Μέσα στην κοινωνία, βλέπεις ανθρώπους να πηγαίνουν στην Εκκλησία, αλλά στην πορεία εκφράζουν την κακία που κρύβουν. Βλέπεις ανθρώπους να κηρύττουν την αγάπη και την απλότητα, αλλά το μίσος και η χλιδή κυριαρχούν στην καθημερινότητά τους. Βλέπεις ανθρώπους να ορκίζονται και να δεσμεύονται ότι θα είναι συνεπείς στην αποστολή που τους ανετέθη και ύστερα έρχεται η αναμενόμενη απογοήτευση της ασυνέπειάς τους.
Ζούμε, όμως, σε μια κοινωνία, η οποία αποτελείται από ασυνεπείς ανθρώπους, αλλά έχει και ελάχιστες εξαιρέσεις, οι οποίες καρποφορούν μία ελπίδα. Μία ζώσα ελπίδα, όπως μας τη δίνει ο ίδιος ο Χριστός «Εγώ ειμί η ανάστασις και η ζωή. Ο πιστεύων εις εμέ, καν αποθάνει, ζήσεται» (Ιω. 11, 26). Για να αποκτήσουμε αυτή την ελπίδα και να γίνουμε μία συνεπής κοινωνία, πρέπει να βιώσουμε τον Χριστό, εκφράζοντας στη ζωή μας και στους συνανθρώπους μας την ταπεινοφροσύνη και την αληθινή εν Χριστώ αγάπη μας, όπως μας διδάσκουν πολλοί πατέρες της Εκκλησίας. Όσο πορευόμαστε εγκλωβισμένοι στον εγωισμό μας επιδιώκοντας την δόξα μας ή προβάλλοντας τα χαρίσματά μας ή φανερώνοντας τον πνευματικό μας αγώνα, για να δείξουμε ότι είμαστε καλοί Χριστιανοί, τότε δεν πρόκειται να έχουμε ελπίδα, διότι η συμπεριφορά μας θα παραπέμπει στους Φαρισαίους του Ευαγγελίου μετατρέποντας τη ζωή μας σε μία δυστυχή ψυχολογική και πνευματική κατάσταση.
Χρήστος Βαττής