Γέροντας Πορφύριος: Ο Κύριος να μας βοηθήση να γίνωμε άγιοι
Δεν υπάρχει θάνατος, αλλά μία μετάσταση, δηλαδή είμαστε εδώ και ερχόμαστε αυτού σε Εσένα.
Τώρα που σαραβαλιάστηκα, έρχεται ο κόσμος και φεύγουνε αγανακτισμένοι, δεν μπορώ να μιλήσω. Έτσι οικονόμησε ο Θεός.
Πρέπει να εντρυφήσετε, να τα διαβάζετε καθαρά. Σε ένα χρόνο επάνω θα γίνουν όλες αγίες, άμα προσέχουν στην Εκκλησία τους ύμνους, τα τροπάρια και τους Κανόνες. Ό,τι διαβάζετε είναι σαν να μην το διαβάζετε, γιατί δεν αγαπάμε. Άμα αγαπήσωμε τον Χριστό (ζούμε) άλλη ζωή πια, δεν έχει ούτε διάβολο, ούτε θάνατο, ούτε κόλαση· έχει ζωή αιώνιο.
Να τα διαβάζουμε όλα ή μάλλον να έχη τάξη να τα λένε όλα στην Εκκλησία και να τα λένε καθαρά, να τα ακούνε όλοι, μόνο αυτά να ακούνε αγιάζουν. Πάμε στον Εσπερινό, κελαϊδάμε και όλα τα λέμε … αλλά (να τα λέμε) και καθαρά.
Μεσονυκτικό, Όρθρο, Ψαλτήρια, άμα τα διαβάζης και (μάλιστα) καλά (αγιάζεσαι). Όταν, (όμως), διαβάζουν τα καθίσματα του Ψαλτηρίου και τους κανόνες, μερικοί μοναχοί (κατεβάζουν) τα στασίδια κάτω και κοιμούνται. Και ποιος τα ακούει;
Η ταπείνωση είναι μυστήριο· μη νομίζης ότι είναι μικρό πράγμα. Διότι η ίδια αυτή που λέμε (ότι είναι δήθεν) ταπείνωση, η ίδια (μπορεί να) είναι και μία σατανική ενέργεια μέσα στην ψυχή του ανθρώπου, που κάνει (να εκφράζεται) και να το ζη και να το αισθάνεται πως είναι “σκώληξ και ουκ άνθρωπος”… Και όμως αυτό όλο (μπορεί) να είναι διαβολικό. Είναι σατανική ενέργεια η ταπεινολογία.
Ο Κύριος να μας βοηθήση να γίνωμε άγιοι, όπως μας θέλει.
Αχ, να ήμουνα καλά και να ερχόμουνα αυτού και να καθόμασταν με όλες τις αδερφές να λέγαμε τέτοια. Άμα τα ακούνε και άλλοι και τα αισθάνονται εγώ τρελλαίνομαι, κλαίω, ο Θεός να με ελεήση.
Αν ήμουν καλά θα ερχόμουν να σας κάνω τον εφημέριο, να ετέρπετο η ψυχή μου. Εγώ αγαπάω πολύ τις ψυχές που λατρεύουν τον Χριστό.
Όταν (κάποιοι προσεύχονταν) άνοιγαν τα χέρια τους σε σχήμα σταυρού και έκαναν μία ανατένιση προς τον ουρανό. Δηλαδή, τα χάνανε, δηλαδή, ερχόντουσαν σε μια έκσταση και ζούσαν ορισμένα λεπτά αυτήν την έκσταση και δεν εκόπτοντο και (ούτε) τραβούσαν τα μαλλιά τους, (ούτε) ρίχναν στάχτη στην κεφαλή τους. Αυτός ο τρόπος (προσευχής) είναι πιο άγιος και πιο τέλειος τρόπος, σιγά, πολύ σιγά, δυνατή σιγή. “Σιγησάτω πάσα σαρξ βροτεία”. Η απόλαυσις μέσα εις την σιγή ήρθε, μέσα στο μυστήριο, μέσα στην συναρπαγή, μέσα στην χαρά, μέσα στην τρέλλα, χωρίς να πεινάης, χωρίς να σκιρτάης, ανοίγεις τα χέρια σου σε σχήμα σταυρού και ξηραίνονται τα χέρια τεντωμένα.
Από το βιβλίο: «Ο Όσιος Πορφύριος (Μαρτυρίες – Διηγήσεις – Νουθεσίες)». Γ’. Νουθεσίες. Έκδοση «Ενωμένη Ρωμηοσύνη» (αποσπάσματα).
