Εκρίζωσε με κάθε επιμέλεια το μίσος και τη μνησικακία. Μην αφήσεις το ελάχιστο ίχνος της. Η μνησικακία διώχνει τη χαρά και φέρνει θλίψη. Ο μνησίκακος ποτέ δεν γελάει. Είναι πάντα θλιμμένος. Ενώ όποιος έχει αγάπη είναι πάντα χαρούμενος. Διότι η αγάπη είναι ο ίδιος ο Θεός. «Ο Θεός αγάπη εστί», λέγει ο ευαγγελιστής Ιωάννης. Και ο άγιος Μάξιμος ο ομολογητής «ει τις την αγάπην εκτήσατο, τον Θεόν εκτήσατο».
Βέβαια δεν είναι εύκολη η αγάπη. Δεν είναι συναισθηματική γλυκολογία ή ερεθισμός φαντασίας. Πρέπει πολύ να πονέσεις, να υποφέρεις, να θυσιάσεις το εγώ σου, το σαρκικό σου φρόνημα, την φιλαυτία σου και την φιλαρέσκειά σου για ν’ αποκτήσεις την αγάπη του Θεού. Όταν όμως αποκτήσεις την αγάπη, απέκτησες μια μόνιμη πηγή ευτυχίας μέσα σου.
Όπως οι πηγές στα ψηλά βουνά της πατρίδος μας συνεχώς αναβλύζουν δροσιστικό νερό, έτσι και η αγάπη συνεχώς αναβλύζει χαρά, καλωσύνη, ειρήνη, ευτυχία.
Το χαρακτηριστικό γνώρισμα του χριστιανού είναι η αγάπη. Εκείνος που δεν πιστεύει στον Ιησού Χριστό δεν έχει αγάπη. Η αγάπη είναι η δωρεά, το χάρισμα του Αγίου Πνεύματος. «Καρπός δε του Πνεύματός εστιν αγάπη, χαρά, ειρήνη», γράφει ο απόστολος Παύλος. Και κατά τον ίδιο Απόστολο, «εάν ταις γλώσσαις των ανθρώπων λαλώ και των αγγέλων, αγάπην δε μη έχω, γέγονα χαλκός ηχών ή κύμβαλον αλαλάζον… Και εάν έχω πάσαν την πίστιν, ώστε όρη μεθιστάνειν, αγάπην δε μη έχω, ουδέν ειμι. Και εάν ψωμίσω πάντα τα υπάρχοντά μου, και εάν παραδώ το σώμα μου ίνα καυθήσωμαι, αγάπην δε μη έχω, ουδέν ωφελούμαι» (Α’ Κορ. 13:1-3).
Άρα η αγάπη είναι ανώτερη από την φιλανθρωπία (εάν ψωμίσω πάντα τα υπάρχοντά μου, που σημαίνει εάν πουλήσω όλη μου την περιουσία και αγοράσω ψωμί και το μοιράσω στους ανθρώπους). Ανώτερη και από το μαρτύριο. Εάν παραδώ το σώμα μου ίνα καυθήσωμαι, αγάπην δε μη έχω, ουδέν ωφελούμαι. Και από την πίστη είναι ανώτερη η αγάπη. Και εάν έχω πίστιν ώστε όρη μεθιστάνειν, αγάπην δε μη έχω, ουδέν ειμι.
Και εν συνεχεία ο Παύλος, αφού ομιλεί για το μεγαλείο της αγάπης, ομιλεί για τις ενέργειες της αγάπης. «Η αγάπη πάντα στέγει (όλα τα σκεπάζει), πάντα ελπίζει, πάντα υπομένει. Η αγάπη ουδέποτε εκπίπτει». Χωρίς αγάπη δεν μπορούμε να ζήσουμε. Χωρίς αγάπη η ζωή είναι άχαρη, ανούσια, πικρή. Οι διανθρώπινες σχέσεις προβληματικές. Η οικογένεια χωρίς αγάπη γίνεται τόπος μαρτυρίου και θλίψεως. Πόσο όμορφα, επίκαιρα τα λόγια του μεγάλου ανθρωπιστή Ραούλ Φολερώ: Πάρετέ το είδηση. Ή θα έχουμε αγάπη και θα ζήσουμε όλοι ή θα έχουμε μίσος και θα σβύσουμε όλοι και όλοι μαζί. Την αγάπη μάς την εδίδαξε ο Κύριος στην επί του όρους ομιλία.
«Ηκούσατε ότι ερρέθη, αγαπήσεις τον πλησίον σου και μισήσεις τον εχθρόν σου. Εγώ δε λέγω υμίν, αγαπάτε τους εχθρούς υμών, ευλογείτε τους καταρωμένους υμάς, καλώς ποιείτε τοις μισούσιν υμάς και προσεύχεσθε υπέρ των επηρεαζόντων υμάς και διωκόντων υμάς, όπως γένησθε υιοί του πατρός υμών του εν ουρανοίς, ότι τον ήλιον αυτού ανατέλλει επί πονηρούς και αγαθούς και βρέχει επί δικαίους και αδίκους» (Ματθ. 5:43-45).
Δια δε του παραδείγματός του μας εδίδαξε την αγάπη επί του ξύλου του Σταυρού, όπου υπομένοντας πόνους και ωδίνες, τις οποίες ουδείς κατάδικος υπέμεινε ποτέ, από του ύψους του Σταυρού περιέβαλε με αγάπη όλη του τη δημιουργία και παρακαλούσε τον ουράνιο Πατέρα να συγχωρήσει τους σταυρωτές του: «Πάτερ, άφες αυτοίς, ου γαρ οίδασι τι ποιούσι».
Τον Κύριο μιμούμενος ο πρώτος μάρτυς της πίστεως Στέφανος λιθοβολιζόμενος έλεγε: «Κύριε, μη στήσης αυτοίς την αμαρτίαν ταύτην· και τούτο ειπών εκοιμήθη» (Πράξ. 7:60).
Αγάπα λοιπόν, ω άνθρωπε του Θεού, και μη αποκάμεις, μη κουρασθείς να αγαπάς.
Στα τελευταία χρόνια του χρονικού της ανθρωπότητος, τότε που θα βασιλεύει η ανομία, η οποία και θα ανεβάσει στην παγκόσμια εξουσία τον Αντίχριστο, η αγάπη θα σβύσει. «Δια το πληθυνθήναι την ανομίαν, ψυγήσεται η αγάπη των πολλών». Συ όμως μη κουρασθείς να αγαπάς. Και αυτή σου η αγάπη θα σου αποσβύσει τις αμαρτίες σου, θα σου λευκάνει την ψυχή σου, θα σου καύσει κάθε πάθος και κάθε αδυναμία και πνευματική ατέλεια και θα σου εξασφαλίσει μια λαμπρή θέση στην βασιλεία των ουρανών.
Από το βιβλίο: †Αρχιμ. Σεραφείμ Δημόπουλου, ΛΟΓΟΙ ΟΙΚΟΔΟΜΗΣ Α’. Έκδοση Φιλ. Σωματείου «Ιωάννης ο Χρυσόστομος», Λάρισα 2015