Οι Άγιοι Πατέρες, μεταξύ άλλων, χαρακτηρίζουν τον διάβολο ως «μυρμηγκολέων». Γιατί όμως; Ο διάβολος, αρχικά, όταν ως προσβολή , ως πονηρός και βλάσφημος ή κακόβουλος λογισμός επιτίθεται, επειδή είναι στην αρχική επίθεσή του (προσβολή), ομοιάζει ωσάν μυρμήγκι. Τότε, λέγουν οι Πατέρες, πρέπει να τον σκοτώσουμε. Τότε είναι εύκολο, να τον νικήσουμε με εύκολο τρόπο ωσάν να νικάμε ένα αδύναμο μυρμήγκι, δηλαδή, να διώξουμε και να απομακρύνουμε τον λογισμό.
Στον αντίποδα, εάν εισέλθουμε σε διαλογική μορφή «συνεργασίας» με τον λογισμό, τουτέστιν τον διάβολο, αυτομάτως ενεργοποιείται η φαντασία, ο νους του ανθρώπου «αγκαλιάζει» τον λογισμό-προσβολή, επιτυγχάνεται η συγκατάθεση από πλευράς του ανθρώπου που αυτοθέλητα και εκούσια συγκαταβαίνει και, ακολούθως, ο πονηρός λογισμός «συνεργάζεται» πλέον με τον άνθρωπο, κατέρχεται εις την καρδίαν του ανθρώπου και εκεί έχουμε την αμαρτία ως διά-πραξη.
Η δε συνήθεια αυτής της ιδίας αμαρτίας οδηγεί εις το έθος, δηλαδή στη συνήθεια. Όταν ο λογισμός κατέρχεται στην καρδία του ανθρώπου, ήδη, ο διάβολος που αρχικά είχε έλθει ως μυρμήγκι, πλέον έχει μεταμορφωθεί σε λέοντα και είναι πολύ δύσκολο να αντιμετωπιστεί. Ασφαλώς, τονίζουμε πάντοτε το μυστήριο της Μετανοίας και Εξομολογήσεως και, εισέτι, ας τονίσουμε ότι ως «πονηρό» λογισμό θεωρούν οι Πατέρες ουχί μόνον τα ηθικά θέματα , αλλά κάθε ζήτημα που μας κάμνει να ντρεπόμεθα ενώπιον του Θεού και των ανθρώπων.
Χρέος μας, λοιπόν, να αντιμετωπίζουμε κάθε πονηρό λογισμό στην αρχή, στη φάση της προσβολής και ουχί στο τέλος, αφού πρώτα έχει προηγηθεί η συγκατάθεσή μας και ο διάβολος-μυρμήγκι έχει μεταμορφωθεί τη συνεπικουρία μας σε διάβολο-λέοντα.