Η αλήθεια πίσω από ενοχλητικά γεγονότα
Δεν υπάρχει άνθρωπος που να ασχολείται με τα της Εκκλησίας που να μην υποκλίνεται στη μεθοδικότητα, το σύστημα και την αποδοτικότητα της λεγόμενης «φαναριώτικης διπλωματίας». 
Λουδάρος Ανδρέας
Δεν υπάρχει άνθρωπος που να ασχολείται με τα της Εκκλησίας που να μην υποκλίνεται στη μεθοδικότητα, το σύστημα και την αποδοτικότητα της λεγόμενης «φαναριώτικης διπλωματίας».
Ο νυν Οικουμενικός Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος θεωρείται, όχι άδικα, ένας από τους πιο ικανούς εκφραστές αυτής της «σχολής» η οποία έχει διέλθει κυριολεκτικά «δια πυρός και σιδήρου».
Το Φανάρι, η Μεγάλη Εκκλησία, έχει συσσωρευμένη γνώση αιώνων. Οι δύσκολες στιγμές της «σταυρωμένης Εκκλησίας» όπως συχνά χαρακτηρίζει το Οικουμενικό Πατριαρχείο ο κ. Βαρθολομαίος είναι σαφώς περισσότερες από αυτές της ηρεμίας ή της δόξας.
Ζω στην Αθήνα. Μια ευρωπαϊκή πρωτεύουσα, που παρά τα… κουσούρια της, μου δίνει πολλές ελευθερίες, αρκετές από τις οποίες δεν θα είχα αν ζούσα στη γειτονιά που ζει ο Πατριάρχης.
Το λέω αυτό γιατί ξέρω, ή προσπαθώ να καταλάβω για να είμαι ειλικρινής, πόσο δύσκολο είναι να ζει κάποιος σε καθεστώς περιορισμένης ελευθερίας και υπό αυτό το πρίσμα καταγράφω κάποιες εντυπώσεις μου.
Ωστόσο παρά τις καλές και ειλικρινείς προθέσεις μου, δεν μπορώ να μην επισημάνω κάποια σημεία αυτής της επίσκεψης που έκαναν εντύπωση, όχι μόνο σε εμένα αλλά σε πολύ κόσμο.
Ο «Πατριάρχης του Γένους», ο «Πατριάρχης μας», ο «πνευματικός μας πατέρας», φράσεις και χαρακτηρισμοί που ο ίδιος χρησιμοποίησε κατά την επίσκεψη του, «συγκρούστηκαν» με τις αράδες που έγραψε για την ανάπαυση της ψυχής του Κεμάλ Ατατούρκ στο βιβλίο επισκεπτών του σπιτιού του.
Στη Θεσσαλονίκη, εκεί όπου ο «πατέρας των Τούρκων» συνέλαβε την ιδέα του «τουρκικού Έθνους» την οποία ανέλαβε να υλοποιήσει το κίνημα των «Νεότουρκων» με τις γνωστές ολέθριες συνέπειες για τους Αρμένιους, τους Έλληνες και τους άλλους «άπιστους» της Πόλης, της Σμύρνης και του Πόντου, ο Πατριάρχης έκανε αρκετούς από αυτούς που λίγη ώρα πριν τον άκουγαν από τον θρόνο του να μιλάει για την «σταυρωμένη Εκκλησία» να προβληματιστούν.
Τον προβληματισμό αυτό ενίσχυσαν τα «σφραγισμένα» χείλη του, όταν ο Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης κάλεσε τους πιστούς να ψάλλουν τον εθνικό ύμνο μετά την δοξολογία για την απελευθέρωση της πόλης από τον τουρκικό ζυγό.
Αυτήν την εικόνα θα την είχε δει όλη η Ελλάδα αν δεν είχε φροντίσει ο σκηνοθέτης της Δημόσιας Τηλεόρασης που μετέδωσε την Δοξολογία να μην δείξει ούτε μια στιγμή τον σιωπηλό Πατριάρχη την επίμαχη στιγμή.
Τι σημαίνει τώρα αυτό; Πως ο Πατριάρχης είναι «λιγότερο» Έλληνας; Πως δεν ξέρει πόσο αίμα χύθηκε εξαιτίας του ανθρώπου που ευχήθηκε να αναπαυθεί η ψυχή του; Ή μήπως πως δεν νιώθει την ανάγκη να ψάλλει τον εθνικό μας ύμνο;
Φυσικά και όχι!
Αυτή η στάση του Οικουμενικού Πατριάρχη είναι η πιο βροντερή απόδειξη πως το έτος 2013, ο ηγέτης των Ορθοδόξων Χριστιανών του κόσμου ζει υπό καθεστώς ανελευθερίας. Είναι η απόδειξη πως όσο κι αν θέλει η Τουρκία να πείσει τον κόσμο πως το Πατριαρχείο απολαμβάνει τις ελευθερίες της Δημοκρατίας στην πραγματικότητα είναι ένας «όμηρος». Η αιχμαλωσία της Εκκλησίας της Κωνσταντινουπόλεως που ξεκίνησε το 1453 βρίσκεται ακόμη σε εξέλιξη.
Κι εμείς όχι μόνο το ανεχόμαστε αλλά ακόμη χειρότερα… το αγνοούμε.
Όσοι λοιπόν σπεύσατε να κατηγορήσετε τον Πατριάρχη για την στάση του αυτή, θα πρότεινα να επιχειρήσετε να δείτε λίγο πιο πίσω από το προφανές και το επιφανειακό. Να διαβάσετε «πίσω» από τις γραμμές και να συνειδητοποιήσετε την τρομακτική αλήθεια.
Πρέπει όμως και το Φανάρι, να συνειδητοποιήσει πως οι εποχές έχουν αλλάξει, πως κάποιες φορές η διπλωματία δεν έχει λύσεις για όλα. Λίγοι πλέον μπορούν να καταλάβουν το μήνυμα που στέλνει κάθε χρόνο από την αυλή του Αγίου Γεωργίου ο Πατριάρχης όταν ανάβει το κερί στην κλειστή μαύρη πόρτα.
Ίσως, λέω εγώ από την άνεση της Αθήνας, να πρέπει κάποια στιγμή το Πατριαρχείο να διεκδικήσει πιο ουσιαστικά και ηχηρά την ελευθερία του. Δεν με νοιάζει τόσο αν ο Πατριάρχης ψάλλει τον εθνικό μας ύμνο. Αυτό που με νοιάζει όμως είναι να μπορεί!
