Γιατι τρώμε;
Πλησιάζοντας στην Μεγάλη Τεσσαρακοστή, με συστατικό στοιχείο και την νηστεία, το θέμα της τροφής μας γίνεται επίκαιρο και ζωτικό. Ο Απόστολος Παύλος στο αντίστοιχο λειτουργικό ανάγνωσμα αύριο θέτει και το θέμα των φαγητών.
Αντιδρά σ’ όσους υποστηρίζουν ότι όταν τρώμε οι τροφές είναι για την κοιλιά και αντίστροφα. Το σώμα θα φθαρεί κάποια στιγμή, νεκρό μετά θα παραδοθεί στην γη, θα μείνει όμως η ψυχή. Η ομορφιά η εξωτερική με την πάροδο του χρόνου χάνεται, η εσωτερική αντίθετα ωριμάζει και πλουτίζεται.
Όταν σε μεγάλο τμήμα του πλανήτη μας οι άνθρωποι λιμοκτονούν είναι ανίερο, βλάσφημο και απάνθρωπο να σκεπτόμαστε οι υπόλοιποι μόνο το πώς θα γεμίσουμε το τραπέζι μας. Στην προσπάθειά μας να καλύψουμε το αίσθημα της συντήρησής μας, υπερβαίνουμε τα όρια σε βάρος της ψυχικής και σωματικής μας υγείας. Με τον κατευνασμό της πείνας νομίζουμε ότι θα βρούμε διέξοδο σ’ όλα τα προβλήματά μας.
Αν κάνουμε σωστή χρήση των τροφών, μέχρι στο σημείο που θα μας κρατούν δυνατούς και ζωντανούς, δεν σημαίνει ότι ταυτόχρονα θα χορτάσουν άνθρωποι που είναι μακριά μας, λ.χ. στην Αφρική. Όταν όμως μάθουμε, καταλάβουμε και εκτιμήσουμε ότι άλλοι δεν έχουν ούτε τα στοιχειώδη -και αυτό το νερό-, θα σταματήσουμε την σπατάλη, θα βρούμε το μέτρο, θα αρκεστούμε στα λίγα.
Αν τρώμε ανεξέλεγκτα βλάπτουμε ψυχή και σώμα. Την μεν ψυχή με το αμάρτημα της κοιλιοδουλείας, το δε σώμα με το να γινόμαστε υπέρβαροι. Η γαστριμαργία δηλώνει ότι δεν έχουμε εγκράτεια, που αυτό θα επεκταθεί και σ’ άλλα θέματα της ζωής, σάρκα, χρήμα, λόγια κ.ά. Η συσσώρευση κιλών θα γεννήσει αργά ή γρήγορα ασθένειες ακόμα και ανίατες, όπως καρδιακά προβλήματα, σάκχαρο, οσφυαλγία κ.ά. Όλα μας πηγαίνουν στον θάνατο, ψυχής και σώματος. Είμαστε εμείς μόνο υπεύθυνοι για τις επιλογές μας, κατά πόσο αντέχουμε στις προκλήσεις και πώς αντιδρούμε στις ορέξεις μας.
Έχει χιλιοειπωθεί ότι τρώμε για να ζούμε και όχι ζούμε για να τρώμε. Δυστυχώς, οι όροι έχουν αντιστραφεί. Το αυτό ισχύει και την πνευματική μας τροφοδοσία. Ο λόγος γίνεται όχι μόνο για το τι παραθέτουμε στο τραπέζι μας, αλλά και τι υπάρχει στη σκέψη μας. Αρκετές βλαβερές ιδεολογίες και αιρέσεις μάς προσφέρονται ως τροφή κατάλληλη, εκμεταλλευόμενοι την πνευματική πείνα μας ή την άγνοιά μας. Η αποδοχή τους χωρίς σκέψη και λογική μάς οδηγεί όχι στον Χριστό (όπως λένε κάθε λογής κατηχητές), αλλά στα δίχτυα των παραθρησκευτικών ομάδων τους. Τελικό σκοπό έχουν την στρατολόγηση οπαδών, παρά την σωτηρία μας. Ξεχνάμε ότι έξω από τον Ορθόδοξο εκκλησιαστικό χώρο χανόμαστε, ασθενούμε, αυτοκτονούμε.
Από την ανάγκη πήγαμε στον αυτοσκοπό, περάσαμε στην απληστία, ξεχάσαμε την ποιότητα, προτιμήσαμε την ποσότητα. Είναι το δυστύχημα της μεταπολεμικής ανθρωπότητας που αντιδρά στην πείνα με την αδηφαγία. Ακόμα και η ιατρική επιστήμη απαιτεί την δίαιτα, ενώ η Εκκλησία διδάσκει την νηστεία. Αν δεν ακούσουμε κανένα μάς αναμένει ο όλεθρος σε κάποια στιγμή της πορείας μας. Αν αυτή δεν ακούσει και δεν αλλάξει από τις αυριανές αποστολικές συμβουλές, τότε ενώ θα ζούμε με τον κόσμο, θα έχουμε χαθεί από τον Θεό∙ χορτασμένοι και ταυτόχρονα νηστικοί.
του Αρχιμανδρίτη Χρυσόστομου Χρυσόπουλου για το dogma.gr
