Του αρχιμ. Χρυσόστομου Χρυσόπουλου, Θεολόγου-Διδάσκοντος Παν/μίου Πειραιώς, για το dogma.gr
Αν Τον είχαν δει μόνο ως Δάσκαλο θα συζητούσαν απλά τις διδαχές Του. Αν Τον είχαν δει μόνο ως θεραπευτή θα ήταν λυπημένες που έχασαν νέες ευκαιρίες ίασης. Επειδή ήταν ο Σωτήρας και Λυτρωτής Τους γι΄ αυτό και επιστράτευσαν δυνάμεις ζηλευτές για μια επίσκεψη – ορόσημο. Στο απύθμενο μίσος των σταυρωτών Του έρχεται να αντιπαρατεθεί η μέγιστη αγάπη των απλών γυναικών, των Μυροφόρων. Για τον λόγο αυτό όσοι υποστήριζαν ότι οι γυναίκες είναι το ασθενές φύλο, απατώνται οικτρά, οι γυναίκες αυτές τους διαψεύδουν με έργα.
Η περίπτωση των γυναικών τούτων (που τις θυμόμαστε ιδιαίτερα την δεύτερη Κυριακή μετά το Πάσχα) είναι η απόδειξη ότι την ισχύ μας δεν μπορούμε να την μετράμε με μυϊκή δύναμη, που κάποιες φορές είναι και επίπλαστη, πάντα παροδική. Το θάρρος είναι ζήτημα ψυχής και αν υπάρχει, εκείνη γίνεται η τροφοδότρια για να ξεπεραστούν τα όποια εμπόδια, να βρεθούν οι δυνάμεις, να προχωρήσουμε, ώστε κάποια στιγμή να δικαιωθούμε ενώπιον των άλλων και στην ιστορία. Διέθεταν αυτό που λείπει στην συντριπτική πλειοψηφία των χριστιανών του σήμερα∙ θάρρος και τόλμη! Για τον λόγο αυτό η αυριανή Κυριακή είναι η γιορτή τους σαν αρετές που προσωποποιήθηκαν άριστα στις Μυροφόρες γυναίκες, εκείνο το σαββατιάτικο πρωινό…..
Ένας Τον πρόδωσε, ένας Τον αρνήθηκε, ένας Τον αμφισβήτησε αυτοί είναι οι Μαθητές Του. Εκείνες κάνουν την υπέρβασή τους. Τα αργύρια, ο φόβος της αποδοκιμασίας, το δίλημμα είναι πλέον υπόθεση των ανδρών. Η όντως μεγαλοψυχία φαίνεται στις γυναίκες, η τόλμη έγινε συνώνυμη πλέον με τις πράξεις τους.
Μάθαμε όλοι μας να τιμάμε κάποιον και να τον πλησιάζουμε όταν είναι ένδοξος, όταν είναι χρήσιμος, όταν κάτι θα λάβουμε απ΄ αυτόν, ας είναι και ο Θεός ακόμα. Ζούμε και κινούμαστε με βάση τα συμφέροντά μας. Το ζήτημα είναι πώς θα του φερθούμε, όταν πάψει να είναι ισχυρός κάποιος, όταν φαινομενικά δεν θα μας είναι ωφέλιμος. Οι μαθητές Του αν και ήταν στην συνοδεία Του, είδαν και άκουσαν πολλά, είχαν χαθεί. Η θέση τους ήταν δίπλα Του και όχι μακριά Του. Τον φιλοξένησαν με τον τρόπο τους στην ζωή τους, Τον φιλοξενεί ο Νικόδημος σε ολοκαίνουργιο μνημείο.
Ο καθένας έχει τιμηθεί από Τον Θεό με κάποια θέση, μικρή ή μεγάλη. Το ζήτημα είναι πόσο την τιμάμε και την αξιοποιούμε. Κάποιοι άλλοι τίμησαν την θέση τους, είναι αυτοί που τους θυμόμαστε την ίδια ημέρα με τις Μυροφόρες. Ο Νικόδημος βουλευτής των Ιουδαίων, κρυφός μεν μαθητής πριν, φανερός ύστερα. Ήταν παρών όταν ο Χριστός ενταφιάζεται μετά από ατιμωτικό σταυρικό θάνατο. Μαζί του το συναξάρι μνημονεύει και τον Ιωσήφ, πλούσιο, αριστοκράτη, βουλευτή στο αξίωμα. Είναι εκείνος που τόλμησε, ζήτησε, κήδευσε, χάρισε Τάφο στον Ιησού. Δανεική και η τελευταία επίγεια κατοικία του Κυρίου, τίποτα δικό Του, αν και είναι ο πλάστης των ορατών και αοράτων. Και οι δύο προαναφερθέντες άνδρες τίμησαν την θέση τους, για αυτό και τιμήθηκαν από την Εκκλησία με το να τους θυμόμαστε σε ιδιαίτερη θέση μέσα στην λαμπροφορούσα και χαρμόσυνη περίοδο που διανύουμε.
Η θέση κοντά στον Χριστό, ως βαπτισμένα παιδιά στο όνομά Του, απαιτεί να ξεφύγουμε από τα συνηθισμένα, χρειάζεται υπέρβαση ορίων. Για να έχουμε μια ευχάριστη συνάντηση με Εκείνον θα πρέπει να ξεπεράσουμε ενδοιασμούς, φοβίες, προκαταλήψεις. Το θράσος των φρουρών που στέκουν και φυλάνε ένα Νεκρό – ένδοξο όμως – έρχονται και το αντιμετωπίζουν γυναίκες απλές. Απέδειξαν οι γνωστές και άγνωστες, οι επώνυμες και ανώνυμες Μυροφόρες ότι ήταν εκπρόσωποι αδύναμου φύλου στην όψη, αλλά ισχυρού στην ουσία, αφού η ρωμαλεότητα είναι στην καρδιά. Και όταν εκεί υπάρχει δεν χάνεται ποτέ.