Σε εποχή χειμώνος υψηλές θερμοκρασίες που θυμίζουν καλοκαίρι, και σε εποχή θέρους σύννεφα και βροχές λες και είναι φθινόπωρο. Η βροχή που πέφτει τότε δεν είναι ευλογία, είναι καταστροφή. Ο λαός μας λέγει «στον καταραμένο τόπο Μάη μήνα βρέχει». Κάποτε πέφτει και χαλάζι, που τσακίζει τα κλαδιά, ρημάζει τ’ αμπέλια, ρίχνει κάτω τα σπαρτά, χτυπάει ζώα και ανθρώπους, σπάει τζάμια, καταστρέφει αυτοκίνητα.
Τι σημαίνουν όλα αυτά: οι βροχές, οι πλημμύρες, τ’ αστροπελέκια, οι κεραυνοί, η ανομβρία ή η πολυομβρία, οι ακρίδες, οι σεισμοί, οι ασθένειες, ο θάνατος; Γιατί όλα αυτά; Ποια η αιτία; Αιτία είναι η οργή του Θεού, το ότι έχουμε εξοργίσει το Θεό. Και αιτία της οργής του Θεού ποια; Γιατί ο Θεός είναι οργισμένος; Εξαιτίας των αμαρτιών μας. Ποιων αμαρτιών; Όλοι κρατούμε στα χέρια ένα κομπολόι του διαβόλου και παίζουμε με τις χάντρες του, τις αμαρτίες, κάθε μέρα.
Να σας θυμίσω μερικές αμαρτίες;
Ξημερώνει ας πούμε Κυριακή. Τι θα πει Κυριακή; Ημέρα του Κυρίου, Ο Κύριος λέει όλες τις μέρες να εργαζόμαστε. Δευτέρα, Τρίτη, Τετάρτη, Πέμπτη, Παρασκευή, Σάββατο στη δουλειά ο άνθρωπος, σαν το μυρμήγκι. Την Κυριακή το πρωί χτύπησε καμπάνα; Εκκλησιασμός. Ο Χριστιανός με φτερά στα πόδια να τρέξει στην εκκλησιά. Να σταθεί εκεί, να ευχαριστήσει το Θεό που τον άφησε μια βδομάδα και εργάσθηκε, να ζητήσει το έλεός του Θεού, τη συγχώρηση των αμαρτημάτων, να παρακολουθήσει τη θεία λειτουργία, ν’ ακούσει τον απόστολο, το ευαγγέλιο, το κήρυγμα, να κοινωνήσει τα άχραντα μυστήρια, και να βγει έχοντας τη χάρη του Θεού. Εκατόν εξηνταοκτώ ώρες έχει η εβδομάδα· από αυτές μια ώρα μας ζητάει ο Θεός, τόσο βαστάει η θεία λειτουργία από το «Ευλογημένη η βασιλεία του Πατρός και του Υιού και του αγίου Πνεύματος…» μέχρι το «Δι’ ευχών…». Και όμως ούτε μια ώρα δεν Του αφιερώνουμε. Κι ενώ το πρωί δεν εκκλησιαζόμαστε, αν το βράδυ γίνει κάπου διασκέδαση, όλοι ανεξαιρέτως θα είναι εκεί. Πώς να μην εξοργίζεται ο Θεός;
Κυριακή εκκλησία δεν πηγαίνουμε. Άλλη εντολή που παραβαίνουμε είναι η νηστεία. Όρισε η Εκκλησία μας κάποιες νηστείες. Τετάρτη να νηστεύουμε, γιατί την ημέρα αυτή ο Ιούδας πρόδωσε το Χριστό. Την Παρασκευή να νηστεύουμε, γιατί την ημέρα αυτή οι Εβραίοι σταύρωσαν το Χριστό. Πενήντα μέρες προ του Πάσχα να νηστεύουμε, σαράντα μέρες προ των Χριστουγέννων να νηστεύουμε. Το Δεκαπενταύγουστο να νηστεύουμε προς τιμήν της Παναγίας. Και στο τέλος του Ιουνίου να νηστεύουμε προς τιμήν των αγίων Αποστόλων. Τηρούμε λοιπόν τις νηστείες; Δεν τις τηρούμε. Λίγα σπίτια, λίγες γυναίκες, λιγότεροι άντρες, κι ακόμη λιγότερα παιδιά νηστεύουν. Σαν κοράκια πέφτουν όλοι στο φαΐ· και τη Μεγάλη Παρασκευή ακόμα καταλύουν.
