Στην πνευματική ζωή έχουμε προσωπική ευθύνη 100%. Αυτή η ευθύνη δεν μεταβιβάζεται ούτε ανταλλάσσεται, αλλά αν θέλουμε μπορούμε να την αποποιηθούμε. Δεν θα μας πει ο πνευματικός τι θα κάνουμε: πχ. Ποιον να παντρευτούμε, αν θα χωρίσουμε, αν θα κάνουμε 3 ή 6 παιδιά. Ο πνευματικός απλά θα μας βοηθήσει να πάρουμε τη σωστή απόφαση για τη δική μας τη ζωή. Θα μας βοηθήσει να ξεκαθαρίσουμε λίγο το θολωμένο τοπίο της εσωτερικής μας κατάστασης για να μπορέσουμε ελεύθερα να πάρουμε την καλύτερη απόφαση με ευθύνη και φυσικά να την ακολουθήσουμε με αποφασιστικότητα ανοίγοντας την καρδιά μας στη χάρη του Θεού.
Με ένα απλό παράδειγμα, ο πνευματικός θα μας δώσει τα χρώματα, τον καμβά, τα πινέλα και θα μας μάθει πνευματικά πως θα τα χρησιμοποιήσουμε, από εκεί και πέρα όμως τι εικόνα θέλουμε να σχεδιάσουμε είναι δική μας επιλογή και φυσικά θα κριθούμε γι’ αυτό που θα φτιάξουμε. Φυσικά θα είναι μια κρίση αγάπης, διότι η εικόνα που θα δημιουργήσουμε σημαίνει ότι θα την ακολουθήσουμε στη ζωή μας.
Υπάρχουν δυστυχώς πνευματικά ανώριμοι άνθρωποι οι οποίοι αρνούνται να πάρουν αποφάσεις για τη ζωή τους και όταν κάτι πάει στραβά θέλουν «να ρίξουν το μπαλάκι» στον πνευματικό και να του ρίξουν ευθύνες. Άλλοι πηγαίνουν στον πνευματικό και λένε : «Αχ! Πάτερ μου ο Θεός μου τα έφερε χάλια τα πράγματα στη ζωή μου». Όχι! Εμείς τα κάνουμε μαντάρα και πολλές φορές αντί να πάμε στο Χριστό τα πράγματα, τα πάμε στον γκρεμό διαμέσου των φίλαυτων αποφάσεων μας. Οφείλουμε να καταλάβουμε ότι είμαστε υπεύθυνοι για τη ζωή μας. Και πάλι όμως αν έρθουν κάποια στραβά γεγονότα και συνθήκες στη ζωή που δεν οφείλονται σε εμάς, μπορούμε να τα μεταμορφώσουμε όλα εν Χριστώ και ο πόνος να γίνει εισιτήριο για τον παράδεισο.
Υπάρχουν άνθρωποι που κλαίγονται για ψιλοπράγματα και άλλοι που τους έχουν συμβεί «οι πληγές του Φαραώ» και βαδίζουν με χαμόγελο στον δρόμο της χαράς και της αγιότητας, διότι είδαν το πρόβλημα ως ευκαιρία για αγώνα και πνευματική καλλιέργεια ξέροντας ότι ο Χριστός είναι το Α και το Ω στη ζωή τους.
Ο λόγος του Αποστόλου Παύλου είναι ξεκάθαρος: Προς Κορινθίους Α΄ (γ΄ 9-17) «Αδελφοί, Θεού εσμεν συνεργοί· Θεού γεώργιον, Θεού οικοδομή εστε. Κατά τήν χάριν τού Θεού τήν δοθείσάν μοι ως σοφός αρχιτέκτων θεμέλιον τέθεικα, άλλος δέ εποικοδομεί· έκαστος δέ βλεπέτω πώς εποικοδομεί· θεμέλιον γάρ άλλον ουδείς δύναται θείναι παρά τόν κείμενον, ός εστιν Ιησούς Χριστός».
Στην εξομολόγηση έχουμε ευθύνη για το τι λέμε, πώς το λέμε, γιατί το λέμε και πού θέλουμε να πάμε. Αν κρύψουμε πάθη και αμαρτήματα έχουμε μεγάλο κατάκριμα και φυσικά ο πνευματικός δεν θα μπορέσει να προχωρήσει σε καθαρή διάγνωση για να δώσει τα κατάλληλα φάρμακα για τη θεραπεία.
Δεν πάμε στην εξομολόγηση για να πάρουμε απλά μια «ευχούλα» για να συμμετάσχουμε σε μια τυπική θρησκευτική λατρεία, ώστε να μας έχει καλά ο Θεός. Αντίθετα αφήνουμε τα αμαρτήματά μας και ανοίγουμε την καρδιά μας και τη ζωή μας στον Χριστό ακολουθώντας τα βήματά Του. Η μετάληψη του Σώματος και του Αίματος του Κυρίου είναι κάτι πολύ σοβαρό και οφείλουμε να το δούμε με σοβαρότητα και υπευθυνότητα.
Είμαστε υπεύθυνοι όταν λέμε στον εαυτό μας δικαιολογίες μπας και κοροϊδέψουμε αργότερα και τον εξομολόγο και μπούμε στη Βασιλεία των ουρανών από το παράθυρο. Τέτοιες μηχανορραφίες, δυστυχώς για κάποιους, στα πνευματικά δεν περνάνε. Με τέτοιο φρόνημα, τσάμπα κοπιάζουμε.
Ας σταθούμε λοιπόν αδερφοί μου, στον Χριστό με ανδρεία, ειλικρίνεια και καθαρότητα. Με άμεσο λόγο, απόφαση και ομολογία ας τον ακολουθήσουμε. Ας εγκαταλείψουμε τις πονηριές στα πνευματικά, διότι είναι σαν να παίζουμε με τη φωτιά. Τον παπά και τον εξομολόγο μπορούμε να τους κοροϊδέψουμε, τον Χριστό όμως δεν μπορούμε να τον κοροϊδέψουμε με τίποτα.
Δύο πόρτες έχει ζωή, λέει ένα λαϊκό άσμα. Κι εμείς έχουμε δύο επιλογές μπροστά μας. Να ακολουθήσουμε τον Χριστό ή να τον αρνηθούμε. Δεν υπάρχει ούτε μέση λύση, ούτε μισόλογα, ούτε λίγο από εδώ και λίγο από εκεί. Θα πούμε το μεγάλο ναι ή όχι ;
Στην απάντηση που θα δώσουμε απλώνεται το μεγαλείο της προσωπικής μας ελευθερίας που είναι το μεγαλύτερο δώρο που μας έχει δοθεί από τον ίδιο τον δημιουργό.