Γιορτάσαμε πριν από λίγες ημέρες μια ακόμη επέτειο των εθνικών μας θρήνων, που άρχισαν την αποφράδα ημέρα της 29ης Μαΐου 1453. Την επέτειο αυτή την βλέπουμε εμείς οι Έλληνες ως ένα ορόσημο της εθνικής μας αυτογνωσίας, καθώς την μετρούμε με τα πριν και τα μετά από αυτήν. Θυμόμαστε, τί είχαμε και τί χάσαμε. Τί ήμασταν πριν από την Άλωση και πώς καταντήσαμε μετά από αυτήν. Έρχονται όλα αλυσιδωτά στο μυαλό μας σαν τις σκηνές ενός εφιαλτικού ντοκυμαντέρ: Τα περασμένα μεγαλεία, που η διήγησή τους σε κάνει να κλαις, κατά την ρήση του Εθνικού μας Ποιητή.
Το Σχίσμα του 1054 με τους Παπικούς. Η άλωση της Βασιλεύουσας από αυτούς 150 χρόνια αργότερα. Μια άλωση ιδιαίτερα σημαντική και διδακτική για όσα επρόκειτο να ακολουθήσουν, αφού βοήθησε τους Οθωμανούς να συνειδητοποιήσουν ότι η Πόλη δεν είναι άπαρτη. Τα ψηλά τείχη της δεν είναι ανυπέρβλητα. Το σχετικό «ντοκυμαντέρ» όμως δεν σταματαέι εδώ, καθώς «μαστιγώνουν» ακόμη την μνήμη μας οι πολύχρονες και επίμονες πολιορκίες των Οθωμανών, που έχουν εγκατασταθεί στα περίχωρα της Κωνσταντινούπολης σαν αγέλη πεινασμένων λύκων, οι οποίοι «οσφρίζονται» την λεία τους και την έχουν περικυκλώσει περιμένοντας να τους δοθεί η ευκαιρία να την κατασπαράξουν.
Από κοντά και η εγκατάλειψη της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας από τους αλλόδοξους Ευρωπαίους της εποχής, αλλά και τα δικά μας λάθη μας. Η «κερκόπορτα» και πολλά άλλα συναφή που συνθέτουν την «ραψωδία» των θρήνων μας. Αυτές οι «πληγές» είναι καθαρά δικές μας. Και δεν εγγίζουν κανένα άλλον, εκτός από εμάς.
Η Άλωση όμως δεν άφησε μόνο «πληγές» στον εθνικό μας κορμό. «Τραυμάτισε», σε μεγαλύτερο μάλιστα βαθμό, τον παγκόσμιο πολιτισμό. Όχι, διότι με την Άλωση έπεφτε μια μακραίωνη Αυτοκρατορία, όπως ήταν η Βυζαντινή, αλλά διότι στην θέση της υπεισήρχετο μια άλλη Αυτοκρατορία: η Οθωμανική, η οποία «μετάγγισε» στην Ευρώπη την ασιατική βαρβαρότητα, που κουβαλούσαν οι μογγολικής προέλευσης φυλές, οι οποίες την συνέθεταν. Η πτώση μιας αυτοκρατορίας δεν ήταν καινοφανές ιστορικό γεγονός που το αναδεικνύει αποκλειστικά το 1453. Και άλλες Αυτοκρατορίες πριν από την Βυζαντινή είχαν την ακμή και την παρακμή τους. Γνώρισαν την δόξα, αλλά και την έσχατη κατάπτωση που επήλθε με την καταλυσή τους.
