Γνώρισμα κάθε Αρχιερέα
Πέρασαν ήδη οι μισές ημέρες της Μεγάλης Τεσσαρακοστής και η Εκκλησία φροντίζει να ενδυναμώσει τα παιδιά Της στον πνευματικό αγώνα που διεξάγουν προετοιμαζόμενα να ζήσουν «τα πάθη τα φρικτά» και την λαμπροφόρο Ανάσταση του Κυρίου μας. Μέσο ενίσχυσης της προσπάθειας είναι και η μελέτη της Γραφής. Για τον λόγο αυτό, στο αυριανό αποστολικό ανάγνωσμα θα μας εξηγήσει το τι και το γιατί που αγωνιζόμαστε, είναι εύκολος, λογικός και γνωστός ο πειρασμός για να απογοητευτούμε και να εγκαταλείψουμε το «στάδιο των αρετών» χωρίς έπαθλο και δικαίωση.
Δυστυχώς όσα συμβαίνουν στην κοινωνία μας, κοντά ή μακριά, δεν συνηγορούν στο να χαιρόμαστε. Αντίθετα, η σήψη, η κατήφεια, η παρακμή έχουν δρομολογήσει τις ζωές μας σε ράγες που κατευθυνόμαστε στην αβεβαιότητα, στην απώλεια. Ας μη αναλογισθούμε πού υπάρχει ο ένοχος, αλλά πού μπορούμε να εμπιστευτούμε και γιατί. Στήριγμα σίγουρο, στέρεο και μόνιμο είναι ο Ιησούς, μας το πληροφορεί ο Θείος Παύλος, μπορούμε να το διαπιστώσουμε αρκεί να το θελήσουμε καρδιακά και το εφαρμόσουμε έμπρακτα. Στους στίχους του Αποστόλου αύριο θα δούμε ότι θίγεται το θέμα της σχέσης μας με τον Αρχιερέα Χριστό. Άσχετα αν υπάρχει στον ουρανό -άρα μακριά μας-, αποδεικνύει ότι έρχεται δίπλα μας στις δυστυχίες μας και κοντά μας στις ανησυχίες μας. Μας σκέπτεται, μας φροντίζει, μας ευλογεί κάθε ώρα και στιγμή. Έτσι και καταλήγει στο θαύμα της επιβίωσης μας παρά την οικονομική δυσπραγία ή άλλων μορφών προβλήματα που μας ταλανίζουν συχνά-πυκνά στην επίγεια ζωή μας. Ο Θεός αφού είναι αγάπη κατανοεί την άγνοιά μας και συγχωρεί την απροσεξία μας. Συμμερίζεται τις αμαρτίες μας όχι γιατί τις εγκρίνει, αλλά γιατί γνωρίζει την ασθένεια της ψυχής μας να ρέπουμε προς ότι μας εξυπηρετεί, άσχετα αν είναι επιζήμιο. Η παρουσία Του στη βιωτή μας αποδεικνύεται ποικιλόμορφα ότι είναι για να δώσει άφεση αμαρτιών και όχι ανάκρισης αφορμή, καλλιεργεί την καταλλαγή παρά την καταδίκη. Ενστερνίζεται την αδυναμία μας και προσπαθεί να μας δώσει θάρρος να συνεχίσουμε και να δικαιωθούμε. Κάποιοι ίσως να μεγαλώνουν την απόσταση της σχέσης τους με τον Θεό, πάντως γίνεται με δική τους ευθύνη. Η αμετανοησία που τους διέπει, γίνεται ανοησία, αφού δεν καταλαβαίνουν το όφελος της ψυχής τους και όχι μόνο.
Αυτή είναι η πατρική στάση που έχει ο Κύριος και που πρέπει να είναι και γνώρισμα κάθε Αρχιερέα/Ιερέα ως εξουσιοδοτημένοι Ποιμένες Εκκλησίας Του. Θα είναι μιμητές Του άξιοι όταν κατανοήσουν ότι είναι λειτουργοί Του και όχι εκπρόσωποί Του, ότι είναι διδάχοι και όχι δικαστές, ότι πρέπει να θεραπεύουν και όχι να νεκρώνουν ζωές. Η φιλανθρωπία της Εκκλησίας δεν αφορά μόνο για τις υλικές ανάγκες του ποιμνίου, αλλά κύρια και πρώτιστα τις πνευματικές. Είναι τραγελαφικό να σώζουμε σώματα και όχι ψυχές. Η πενία υπάρχει και στις δύο περιπτώσεις, πρέπει να το αντιληφθούν αυτοί και εκεί που πρέπει. Έχουμε ακόμα καιρό για την ιερότερη εβδομάδα του χρόνου, την Αγία και Μεγάλη. Όσο οι ημέρες περνούν , τόσο ίσως μεγαλώνει ο πειρασμός. Όσο ο διάβολος θα βλέπει ότι δεν υποκύπτουμε, τόσο θα μας προκαλεί. Η αντίσταση είναι καλύτερη από την φυγή και ο πόλεμος από την ανακωχή. Έχουμε στήριγμα τον Θεό και βακτηρία τη χάρη Του. Καθώς το καταλάβουμε, τότε και θα αντισταθούμε και θα νικήσουμε. Λοιπόν, και με την νίκη!
Του αρχιμ. Χρυσοστόμου Χρυσόπουλου, θεολόγου, διδάσκοντος Παν/μιου Πειραιώς, για το dogma.gr
