Ρωτούν πολλοί γιατί ο Θεός που είναι Αγάπη, κάποιες στιγμές, επιτρέπει να πεθαίνουν νέοι άνθρωποι και να δημιουργείται τόσος πόνος. Άλλες φορές, πάλι, άνθρωποι που έχουν «προσεγμένο» πνευματικά βίο φεύγουν αιφνιδίως, ενώ, την ίδια ώρα, άρπαγες, άδικοι, σκληροί, ομολογουμένως άνθρωποι, φθάνουν σε βαθειά γεράματα! Και, χωρίς συναίσθηση πνευματική, πολλοί, μπροστά σε τέτοια γεγονότα και σημεία, δε διστάζουν να γυρίσουν προς το Θεό με παράπονο, με πόνο, με πικρία: «Δεν είναι δίκαιος ο Θεός», υποστηρίζουν, «άδικος ο Θεός των χριστιανών». Είναι, όμως, έτσι;
Από τον θαυμαστό βίο του Μεγάλου Αντωνίου, πληροφορούμαστε: «Ο Αββάς Αντώνιος, μπροστά στο μυστήριο του θανάτου, γύρισε και ρώτησε προς τον Ουρανό: «Κύριε, γιατί ανέχεσαι τέτοια αδικία; Νέοι άνθρωποι να φεύγουν, άδικοι και κακοί άνθρωποι να μακροημερεύουν επί της γης, ενώ άνθρωποι που δεν τολμούν να παραβούν το θέλημά Σου πεθαίνουν σχετικά σύντομα;».
Η απάντηση στον αββά Αντώνιο ήλθε δι᾿ αγγέλου του Ουρανού, που τον επληροφόρησε ως ακολούθως: «Αντώνιε, μη ζητάς εξηγήσεις και απαντήσεις για πράγματα που είναι επάνω από εσένα! Τα άρρητα μυστήρια του Θεού, μη ζητάς εσύ να ερμηνεύσεις. Ο Θεός, ως πηγή αγαθότητας και ταπεινώσεως, σέβεται την προσωπική βούληση και το ίδιον θέλημα του ανθρώπου και δεν παρεμβαίνει σε αυτό. Μείνε στα πνευματικά και στην προσευχή σου και μη ζητάς να μάθεις όσα δεν σε αφορούν!».
Μετά από αυτή την «απάντηση», ο Μέγας Αντώνιος δεν ερώτησε ποτέ ξανά τον Ουρανό για κάτι! Μόνο, δε σταμάτησε να λέγει, «έργω τε και λόγω», «Δόξα Σοι, Κύριε, δόξα Σοι» και «Δόξα τω Θεώ πάντων ένεκεν».