Η πτώση π.χ. της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας μπορεί να οδήγησε στην απελευθέρωση των επαρχιών που είχαν κατακτήσει οι ρωμαίοι στρατηγοί με τις λεγεώνες τους. Το κατάλοιπο όμως της σχετικής πτώσης της αυτοκρατορίας ήταν πολιτισμικά ομοιογενές με εκείνο που αρχικά υπήρχε. Απλά η κατάλυση της Αυτοκρατορίας περιόρισε την έκταση αυτής. Δεν επέφερφε όμως αλλοίωση της εσωτερικής, της πολιτισμικής της υφής. Η Ρώμη, μετά πτώση της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, μπορεί να έπαψε να είναι η ξακουστή κοσμοκράτειρα, ουδέποτε όμως έπαψε να είναι αυτό αυτό που ήταν και πρωτύτερα: Δηλ. η ενεργός «πηγή» του ρωμαϊκού πολιτισμού. Ο εν δράσει «μοχλός» που εξακολουθούσε να κρατάει επάνω του τα φορτία του πολιτισμού αυτού και να τα διαχειρίζεται, όχι ως ένα αρεχειακό-μουσειακό υλικό, αλλά ως ένα «ταμείο» καθημερινών συναλλαγών μαζί του. Με άλλα λόγια μπορεί να κατέρευσε η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, δεν εξέλειπε όμως μαζί της και η Ρώμη. Ανάλογα ισχύουν και για όλες τις άλλες αυτοκρατορίες που ακολούθησαν μετά από αυτήν.
Δεν μπορεί να λεχθεί όμως το ίδιο και για την κατάλυση της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Διότι με την άλωση της Κωνσταντινούπολης δεν περιορίσθηκε απλά η ισχύς και η έκταση του κατά τα άλλα παραμένοντος ζωντανού Βυζαντίου. Η πτώση της Βασιλεύουσας δεν επέφερε μόνο τον θάνατο αυτής. Νέκρωσε μαζί της σύμπασα η Βυζαντινή Αυτοκρατορία, όπως γίνεται και με το σώμα, όταν χάνει την ψυχή του. Η Άλωση εξαφάνισε ολοκληρωτικά το Βυζάντιο, που μας άφησε πίσω του μόνο την μακραίωνη ιστορία του και την μνήμη των θεσμών του. Στην θέση του υπεισήλθε ο οθωμανικός «μοχλός» εξουσίας με τα δικά του ιδιάζοντα πολιτιστικά χαρακτηριστικά, τα οποια ήσαν εντελώς ξένα όχι μόνο με την πολιτισμική φυσιογνωμία του Βυζαντίου, αλλά και με τον εν γένει χαρακτήρα του χριστιανικού ευρωπαϊκού πολιτισμού, εφ’ όσον οι Οθωμανοί ήσαν μουσουλμάνοι.
Και αυτό ήταν γνωστό τοις πάσι. Εκείνοι λοιπόν που θα έπρεπε να ανακόψουν την προέλαση και φυσικά την εγκατάσταση των Οθωμανών μουσουλμάνων στην Ευρώπη, εφ’ όσον στην συγκεριμένη ιστορική συγκυρία αδυνατούσαν να το πράξουν οι Βυζαντινοί, ήσαν πρωτίστως τα χριστιανικά κράτη καθοδηγούμενα από τον Πάπα. Διότι ήταν προφανές ότι οι αλλόθρησκοι Οθωμανοί αποτελούσαν ξένο σώμα στον χριστιανικό ευρωπαϊκό πολιτισμό και η συμβίωση μαζί τους δεν θα ήταν ποτέ αρμονική. Αργά ή γρήγορα το ξένο αυτό σώμα θα έβγαζε τα σχετικά «εξανθήματά» του στον ευρωπαϊκό «κορμό». Οι Πάπες όμως, αντί να σταθούν από μόνοι τους σε αυτήν την πολιτισμική παράμετρο της επέλασης των Οθωμανών στην Ευρώπη και να φροντίσουν να την αναχαιτίσουν, κοίταζαν, πώς θα καθυποτάξουν και θα αφομοιώσουν στα δικά τους δόγματα τους Ορθοδόξους του Βυζαντίου. Η αποτυχία τους στην επίτευξη του βασικού τους στόχου εναντίον των Ορθοδόξων «αδελφών» τους, αλλά και η αδράνειά τους απέναντι στους προελεύνοντες Οθωμανούς αναδεικνύουν τις τεράστιες ιστορικές ευθύνες των παπικών για όσα ακολούθησαν.
Τις συνέπειες αυτής της κοντόθωρης πολιτικής των Ευρωπαίων ηγετών της χριστιανικής δύσης και του Πάπα έναντι των Οθωμανών τις βιώνουμε ακόμη και σήμερα όλοι – και πρωτίστως βέβαια εμείς οι Έλληνες που υπήρξαμε τα άμεσα θύματα της βαρβαρότητάς τους – καθώς συνεχίζουν να αιμορραγούν οι «πληγές» της Άλωσης. Και δεν θα πάψουν ασφαλώς να αιμορραγούν οι σχετικές «πληγές» όσο τις αναξέουν οι Νέο-Οθωμανοι προβάλλοντας με κάθε ευκαιρία την βαρβαρότητα που κουβαλούν μέσα τους, αφού είναι συνυφασμένη με το οθωμανικό τους γονιδίωμα.
