Ένας αδελφός είπε στον αββά Ποιμένα:
«Με ταράζουν οι λογισμοί μου και δεν μ΄ αφήνουν να φροντίσω για τις αμαρτίες μου, αλλά με κάνουν να προσέχω τις ελλείψεις του αδελφού μου».
Ο Γέροντας του μίλησε τότε για τον αββά Διόσκορο, ότι στο κελί του έκλαιγε πάντοτε για τον εαυτό του, ενώ ο μαθητής του καθόταν στο άλλο κελί.Πήγε λοιπόν κάποια φορά ο μαθητής στο κελί του Γέροντα και τον βρήκε να κλαίει, οπότε του λέει:
«Πάτερ, γιατί κλαις;»
Κι ο Γέροντας του απαντά:
«Τις αμαρτίες μου, παιδί μου, κλαίω».
Του λέει ο αδελφός:
«Δεν έχεις αμαρτίες, πάτερ»
Και ο Γέροντας του αποκρίνεται:
«Αλήθεια, αν αφεθώ να δω τις αμαρτίες μου, δεν μου φθάνουν άλλοι τρεις ή τέσσερις να κλαίνε μαζί μου γι΄ αυτές».
Είπε λοιπόν ο αββάς Ποιμήν:
«Έτσι είναι ο άνθρωπος που γνώρισε τον εαυτό του».