Άλλη εντολή που αθετούμε είναι η προσευχή, Βράδιασε; Ο πατέρας πρέπει να φωνάξει τη γυναίκα και τα παιδιά του μπροστά στα εικονίσματα· ν’ ανάψουν το θυμιατήρι και το κερί, να γονατίσουν να κάνουν την προσευχή τους, κι έτσι να πέσουν να κοιμηθούν. «Πέφτω κάνω το σταυρό μου, άγγελο έχω στο πλευρό μου…». Έτσι έκαναν οι παλιοί. Τώρα; Σταμάτησε η προσευχή, έσβησε το καντήλι μέσ’ στα σπίτια. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά κι όταν κάθονται στο τραπέζι σταυρό δεν κάνουν.
Υπάρχουν κι άλλες αμαρτίες σήμερα. Ποιες; Παντρεύτηκες, έκανες γάμο; Μετά τα στέφανα ο άντρας πρέπει να σεβαστεί τη γυναίκα του· άλλη ξένη γυναίκα να μη πλησιάσει. Και η γυναίκα να σεβαστεί τον άντρα της, άλλον άντρα όχι. Ο ξένος άντρας και η ξένη γυναίκα είναι φωτιά. Αν αγγίξεις, γυναίκα, άλλον άντρα, φωτιά βάζεις και καίγεσαι· κι εσύ, ο άντρας, πάλι τα ίδια. Τηρείται αυτό; Δεν είναι πολλές μέρες, που ήρθε στη μητρόπολη μια νέα γυναίκα με κλάματα. – Τι έχεις; – Θα πάω να πέσω στο ποτάμι. – Γιατί; – Ο άντρας μου με απατά. Τον έπιασα, πάει στα ξένα σπίτια, στα χωράφια, στα καλαμπόκια, στους στάβλους, και με ατιμάζει. Δεν το υποφέρω…
Άλλη γυναίκα ήρθε και μου είπε με δάκρυα: «Είμαι απελπισμένη. Έφυγε ο άντρας μου στη Γερμανία. Περνούσαν οι μήνες κι ούτε γράμμα, ούτε μάρκο. Και ξαφνικά μαθαίνω, ότι έσμιξε με Γερμανίδες…» Και μια άλλη γυναίκα μου λέει: «Θα πιω φαρμάκι· ο άντρας μου στη Γερμανία, ντρέπομαι που το λέω, έσμιξε με Τουρκάλα…»
Λοιπόν πού πάμε; Η πορνεία και η μοιχεία κοντεύουν να μας πνίξουν. Έγινε σπάνιο να βρεις τίμιο άντρα και τίμια γυναίκα. Βλέπεις μερικές γυναίκες στην εκκλησία, κάνουν σταυρούς, προσκυνάνε εικόνες, και όμως ατιμάζουν τους άντρες τους. Απορώ πώς δεν πέφτουν τα καντήλια κι ο πολυέλεος στα κεφάλια τους. Αν κοροϊδεύουν το σύζυγό τους, το Θεό δεν μπορούν να τον κοροϊδέψουν. Η πορνεία και η μοιχεία είναι φωτιά.
Λοιπόν· εκκλησία δεν πάμε, νηστεία δεν κρατάμε, προσευχή δεν κάνουμε, τα αντρόγυνα ατιμάζονται. Αλλά υπάρχει κι άλλο χειρότερο. Παντρεύτηκες; πρέπει να κάνεις παιδιά. Κάνουν παιδιά; Δεν κάνουν. Ένα, δύο. Το αμάρτημα αυτό λέγεται αποφυγή της τεκνογονίας. Μεταχειρίζονται φάρμακα, χάπια, άτιμα πράγματα. Τέλος γίνεται και το αποτρόπαιο έγκλημα. Χθες το μεσημέρι, κατά τη μία η ώρα, από ένα μακρινό χωριό ήρθε μια γυναίκα. Ήταν σκελετός, πετσί και κόκκαλο, μόλις στεκόταν. Καταριόταν τον άντρα της. – Όταν έμεινα έγκυος, μου έβαλε το μαχαίρι στο λαιμό· «Θα σε πάω κάτω στη Φλώρινα αν δεν το ρίξεις, θα σε διώξω». – Άντρα, τι ν’ αυτό που λες; – Όχι, θα πάμε… Την πήρε, την πήγε στην κλινική κι έκανε έκτρωση. Και τώρα η κατάσταση αυτή τη χτύπησε στην καρδιά και στο μυαλό, κινδυνεύει.
