Η απομυθοποίηση των γονέων και ο ιδιαίτερος ρόλος του πατέρα
Του Συμεών Τριανταφυλλίδη
Η εποχή που διαβαίνουμε βοηθά τους νέους να κρίνουν και να εκλογικεύουν συμπεριφορές. Έτσι σύντομα καταλήγουν στην απομυθοποίηση των γονέων, όπου πλέον παύει να υπάρχει η ιδανίκευση που υπήρχε προηγουμένως. Από την εφηβική ηλικία ακόμη σταδιακά καταρρίπτεται η αυθεντία τους. Η κατάσταση αυτή είναι οδυνηρή, διότι από τη μία πλευρά θέλουν να βλέπουν τους γονείς πολύ υψηλά, τους θέλουν ιδανικούς.
Από την άλλη νιώθουν να μην αντέχουν την αυστηρή και σκληρή κριτική τους. Με αυτόν τον τρόπο γκρεμίζεται ένας κόσμος στα μάτια τους. Στη περίπτωση αυτή η σχέση του παιδιού με τους γονείς συντελεί σε τεράστιο βαθμό κατά πόσο θα αποκτήσει υγιής ή αρρωστημένη θρησκευτικότητα. Σημαντικό ρόλο παίζει ο πατέρας, καθώς αν χαθεί ο σεβασμός και η αγάπη στον φυσικό πατέρα κινδυνεύει να γκρεμισθεί και η πίστη προς τον Θεό Πατέρα.
Κινδυνεύει να γεννηθούν αμφιβολίες για την κυριάρχηση ενός άδικου, σαδιστή και τιμωρού πατέρα, με αποτέλεσμα τέτοιες συμπεριφορές να οδηγήσουν μέχρι και στην αθεϊα. Δεν είναι τυχαίο ότι μέσα στο βάθος των αιώνων η έννοια του πατέρα συνδέθηκε με την καταπίεση και την καταδυνάστευση.[1]
Έτσι παρατηρείται πολλές φορές η επικράτηση έντονης επανάστασης ενάντια στον θεσμό του πατέρα, είτε αυτός αναφέρεται με την έννοια των φυσικών γονέων, είτε στα πρόσωπα των κληρικών, πνευματικών πατέρων.
Υπάρχει όμως και το ενδεχόμενο, αυτή η επανάσταση να αποτελεί στοιχείο υγειούς και ειλικρινούς αναζήτησης. Ο σαρκικός πατέρας όταν λειτουργεί με πνευματικά κριτήρια, ακολουθώντας τον Χριστό θυσιάζεται για τα παιδιά του.
Σε καμία περίπτωση δεν κατεξουσιάζει και καταδυναστεύει κανένα από τα τέκνα του. (Ιωάν. 19,11) Η θρησκευτικότητα μπορεί να αποτελέσει παράγοντας για την απόκτηση ταυτότητας ή μέσο έκφρασης των ενδοψυχικών αμυντικών μηχανισμών. Δίνεται η δυνατότητα να γίνει μέσο ανεξαρτητοποίησης και κοινωνικοποίησης.
1Γ.Ι. Μαντζαρίδη, Ορθόδοξη πνευματική ζωή, Θεσσαλονίκη 1993, σ. 54- 55
