Είχαμε και έχουμε γεροντολάτρες και γεροντισμό, και αναφέρομαι εδώ, όχι μόνο σε όσους αναζητούν, ως δια μαγείας, να εφεύρουν έναν γέροντα και να υποταχτούν σε αυτόν, άσχετα αν δεν τηρήσουν τίποτα απ᾿ όσα εκείνος τους παραγγέλλει, αλλά και όσους αυτοχρίζονται «γέροντες» και κομπορρημονούν και εξευτελίζονται, έχουμε τώρα και εκδρομολάτρες και εσαεί περιπατητές!
Αναφέρομαι, δηλαδή, σε όσους ξεπερνούν το μέτρο, μιας και «εκδρομολάτρες» όλοι, λίγο ή πολύ, είμαστε και αλλοίμονο αν συνέβαινε κάτι διαφορετικό. Εστιάζω στην υπερβολή, σε ό,τι υπερβαίνει το μέτρο και δημιουργεί ουκ ολίγα προβλήματα σε οικογένειες, σε διαπροσωπικές σχέσεις, στον ανθρώπινο ψυχισμό κ.ά.
Και για να γίνω σαφέστερος, αναφέρομαι σε όσες κυρίες «παίρνουν» τους δρόμους για τα μοναστήρια και ξεχνάνε να γυρίσουν! Και αναμένει ο ταλαίπωρος σύζυγος (συ-ζυγός;) έρημος και παντέρημος και αναρωτιέται και αναζητά την πάλαι ποτέ αγαπητική συνοδοιπορία στο γάμο του! Αναφέρομαι σε όσους σύγχρονους «γεροντολάτρες» επισκέπτονται τακτικότατα και για μεγάλο χρονικό διάστημα το Άγιον Όρος, αφήνοντας πίσω γυναίκες και παιδιά, και το χειρότερο, όταν επιστρέφουν, δήθεν από ευσέβεια και πνευματικό αυτοευνουχισμό, προσπαθούν να επιβάλλουν στις γυναίκες τους μεθόδους άκρας αυστηρότητας και παντελούς νηστείας απ᾿ όλα, – το τονίζω! – διότι έτσι αντιλαμβάνονται ότι αναπτερώνεται ο νους προς τα υπερκόσμια και άρρητα μυστήρια!
Χωρίς λογική, χωρίς μέτρο, χωρίς κοινό πνευματικό με τις συζύγους τους, έτσι, απλά, επειδή κάποιος «παλαβός» αναχωρητής (διότι έχουμε και τέτοιους πολλούς γύρω μας σήμερα, αλλά και πάντοτε) τοὐς παρακίνησε και συμβούλεψε…!