Η αιώνιος ζωή
Συνήθως όταν ακούμε να γίνεται λόγος για την αιώνια ζωή σήμερα Κυριακή των Πατέρων της Α΄ Οικουμενικής Συνόδου, πολλοί θεωρούμε ότι αυτή αρχίζει μετά θάνατον.
Στην πραγματικότητα όμως η «αιώνιος ζωή» αρχίζει ήδη απ’ αυτή τη ζωή. Αρχίζει από το θάνατο του Χριστού και από την ανάστασή Του. Και σ’ αυτή μετέχουμε, όταν συσταυρούμεθα και συνανιστάμεθα μαζί Του. Όταν ζούμε εν ‘’Αυτώ’’ βρισκόμαστε ήδη στην περιοχή της αιωνίου ζωής. Η συμμετοχή μας στο μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας είναι μετοχή στην «αιώνιο ζωή».
Ο Κύριος στην αρχιερατική προσευχή Του με σαφήνεια είπε: «Αύτη εστίν η αιώνιος ζωή, ίνα γινώσκωσι σε τον μόνον αληθινόν Θεόν και ον απέστειλας Ιησούν Χριστόν». Που σημαίνει ότι η «αιώνιος ζωή» συνίσταται σ’ αυτήν ακριβώς τη γνώση, σ’ αυτή την ουσιαστική, βαθειά εμπειρία του αληθινού Θεού και του Ιησού Χριστού, του Σωτήρος, τον οποίον απέστειλε Εκείνος.
Η «γνώση» στην οποία αναφέρεται ο Χριστός δεν σημαίνει ιδέες αόριστες, λόγια, που απομνημονεύουμε και απαγγέλλουμε, πολλές φορές μηχανικά. Πρόκειται για μία άλλη «γνώση», διαφορετικής ποιότητος. Ο απόστολος Παύλος, ο οποίος έζησε όσο ελάχιστοι αυτή την βαθειά εμπειρία της «αιωνίου ζωής», ζώντας εν Χριστώ, σημειώνει με έντονο τρόπο: «Του γνώναι αυτόν και την δύναμιν της αναστάσεως αυτού και την κοινωνίαν των παθημάτων αυτού, συμμορφούμενος τω θανάτω αυτού».
Ειδικά η γνώσις του Θεού δεν είναι η γνώση του νού, η γνώση των σοφών, αλλ’ είναι μία γνώση βιωματική, που αποκτάται, όταν αποδεχόμαστε τη θυσία Του, όταν συμμορφωνόμαστε με το θέλημά Του, όταν ανταποκρινόμαστε στην αγάπη Του. Πρόκειται για μετοχή σε μία προσωπική κοινωνία με τον Θεό της αγάπης. Αυτή τη γνώση δεν κατορθώνουμε να την αποκτήσουμεμέ τίποτε άλλο παρά μόνο με την ουσιαστική, βιωματική προσέγγιση μας στα μυστήρια της Εκκλησίας.
Ο λόγος περί αιωνίου ζωής δεν σημαίνει φυγή από την καθημερινότητα της ζωής, από τα προβλήματα και τις δυσκολίες που επιφυλάσσει για τον καθένα μας η γήινη πραγματικότητα. Αντίθετα σημαίνει μια διάθεση ρεαλισμού, για να ζήσουμε σωστά το εδώ και το τώρα.
Ο Κύριος δεν παρακάλεσε τον Πατέρα να πάρει τους μαθητές του από τον κόσμο, αλλά να τους «τηρήση εν τω ονοματί του» και να τους ενισχύση μέσα σ΄ αυτήν την κοιλάδα του πόνου, «ἵνα ἔχωσι τήν χαράν Του πεπληρωμένην ἐν αὐτοῖς».
Μητρόπολη Μαρωνείας και Κομοτηνής
