Η ίδια λειτουργία, τα ίδια λόγια, χρόνια, αιώνες, να επαναλαμβάνονται.
Πόσο άραγε θα μπορούσαμε να βλέπουμε το ίδιο θέατρο ή ν’ ακούμε το ίδιο ποίημα, χωρίς αυτό να γίνεται κουραστικό;
Εδώ το θέαμα και το άκουσμα δεν κουράζουν, κι ας ξέρουμε την επόμενη λέξη.
Η λειτουργία ως ζωή δεν έχει επανάληψη. Τα λόγια δεν είναι τα ίδια ουσιαστικά, είναι το μέσον που το Πνεύμα το άγιο θα έλθει. Δεν είναι μαγικά αλλά θεόπνευστα και θεοκίνητα.
Έτσι πορευόμαστε στην ακινησία μας. Στεκόμαστε αμίλητοι, ανυποψίαστοι τι θα συμβεί, τι θα μας έλθει.
«Έτι και έτι…» Πιο πολύ, όχι στάση, όχι μονοτονία. Ακόμα κι ακόμα πιο πολύ ας παρακαλέσουμε, ας ζητήσουμε, ας πορευτούμε προς Εκείνον που έρχεται, που μας αναζητά, που θέλει, που πάντοτε αναμένει.
Καμιά εμπειρία δεν είναι ίδια με την προηγούμενη κι ας φαίνεται έτσι. Γιατί δεν είμαστε οι ίδιοι όπως πριν. Πορευόμαστε προς τα έσχατα, που έρχονται, που βιώνονται, που ψηλαφούνται μέσα στα δυνατά ίδια λόγια της Λειτουργίας.
Απόσπασμα από το βιβλίο ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΚΗ ΠΟΡΕΙΑ, έκδοση Ιερού Ησυχαστηρίου Αγίας Τριάδος – Μετόχι Ι. Μονής Μαχαιρά