Γιατί να πεθαίνει ένας νέος
Του Αρχιμ. Νεκτάριου Πόκκια, Ηγούμενου της Ι. Μονής Θάρρι
Πολλές φορές έχω παρευρεθεί στην εξόδιο Ακολουθία νέων παιδιών που φεύγουν απ’ αυτό τον μάταιο κόσμο, βυθίζοντας στο πένθος όλους τους στενούς συγγενείς τους. Ο πόνος είναι δυσβάστακτος στις περισσότερες περιπτώσεις. Είναι δύσκολες οι ώρες ιδιαίτερα όταν μία μητέρα προπέμπει το παιδί της ή όταν ο ένας σύζυγος αποχαιρετά τον άλλο ή ακόμη όταν ένας νέος φεύγει τόσο πρόωρα. Εύκολα εγείρονται τα διάφορα και ποικίλα «γιατί».
Άλλοι τα βάζουν με τον Θεό, άλλοι αποκόπτονται τελείως από την Εκκλησία, άλλοι έχουν μια κατήφεια και οδηγούνται στην απομόνωση και στην άρνηση και πολλοί λίγοι είναι αυτοί που βλέπουν τα πράγματα αγόγγυστα, με νηφαλιότητα και ψυχοφέλιμη διάθεση προσωπικής μετανοίας.
Είναι όντως δύσκολο να εξηγήσεις σε κάποιον πάνω στο πόνο του ότι άλλο είναι το δικό του ρολόι με το οποίο βλέπει την κοινωνική πραγματικότητα και άλλο είναι το ρολόι του Θεού. Ότι πρέπει να δει τα πράγματα όχι κοντόφθαλμα και στιγμιαία, αλλά μακροπρόθεσμα, δεχόμενος αξιωματικά ότι ο Θεός δεν τιμωρεί κανέναν, αλλά αγαπάει τους πάντες και θέλει όλοι να σωθούν.
Άλλωστε «θάνατον ουκ εποίησεν ουδέ τέρπεται επ᾿ απωλείᾳ ζώντων». Ο σκοπός του άρθρου αυτού δεν είναι να λύσει το μυστήριο του θανάτου ή να δώσει απάντηση στα ποικίλα «γιατί», απλά θέλει να φωτίσει πτυχές άγνωστες σε αυτούς που πόνεσαν ή πονούν και να τους δώσει μία άλλη προοπτική αίσθησης των πραγμάτων.
Στον βίο του Αγίου Γαβριήλ, του δια Χριστόν σαλού, διαβάζουμε για μία γυναίκα που έχασε τον μονάκριβο γιό της και επισκέφθηκε τον Γέροντα Γαβριήλ για να τον ρωτήσει γιατί κάποιοι νέοι να φεύγουν γρήγορα από αυτή την ζωή. Ο Γέροντας της είπε τότε την εξής ιστορία: Σ’ ένα χωριό, μια πιστή μιλούσε με τον Θεό λέγοντάς του:
– «Εγώ για την αγάπη σου άντεξα τόσα πολλά. Προσβολές, φτώχειες, δυσκολίες. Σ’ αυτό το μέρος μόνο εγώ είμαι πιστή. Εσύ, όμως, για ανταπόδοση, μού πήρες το παιδί μου. Γιατί το έκανες αυτό;», είπε με έντονο παράπονο στο Θεό.
Εκείνη την βραδιά είδε όνειρο τους αγγέλους να πηγαίνουν στο θρόνο του Θεού και να του μεταφέρουν το παράπονο της πονεμένης μητέρας. Τότε ακούστηκε η φωνή του Κυρίου:
– «Ρωτήστε την γυναίκα τι θέλει να της κάνω!
– «Να έλθει το παιδί μου πίσω», απάντησε η γυναίκα.
– «Θέλεις να το δεις το παιδί σου;» ρώτησε ο Κύριος.
Κλαίγοντας εκείνη, είπε:
– «Και βέβαια θέλω να το δω, η μητέρα του είμαι εγώ το γέννησα και πονώ που το έχασα».
Να της το δείξετε αμέσως, είπε στους αγγέλους ο Θεός. Έφεραν το παιδί και η μητέρα χάρηκε. Ρώτησε πάλι ο Κύριος.
– «Τώρα τι μου ζητάς να κάνω;».
– «Τον είχα μονάκριβο είπε με λύπη η μητέρα. Γιατί μου τον πήρες;».
Ο Κύριος τότε έδωσε εντολή στους αγγέλους:
– «Δείξετε τι θα έκανε ο γιός της αν δεν τον έπαιρνα εγώ».
Ξαφνικά σαν σε ταινία η γυναίκα είδε τις φοβερές αμαρτίες που θα διέπραττε οι γιός της και μετά είδε τις φρικτές φωτιές της κολάσεως. Άρχισε τότε να κλαίει και να παρακαλεί τον Θεό. Ξαναγυρίστε τον στον Παράδεισο!
Ο Θεός έδωσε και πάλι εντολή να ξαναγυρίσει το παιδί στον Παράδεισο λέγοντας στην μητέρα του:
– «Για την πιστότητα και την καλοσύνη που είχες σε όλη σου τη ζωή, πήρα τον γιό σου κοντά μου. Μην νομίζεις ότι δεν ξέρω πότε και ποιον πρέπει να πάρω!
Τι επαληθεύει η παραπάνω διδακτική ιστορία; Ότι πάντοτε, οτιδήποτε και αν συμβαίνει στη ζωή μας, πρέπει να το φιλτράρουμε με γνώμονα το συμφέρον της ψυχής μας. Ένα γεροντάκι στο Άγιον Όρος που ζούσε για πολλά χρόνια χωρίς να γευθεί την ανθρώπινη λύπη, παραπονέθηκε στο Θεό γιατί τον ξέχασε. Όταν του έστειλε ο Θεός μία δοκιμασία, τότε μόνο την είδε ως επίσκεψη Θεού και θεώρησε ότι ο Θεός τον αγαπά!
Μακάρι και εμείς στη ζωή μας να δεχόμαστε αυτές τις επισκέψεις του Θεού που βοηθούν στην πνευματική πρόοδο και προκοπή μας και στη χαλύβδωση της ψυχικής μας θέλησης. Μ’ αυτό τον τρόπο συντονιζόμαστε στην ουράνια συχνότητα και διώχνουμε κάθε απαισιοδοξία, κάθε κακό και στενόχωρο λογισμό και σιγά σιγά ακολουθούμε τον ορθόπρακτο και έμπονο δρόμο των αγίων, με ελπίδα όμως, στον Άγιο Τριαδικό Θεό.
