Όλοι δεν μπορούν να αποδεχθούν την αγιότητα, την αληθινή ζωή, για πολλούς και διαφόρους λόγους. Άμα θέλουμε να τα πάμε με όλους καλά, κάτι δεν πάει καλά σ’ εμάς. Ο σωστός χριστιανός, ο αληθινός χριστιανός θα έχει οπωσδήποτε και εχθρούς. Αντίθετα, ένας που κάνει προσπάθεια να τους έχει όλους φίλους, όλους δικούς του, όλους οπαδούς του, αυτός έχει εγωκεντρικό κίνητρο.
Και την αλήθεια να έχουμε με το μέρος μας και όντως να μη φταίμε σε κάποια περίσταση, ας αφήσουμε λίγο τα πράγματα να τα δείξει ο Θεός καλύτερα. Και ας μας χρωστάει ο Θεός κάτι και στην άλλη ζωή εν ώρα κρίσεως. Αν εδώ προσπαθήσουμε όλα να τα εξιχνιάσουμε και να τακτοποιήσουμε όλα όσα μας χρωστούν – να μας αποδοθεί το δίκαιο δηλαδή – ο Χριστός δεν θα έχει να μας δώσει τίποτε στην άλλη ζωή. Δεν πειράζει· ας μας αδίκησαν, ας παραφέρθηκαν απέναντί μας· να μη ζητάμε αναγνώριση ούτε ανταπόδοση. Δεν είναι στάση χριστιανική το «ένα σου και ένα μου». Αυτά τα κάνουν οι κοσμικοί.
Ο χριστιανός δεν έχει δικαιώματα· δεν έχει διεκδικήσεις, δεν ζητάει ρέστα από κανέναν. Ο χριστιανός ένα δικαίωμα έχει: το δικαίωμα της σωτηρίας.
Πώς τα καταφέραμε εμείς οι σύγχρονοι χριστιανοί και έχουμε ταυτίσει τη χριστιανική ζωή με το πνεύμα της καλοπέρασης, της άνεσης, της εύκολης λύσης! Ο Χριστιανισμός όμως δεν συμβιβάζεται με την καλοπέραση. Μας διαφεύγει η πραγματικότητα ότι η χριστιανική ζωή θέλει πόνο, κόπο, θέλει θλίψη· «δια πολλών θλίψεων δει ημάς εισελθείν εις την βασιλείαν του Θεού». Χριστιανική ζωή έξω από τον σταυρό, έξω από την αυταπάρνηση, δεν υπάρχει.
Δεν πειράζει να γίνουμε και λίγο θύματα. Ο ίδιος ο Χριστός έγινε θύμα. Θύμα ήταν από την πρώτη στιγμή που ήρθε στη γη μέχρι που έφυγε· μέχρι τη στιγμή που θυσιάστηκε ήταν θύμα συνεχώς. Εμείς γιατί να μην αγαπήσουμε αυτή την πραγματικότητα, όλη αυτή την αλήθεια, η οποία μας απεγκλωβίζει τελικά από το εγώ;
Το χαρακτηριστικό του χριστιανού είναι η ελεύθερη κατάσταση μέσα του. Ο χριστιανός που έχει μέσα του χάρη Θεού, που έχει μέσα του Πνεύμα Θεού, δεν παθαίνει. Ό,τι να δει, ό,τι να ακούσει, ό,τι να του πουν, όσο να τον υποτιμήσουν, όσο να τον περιφρονήσουν, δεν παθαίνει τίποτε. Τα παρακολουθεί όλα, τα καταλαβαίνει, τα δέχεται αλλά δεν αντιδρά με τρόπο παθολογικό· παθητικό ναι, παθολογικό όχι. Έχει φτάσει δηλαδή σε μια απάθεια.
Από το βιβλίο: Γερόντισσας Φιλοθέης, Η υπέρβαση του εαυτού μας στην καθημερινή πραγματικότητα. Πανόραμα Θεσσαλονίκης 2022, σελ. 17.