Ζούμε σε έναν κόσμο, όπου όλοι βλέπουν ειδήσεις, όπου τα ΜΜΕ, η τηλεόραση έχει τεράστια επιρροή. Και τι κάνουν οι άνθρωποι στις οθόνες; Κουνάνε το δάκτυλο ο ένας στον άλλον και λένε: «Εγώ έχω δίκιο, ενώ εσύ όχι».
Φτάσαμε στο σημείο (ακόμα και στην περιοχή των ΗΠΑ, όπου ζω) οι άνθρωποι να αρχίζουν να μισούν ο ένας τον άλλον ακόμα και για τον πιο απλό λόγο. Αν υποστηρίζεις άλλο πολιτικό κόμμα, σε συμπεριλαμβάνουν κατευθείαν στους εχθρούς.
Αν είσαι εναντίον του εμβολιασμού (ή το αντίθετο, «υπέρ», αλλά το σημαντικότερο δεν συμφωνείς μαζί μου) – είσαι εχθρός. Η μικρότερη δυνατή απόκλιση της γνώμης σου από τη δική μου αμέσως σε κάνει εχθρό μου.
Και οτιδήποτε μπορεί να σταθεί ως αφορμή. Αυτοί οι διαχωρισμοί και το μίσος αυξάνουν συνεχώς, και κανένας δε συγχωρεί. Φτάσαμε σε πολύ επικίνδυνο σημείο, έτσι που μπορεί να φτάσουμε να έχουμε καταστρεπτικές επιπτώσεις.
Γι’ αυτό, πρόθεσή μου είναι να δείξω το παράδειγμα ενός ανθρώπου, που παρόλα τα όσα του συνέβαιναν και παρόλα τα προβλήματα που είχε, ήξερε να συγχωρεί και να αγαπάει.