Εκτρώσεις λοιπόν· μία, δύο, τρεις, αμέτρητες. Πώς τολμούν οι γιατροί! Στο Αλγέρι της Αφρικής, όποιος γιατρός κάνει έκτρωση σε γυναίκα, τον κρεμάνε. Εδώ οι κύριοι αυτοί πλουτίζουν. Αμαρτάνει και ο γιατρός και ο άντρας και η γυναίκα. Είναι να μην οργίζεται ο Θεός; Καμιά μέρα θα γίνει κανένας σεισμός και δε θ’ αφήσει τίποτα όρθιο. Δεν το λέω εγώ ούτε καταριέμαι κανένα, το λέει η επιστήμη, μεγάλοι γιατροί. Τι λένε; Η υγεία της γυναίκας είναι τα παιδιά, Γεννά η γυναίκα; είναι καθαρή, διαμάντι-κρύσταλλο· δεν γεννά κάνει εκτρώσεις, παίρνει φάρμακα; παθαίνει καρκίνο μήτρας και μαστού, φαρμακώνεται ο οργανισμός της.
Κοντά σ’ αυτά έρχεται και η άλλη βαρύτατη αμαρτία, η βλασφημία· έχω πει πολλά γι’ αυτήν άλλοτε, δεν επεκτείνομαι εδώ περισσότερο, Αχαρακτήριστοι άνθρωποι ανοίγουν το βρωμερό τους στόμα και βλαστημάνε Χριστό, Θεό, Παναγία, όλα τα όσια και τα ιερά. Αυτό δεν παροργίζει το Θεό;
Μεγάλο αμάρτημα είναι και η αθεΐα. Κάτι ημιμαθείς εκπαιδευτικοί – έτσι όπως λειτουργούν οι σχολές έχουμε τώρα τους πιο ακατάρτιστους πτυχιούχους – πάνε στα σχολεία και διδάσκουν, ότι δεν υπάρχει Θεός, ψυχή, άλλη ζωή, κόλαση και παράδεισος. Η αθεΐα ξεκίνησε από τις πολιτείες κι έφτασε μέχρι τα χωριά, τα βουνά και τα μαντριά.
Αυτές είναι μερικές από τις αμαρτίες μας. Ύστερα απ’ αυτά περιμένουμε προκοπή;
Υπήρχαν, όπως γνωρίζουμε, δύο πλούσιες πόλεις που τις έλεγαν Σόδομα και Γόμορρα. Απ’ όλα είχαν, Θεό δεν είχαν. Η ζωή τους ήταν γλέντι και όργια, ζούσαν σαν τα σκυλιά και χειρότερα. Και μια μέρα ο ουρανός έβρεξε φωτιά και θειάφι και τους έκαψε. Μετά έγινε σεισμός, ο τόπος βούλιαξε και σκεπάστηκε από νερά. Αυτή είναι η Νεκρά Θάλασσα. Ψαράκι δεν ζει μέσα σ’ αυτήν. Εκεί ήταν τα Σόδομα και Γόμορρα.
Ε, αδελφοί μου, Σόδομα και Γόμορρα γίναμε, και χειρότερα! Το είχε πει ο Χριστός· θα έρθουν μέρες καταραμένες σαν τα Σόδομα και Γόμορρα (βλ. Ματθ. 10:15). Ποιος ακούει! Τι περιμένουμε λοιπόν; Σήμερα-αύριο μεγάλο κακό θα γίνει στον κόσμο. Ο Θεός να μας λυπηθεί και να μας σώσει χάρις στα αθώα παιδάκια.
Να μετανοήσουμε και να προσπαθήσουμε. Και εκκλησία να πηγαίνουμε, και προσευχή να κάνουμε, και νηστεία να τηρούμε, και τα αντρόγυνα να ζουν τίμια, και το στόμα μας να είναι καθαρό και τα χέρια μας καθαρά και τα πόδια μας καθαρά, και τα μάτια μας δακρυσμένα, κι η καρδιά μας στο Θεό, για να μας ελεήσει ο Χριστός δια πρεσβειών της υπεραγίας Θεοτόκου και των αγίων αποστόλων· αμήν.
(Ομιλία στον Ι. ναό Κοιμήσεως Θεοτόκου Μεσοχωρίου Φλωρίνης, 27-6- 1976)
Από το περιοδικό “Όσιος Φιλόθεος της Πάρου” 24, έκδ. Ορθόδοξος Κυψέλη, σ. 136.