Η ανάμνηση των ευεργεσιών του Θεού
Πολλά και ποικίλα τα προβλήματα, οι αμαρτίες και τα λάθη μας. Κάποτε μια απογοήτευση κυριαρχεί την καρδιά. Διερωτόμαστε: έτσι θα συνεχίσει η ζωή μας; Υπάρχει προοπτική καλυτέρευσής της; Θα ανατείλει «μια άσπρη μέρα και για μας;».
π. Ανδρέα Αγαθοκλέους
Ο π. Αιμιλιανός Σιμωνοπετρίτης, μιλώντας στους μοναχούς και μοναχές του, και αναλύοντας το λόγο του αγίου Ησυχίου περί νήψεως, είπε και το εξής: «Η ανάμνηση των ευεργεσιών – της αγάπης, της εγγύτητος και της δυνάμεως του Θεού – είναι η αφετηρία της ελπίδος και της πίστεως»[1].
Ο λόγος αυτός αγγίζει τη μνήμη, εισχωρεί στο πριν της ζωής μας και ενεργοποιεί αυτό που καταχωνιάστηκε στη λήθη, στη λησμονιά. Γιατί μπορεί να θυμηθούμε τις περιόδους εκείνες που νιώθαμε την παρουσία του Θεού, που αισθανθήκαμε την αγάπη του, που φάνηκε η επέμβασή του στις δυσκολίες μας.
Δεν είναι όλη η ζωή μας σκοτάδι! Δεν είναι δυνατό, για κανένα άνθρωπο, να μην υπήρξαν και ωραίες, ευτυχισμένες, ολοφώτεινες εμπειρίες όπου κρυβόταν η Χάρη του Θεού. Η ανάμνηση αυτών των εμπειριών οδηγεί προς την ελπίδα και την πίστη. Ζωντανεύει μέσα μας τη βεβαιότητα ότι δεν είμαστε μόνοι, ότι ο Θεός μάς αγαπά και ότι πάλι θα έλθει και θα αλλάξουν οι καταστάσεις.
Η λήθη, η λησμονιά των ευεργεσιών Του, αντιθέτως, αυξάνει το μέσα μας σκοτάδι. Νιώθουμε μόνοι, χωρίς ελπίδα και φως. Γι’ αυτό θεωρείται η κατάσταση αυτή πνευματικός θάνατος, κόλαση, θανάσιμο αμάρτημα.
Η ανάμνηση των ευεργεσιών και η ευχαριστία οδηγεί στην επανάληψή τους. Κανένας δεν χαίρεται να ευεργετεί τον αγνώμονα και αχάριστο, ενώ με ευχαρίστηση συνεχίζει να ευεργετεί αυτόν που εκφράζει μ’ ευγνωμοσύνη τις ευχαριστίες του.
Στις δύσκολες ώρες χρειάζεται να βρίσκουμε τρόπους για να μπορούμε ν’ αναπνέουμε, να συνεχίζουμε, να προχωρούμε κι άρα να ζούμε. Η στροφή στο παρελθόν, ως ανάμνηση των ευεργεσιών του Θεού – Πατέρα μας, θα μας δώσει την ελπίδα και την πίστη για το φωτεινό μέλλον που έρχεται.
Η πείρα των αγίων Πατέρων της Εκκλησίας γίνεται θησαυρός για μας, αν την κάνουμε πράξη, καθώς τη μελετούμε στα συγγράμματά τους, γιατί σ’ αυτά καταθέτουν όσα γνωρίζουν εμπειρικά. Κι έτσι, στηριγμένοι στην πείρα τους, που εκφράστηκε στη διδασκαλία τους, μαθαίνουμε από τις πτώσεις της απογοήτευσης, της λύπης, της μελαγχολίας.
Διαπιστώνουμε πόσο εύκολο είναι να εργάζεται ο Θεός για μας μέσα σε μας, αφού θα Τον καλέσουμε με την προσευχή και θα του εμπιστευτούμε τη ζωή μας και των δικών μας.
Επισημαίνει, ακόμα, ο Γέροντας Αιμιλιανός: «Είναι αναγκαίο να ενθυμούμεθα διαρκώς τις ενέργειες του Θεού, εάν θέλουμε να επιτυγχάνουμε πάντοτε: και όταν πονάμε και όταν κλαίμε και όταν αρρωσταίνουμε και όταν είμαστε καλά. Χρειάζεται επίσης να ενθυμούμεθα την δύναμη που μας παρέχει αδιαλείπτως ο Θεός, αλλά και τις αποφάσεις που έχομε πάρει ενώπιόν του, διότι οι αποφάσεις μας είναι βιώματα, είναι στοιχεία της ζωής μας»[2].
[1] Αρχιμ. Αιμιλιανού, Λόγος περί νήψεως, Ίνδικτος, Αθήναι, 2007, σ. 336.
[2] Ό.π. σ. 336
Πηγή: Ησυχαστήριο Αγίας Τριάδος
