Πολλές φορές, είτε ο δεσποτικός θρόνος είναι κατασκευασμένος από μάρμαρο ή φιλοτεχνημένο ξύλο, βλέπουμε στη βάση του να διακοσμείται από λέοντες. Ρωμαλέα λιοντάρια, άλλοτε καθιστά, άλλοτε ξαπλωμένα, ξαγρυπνούν και ατενίζουν με καμάρι, παρατηρώντας και επισκοπώντας γύρω τους.
Ποιος ο συμβολισμός, όμως; Οι λέοντες συμβολίζουν τη φλογερή πίστη και ρώμη των ανδρών Επισκόπων, οι οποίοι ως «λέοντες πυρ πνέοντες» δεν υπολογίζουν, ή, καλύτερα, δεν πρέπει να υπολογίζουν το κόστος το πολιτικό, το προσωπικό, το εκκλησιαστικό ακόμη και να σιωπούν όταν βάλλεται η ορθόδοξη Εκκλησία και παραθεωρείται η πνευματική της αποστολή!
Κάποτε, ο μακαριστός πρώην Φλωρίνης κυρός Αυγουστίνος, ο γνωστός Καντιώτης, επισκέφθηκε έναν μητροπολίτη στη Μακεδονία. Την ιστορία διασώζει ο ίδιος ο μακαριστός, σε προφορικό του κήρυγμα! Εκεί, λοιπόν, ο Καντιώτης ζήτησε από τον Επίσκοπο να πάψει να σιωπά, να πάρει θέση, να ομιλήσει δημόσια για ένα φλέγον εκκλησιαστικό θέμα που είχε ανακύψει εκείνη την περίοδο.
Η συνέχεια, λίγο έως πολύ είναι γνωστή, αν όχι και επαναλαμβανόμενη. Ο Μητροπολίτης εκείνος εσιώπησε, κάνοντας τον Καντιώτη να θυμώσει. Τότε, ο μακαριστός Αυγουστίνος, εγύρισε και του είπε: «Ξέρεις, κάτι, αύριο πρωί, θα πάω στον μητροπολιτικό ναό σου. Θα πάω στο δεσποτικό σου θρόνο, θα πετάξω τα λιοντάρια που τον διακοσμούν και στη θέση τους θα βάλω…λαγούς!!!
Και συνέχιζε ο Καντιώτης: «Και, επειδή με ήξερε ότι είμαι ολίγον τρελός, το επόμενο πρωί έστειλε ανθρώπους να φρουρούν τον δεσποτικό του θρόνο, μην πάω και του πετάξω τα «λιοντάρια»!
Τα λιοντάρια, λοιπόν, συμβολίζουν τους άγρυπνους Επισκόπους, που επισκοπούν ακατάπαυστα και αναλώνονται θυσιαστικά υπέρ του ποιμνίου τους, ορθοτομώντας το λόγο της αληθείας.