π. Ανδρέα Αγαθοκλέους
Ο Θεάνθρωπος Χριστός, που έζησε την ανθρώπινη ζωή, γεύτηκε κι αυτός την αποτυχία: στους μαθητές και στον κόσμο που τον ακολουθούσε. Τι, άλλωστε, εκφράζει το “Σταυρωθήτω!” λίγες μόνο μέρες μετά το “Ωσαννά”; Τι δείχνει η κατάληξή του στον τάφο, ύστερα από την εγκατάλειψή του από τους αγαπημένους Του και τον εξευτελιστικό θάνατό του;
Από τότε, επί Ποντίου Πιλάτου, ο Εσταυρωμένος, με την αποτυχία του, σηματοδοτεί τη νίκη που κυοφορεί η αποτυχία, καθώς ετοιμάζεται το «Ανάστα ο Θεός». Στον τάφο, στο Αμήν της ιστορίας του Θεανθρώπου, αρχίζει να ετοιμάζεται η Ανάσταση.
Από τότε και για πάντα, η αποτυχία μπορεί να γίνει για τον καθένα μας η αφετηρία της νέας ζωής, «της αιωνίου απαρχής». Με τη δύναμη τού Χριστού μεταποιείται η αποτυχία σε επιτυχία, καθώς θα τη δεις ως μέσο ταπείνωσης και συνειδητοποίησης πως όλα τα ανθρώπινα, και τα δικά σου, έχουν τη σφραγίδα της.
Αρχίζει, τότε, να παραχωρείται χώρος «στο μόνο δυνάμενο». Όπως από τον τάφο του Χριστού ξεπηδά η Ζωή – πέρα από οποιοδήποτε υπολογισμό και λογική – και έρχεται «χαρά εν όλω το κόσμω», έτσι και στην «εις Άδου κάθοδον» του εαυτού μας, στο έσχατο σημείο της απόγνωσης, αρχίζει η ανατολή της νέας ημέρας, της ημέρας Του στη ζωή μας.
Σ’ όσους πιστεύουν στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού και σχετίζονται μαζί του, δεν χωρά η απόγνωση. Τον εμπιστεύονται και αφήνονται στο σχέδιο που έχει γι’ αυτούς, αφού πια τα δικά τους σχέδια απέτυχαν.
Τότε, κατανοούμε πως τον τελευταίο λόγο στη ζωή μας δεν τον έχουμε εμείς ούτε τα όποια έργα μας, αλλά ο Νικητής του θανάτου που μεταποιεί τα άσχημα, τα ατελή και τα λάθη μας, σε εμπειρία νέας γνώσης και χαράς.