Γεροντικό: Η αληθινή θυσία
Η έννοια της θυσίας μέσα στην πνευματική ζωή
Έλεγε ο όσιος Ποιμήν για τον Αββά Ισίδωρο, τον πρεσβύτερο της σκήτης, πως περνούσε το περισσότερο μέρος της ημέρας του σκυμμένος πάνω στο εργόχειρό του.
Οι αδελφοί τον παρακαλούσαν να μη βασανίζη τόσο το γερασμένο σώμα του.
– Αν με πιάσουν και με κάψουν ζωντανό, τους έλεγε εκείνος, και σκορπίσουν τη σκόνη μου στους τέσσερεις ανέμους, δε θα είναι σπουδαία θυσία μπροστά σ’ εκείνη την απέραντη που έκανε για μένα ο υιός του Θεού.
Καμμιά φορά τον πολεμούσε ο λογισμός του να καυχηθή για κάποια του αρετή.
Τότε ο μακάριος Ισίδωρος έλεγε στον εαυτό του:
– Μήπως νομίζεις, πως έγινες κανένας Μέγας Αντώνιος ή καν ίδιος με τον Αββά Παμβώ ή με τους άλλους Πατέρας, που ευηρέστησαν στο Θεό; Όταν πάλι ο διάβολος δοκίμαζε να τον ρίξη στην μικροψυχία και του ψιθύριζε στη διάνοια, πως παρ’ όλους τους κόπους, δεν επρόκειτο να σωθή, αλλά θα καταδικαζότανε στην αιώνια κόλαση, εκείνος του αποκρινόταν με θυμό:
– Και στην κόλασι να πάω, κάτω από τα πόδια μου θα σ’ έχω διάβολε
