Η επόμενη ημέρα της αναχώρησης της θαυματουργής Εικόνας «Άξιον Εστί» από την Αθήνα
Γράφει ο Δημήτριος Λυκούδης, θεολόγος
Η επόμενη ημέρα της αναχωρήσεως από την Αθήνα της θαυματουργής Εικόνας «Άξιον Εστί», βρήκε τους πιστούς πλέον στερεωμένους και ενδυναμωμένους, περισσότερο εμψυχωμένους στον πνευματικό τους αγώνα, κυρίως δε τις γυναίκες, που δεν έχουν το τυπικό προνόμιο να επισκέπτονται στην Αθωνική Πολιτεία. Η Ιερή Εικόνα κατευθύνθηκε αρχικά στην Ιερισσό και, μετά, επέστρεψε στις Καρυές, στο Πρωτάτο του Αγίου Όρους. Έτσι και η Αθήνα, μετά τις δεκάδες χιλιάδες των πιστών που έσπευσαν να Την προσκυνήσουν, επέστρεψε στους δικούς της καθημερινούς ρυθμούς, που συνέπεσαν και με την περίοδο της κομματικής προετοιμασίας για τις εθνικές εκλογές.
Ασφαλώς, ουδείς εκ των διαφωνούντων με τα εκκλησιαστικά τόλμησε να επικρίνει το συνεχές και αδιάκοπο προσκύνημα των πιστών, που ανάγκασε πολλούς να αναρωτιούνται αν έπρεπε ο μητροπολιτικός ναός να διανυκτερεύει, ώστε να μπορέσει ακόμη μεγαλύτερος αριθμός πιστών να προλάβει να προσκυνήσει τη θαυματουργό Εικόνα. Πέραν αυτού, όμως, οι ημέρες που προηγήθηκαν, αποτέλεσαν μια καθαρή και αποτυπωμένη εικόνα για την έκφραση του θρησκευτικού συναισθήματος που, παρά τις όποιες δυσχέρειες και αστοχίες του ανθρωπίνου στοιχείου από την πλευρά της θεσμοθετημένης Εκκλησίας, δεν μπορεί να πληγεί και παραμένει αλώβητο και καθάριο στην καθημερινότητα των πιστών.
Και, πράγματι! Μια τέτοια καθημερινότητα εκφράστηκε και με το προσκύνημα των πιστών στην Ι. Εικόνα «Άξιον Εστί». Άνθρωποι μικροί και μεγάλοι, ευκατάστατοι και μη, λευκοί και έγχρωμοι, πιστοί και άπιστοι, ένθερμοι και χαλαροί περί των πνευματικών ζητημάτων, όλοι αυτοί επέρασαν υπομονετικά και εκάθησαν στη σειρά και αναμονή για να χαιρετίσουν την Κυρία Θεοτόκο, νύχτα και ημέρα, άλλοτε περιμένοντας λιγότερο και άλλοτε ώρες. Άλλωστε, τι αξία έχει οποιαδήποτε αναμονή μπροστά στη θέα του Προσώπου της Θεομήτορος!
Το θρησκευτικό συναίσθημα των Ελλήνων, αυτό που χρόνια τώρα παραλληλίζεται και συνυπάρχει με Θεό και Ελλάδα, αυτό που από αιώνες στέκει εμποτισμένο με το αίμα Μαρτύρων και Ηρώων της Πίστεως και της Πατρίδος, ναι, δεν κιοτεύει, δεν αναδιπλώνεται, δεν εντρέπεται να γίνει φανερό και να διατυμπανίσει απανταχού ότι ο Χριστός Ανέστη και, επειδή Αληθώς Ανέστη, η πίστη μας είναι δυνατή, όλα είναι ολοζώντανα και ζει Κύριος ο Θεός.
Αυτό το θρησκευτικό συναίσθημα, εν ολίγοις, είναι ιερό, αλώβητο, ανέγγιχτο. Είναι συναίσθημα απογόνων ηρώων και οσίων της Πίστεως της Ορθοδόξου, είναι συναίσθημα ορθόπρακτο, ιεροπρεπές, ανδρείο και φιλάρετο. Είναι το θρησκευτικό συναίσθημα των ορθοδόξων Ελλήνων…!
