Ζούσε κάποτε στην Αλεξάνδρεια ένας μορφωμένος άνθρωπος που τον έλεγαν Κοσμά. Ήταν αξιοθαύμαστος και πολύ ενάρετος, με ταπεινό φρόνημα, σπλαχνικός, εγκρατής, παρθένος, άνθρωπος της ησυχίας, φιλόξενος, φίλος των φτωχών.Επειδή εγώ του είχα μεγάλη οικειότητα, μια φορά του λέω:
«Κάνε αγάπη, πόσο χρόνο ζεις τη ζωή της ησυχίας; »
Επειδή σώπαινε και δεν μου έδινε κα μια απάντηση, πάλι του λέω:
«Για χάρη του Κυρίου πες μου».
Κι εκείνος, αφού για λίγο κρατήθηκε, μου λέει:
«Έχω τριάντα τρία χρόνια».
Πάλι του λέω:
«Κάνε τέλεια την αγάπη, γιατί ξέρεις πολύ καλά ότι για ωφέλεια της ψυχής σε ρωτώ, πες μου, τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα της ησυχαστικής σου ζωής τι κατόρθωσες;»
Εκείνος, αφού αναστέναξε από τα βάθη της καρδιάς, μου λέει:
«Ένας άνθρωπος κοσμικός τι μπορεί να κατορθώσει και μάλιστα τη στιγμή που κάθεται στο σπίτι του; »
Όμως εγώ τον παρακαλούσα:
«Για χάρη του Κυρίου πες μου και ωφέλησέ με».
Και επειδή τον πίεσα πολύ, είπε:
«Συγχώρεσέ με, αυτά τα τρία ξέρω ότι κατόρθωσα: να μη γελώ, να μην ορκίζομαι και να μη λέω ψέματα».