Ἐπισκόπου Λήδρας Ἐπιφανίου, ἡγουμένου Ἱ. Μ. Μαχαιρᾶ
«Καρδίας εὐφραινομένης πρόσωπον θάλλει», γι᾽ αὐτὸ καί ὁ Κύριος στό Εὐαγγέλιο προτρέπει: «Ὅταν δέ νηστεύητε, μή γίνεσθε ὥσπερ οἱ ὑποκριταί σκυθρωποί· ἀφανίζουσι γάρ τά πρόσωπα αὐτῶν ὅπως φανῶσι τοῖς ἀνθρώποις νηστεύοντες· ἀμήν λέγω ὑμῖν ὅτι ἀπέχουσι τόν μισθόν αὐτῶν. Σύ δέ νηστεύων ἄλειψαί σου τήν κεφαλήν καί τό πρόσωπόν σου νίψαι…», διότι ἡ Ἀγάπη σου ἐκπλήρωσε πᾶσαν δικαιοσύνην γιά σένα, γιά τόν καθένα προσωπικά. Καί ναί μέν στενοχωρούμαστε διά τό Πάθος, ὅμως ἐν ταυτῷ χαιρόμαστε διά τήν Ἀγάπην μας, καί τόν ἡμᾶς ἀγαπῶντα, τόν Κύριον τῆς δόξης. Σ᾽ αὐτό ἔγκειται ἡ χαρμολύπη ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ.
Ἡ δέ ὠφέλεια ἡ προερχομένη ἐκ τῆς νηστείας ἐπικεντρώνεται στήν ταπείνωση, καθώς λέγει ὁ προφητάναξ Δαυῒδ στό ψαλτήρι, «ἐταπείνουν ἐν νηστείᾳ τήν ψυχήν μου». Ἡ ταπείνωση εἶναι ἡ βάση, συνάμα δέ καί ἡ ἀπαραίτητη προϋπόθεση τῆς ἀγάπης, τῆς ἀγάπης ἐκείνης πού εἶναι ὁ Θεός καί παραμένει ἀσάλευτη στούς αἰῶνες, τούς δέ κατόχους αὐτῆς ἀναδεικνύει μεγίστους φωστῆρες τῆς οἰκουμένης.
Φυσικά, χρειάζεται καί μία προσοχή, καθώς μᾶς παραγγέλλει ὁ ψαλμῳδός, «Νηστεύσωμεν νηστείαν δεκτήν, εὐάρεστον τῷ Κυρίῳ…», ὥστε νά νηστεύσουμε νηστείαν πνευματική, ὄχι μόνο τήν ἀποχὴ τῶν βρωμάτων, ἀλλά μαζί μ᾽ αὐτά καί τήν ἀποχή τῶν κακῶν, τῶν πονηριῶν, τῶν παθῶν καί παντός ἄλλου τό ὁποῖο κωλύει τήν ψυχή νά ἀνέλθει πρός τόν Θεόν καί τόν Θεόν νά κατέλθει πρός αὐτήν.
Ὡς ἐκ τούτου, προσερχόμαστε φαιδρῷ τῷ προσώπῳ καί ἀγαλλομένῳ ποδί, ἔνθερμοι καί ἀπτόητοι, ὡς λέοντες, πῦρ πνέοντες, κατερχόμενοι στό στάδιο πού μᾶς ἀνοίγεται, ὥστε ἀγωνισάμενοι καλῶς, νά ἀξιωθοῦμε ἐν τῇ καρδίᾳ ἡμῶν νά βιώσωμεν τήν παρουσίαν τοῦ Κυρίου τῆς δόξης καί τήν ἐνοίκηση σ᾽ αὐτήν μετά τοῦ Πατρός καί τοῦ Πνεύματος τοῦ Ἁγίου, νῦν καί ἀεί καί εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.