Είδαμε, τί συνέβη με τα σεβάσματα της Ορθόδοξης πίστης στην Πόλη, την Αγιά Σοφιά και την Μονή της Χώρας. Είδαμε επίσης τα τελευταία χρόνια τους βάρβαρους τρόπους εορτασμού από τους Νέο-Οθωμανούς της επετείου της Άλωσης. Είναι μάταιη προσδοκία να περιμένεις πολιτισμένους εορτασμούς από τους βαρβάρους. Οι βάρβαροι δεν έχουν να σου δώσουν τίποτε άλλο από την βαρβαρότητά τους. Και είναι απορίας άξιον, πώς οι «μεγάλοι» της Ευρώπης στήριξαν την αποικία των Μογγόλων να «ριζώσει» στα μέρη μας, ακόμη και όταν είχαν χειροπιαστά στοιχεία της βαρβαρότητάς τους, ύστερα από τις γενοκτονίες που διέπραξαν σε βάρος των Αρμενίων και των Ποντίων!
Τότε που οι Οθωμανοί είχαν σχεδόν ξεκληρισθεί από την ήτττα τους στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο και είχαν μείνει μερικές δεκάδες χιλιάδες «πούλησαν» εμάς οι «μεγάλοι», για να κρατήσουν ζωντανά τα απομεινάρια των Οθωμανών, αντί να τους απωθήσουν στην πατρίδα τους την Μογγολία και έτσι να απαλλαγεί οριστικά η Ευρώπη από αυτούς τους βαρβάρους. Τους κράτησαν εδώ, για «να μη χάσει η Βενετιά βελόνι»! Και το σπουδαιότερο: Τούς έδωσαν «προίκα» τα ωραιότερα μέρη του Ελληνισμού από αυτά που είχαν αρπάξει από εμάς: Την Κωνσταντινούπολη και τα παράλια της Ιωνίας. «Πληγές» της Άλωσης ήσαν και όσα συνέβησαν στην Μικρασία το 1922.
Έκτοτε άρχισαν να αναγεννώνται βαθμιαία οι Νέο-Οθωμανοί. Και σήμερα, λόγω της πολυτεκνίας που ακολουθούν κατ’ επιταγήν του «προφήτη», έχουν γίνει 80 περίπου εκτατομμυρια, έτοιμοι σε λίγα χρόνια να ξεπεράσουν τα 100! Και άντε ύστερα να τους πιάσεις. Έχουν συνείδηση της αριθμητικής τους υπεροχής και των οικονομικών και γεωστρατηγικών βλέψεων των μεγάλων προς αυτούς, για’ αυτό δεν σταματούν ποτέ τους βαρβαρισμούς τους, που τώρα έρχονται με την μορφή των ποικίλων προκλήσεων. Πρωτίστως βέβαια προς την Ελλάδα και την διεθνή νομιμότητα. Έφθασαν μάλιστα στο σημείο να απειλούν και να εκβιάζουν ακόμη και τους ίδιους τους «μεγάλους» ζητώντας από αυτούς να τούς δώσουν όπλα και να αναγνωρίσουν την παράνομη κατοχή της Κύπρου από αυτούς! Και όλα αυτά, για να εγκρίνουν με την ψήφο τους τις επιλογές συμμαχιών, στις οποίες τούς ενέταξαν οι μεγάλοι.
Όταν όμως δεν ξεδοντιάζεις τα αρπαχτικά, όσο είναι μικρά ακόμη, ή δεν εμποδίζεις τον πολλαπλασιασμό τους, κάποια στιγμή εκτός από τα θηράματά τους θα αρπάξουν στα δόντια τους και εσένα που με την ανοχή ή τις παραλείψεις σου εξέθρεψες την αποικία τους. Στις «πληγές» της Άλωσης προσμετράται και αυτή που πονάει τώρα τους «μεγάλους»..