Η κακία και η ζήλεια εναντίον του ανθρώπου του Θεού
Όσο περισσότερο θέλουμε να βρούμε τον Θεό, όσο περισσότερο αγαπούμε τον Θεό, όσο περισσότερο η ψυχή μας ανοίγει και έρχεται μέσα μας η αλήθεια του Θεού και φωτίζεται ο έσω άνθρωπος και γίνεται άνθρωπος του Θεού, τόσο κάπου εκεί θα είναι η πλάνη, το ψέμα, και θα μας περιτριγυρίζουν.
Όχι μόνο από κακότητα, αλλά, θα έλεγα, και από ζήλεια. Το κακό είναι κακό και θέλει να κάνει κακό, αλλά υπάρχει και η ζήλεια, γι’ αυτό που δίνει ο Θεός στον άνθρωπό του.
Θα έχετε προσέξει πόσο δαιμονίζεται ένας άνθρωπος, κυριολεκτικά δαιμονίζεται, κάτι παθαίνει, όταν έχει να κάνει μ’ έναν άνθρωπο του Θεού και κατά κάποιον τρόπο δείχνουν τα πράγματα ότι εκείνος ο άνθρωπος προτιμάται, εκείνον τον άνθρωπο θέλει ο Θεός και αυτόν τον παραμερίζει. Αν επιτρέπεται να πω, τον πιάνει λύσσα. Με συγχωρείτε. Γιατί δεν είναι θέμα, επαναλαμβάνω, μόνο μιας κακίας, αλλά είναι θέμα ζήλειας.
Είναι τέτοια η ευλογία του Θεού, είναι τέτοια η Χάρη του Θεού, είναι τέτοια η χαρά, η ευδαιμονία, η αγαλλίαση και η ευφροσύνη που δίνει ο Θεός, που ο διάβολος ζηλεύει και κάνει και τους ανθρώπους που τους έχει όργανά του να ζηλεύουν και να θέλουν επομένως πάση θυσία να κάνουν το κακό.
Αυτό γίνεται και μέχρι σήμερα και να το έχουμε υπ’ όψιν μας παραδειγματιζόμενοι από τους αγίους, παραδειγματιζόμενοι από τον άγιο Αθανάσιο, αλλά και να επικαλούμαστε τις ευχές και τις πρεσβείες του αγίου Αθανασίου.
Δύο πράγματα να έχουμε υπ’ όψιν μας. Το ένα: κάθε τόσο να ελέγχουμε τον εαυτό μας μήπως είμαστε σε πλάνη, μήπως ακόμη δεν βρήκαμε την αλήθεια, μήπως ακόμη η καρδιά μας δεν αγάπησε την αλήθεια, δεν ασπάσθηκε την αλήθεια, μήπως ακόμη δεν ενεργεί μέσα μας και δεν μας οδηγεί η αλήθεια, αλλά κάποια ψιχία της αληθείας και πολλή πλάνη.
Και εάν είσαι ταπεινός, εάν είσαι απλός, εάν έχεις διάθεση ν’ ακούσεις, να υπακούσεις, όσο κι αν πλανάσαι, θα τη βρεις την αλήθεια. Θα τα φέρει έτσι ο Θεός, ώστε να τη βρεις την αλήθεια. Αν όμως είσαι αγύριστο κεφάλι – παρακαλώ, κρατήστε αυτή τη λέξη. Κάθε τόσο να διερωτώμεθα: Μήπως είμαι αγύριστο κεφάλι; – αν είσαι αγύριστο κεφάλι, δεν θα καταλάβεις. Εσύ νομίζεις ότι η μόνη αλήθεια είναι αυτή που εσύ νομίζεις και που εσύ βλέπεις. Δηλαδή το σκοτάδι σου.
Να ελέγχουμε λοιπόν κάθε τόσο τον εαυτό μας, εάν είμαστε στην αλήθεια του Χριστού και όλο και προς αυτή να πορευόμαστε. Και να παρακαλούμε τον Κύριο να μας κάνει κοινωνούς της αληθείας του, να μας κάνει κοινωνούς της Χάριτός Του, να γινόμαστε κοινωνοί του ιδίου του Κυρίου. Το ένα λοιπόν είναι αυτό.
Το δεύτερο: να μη φοβηθούμε τίποτε. Δεν έχει να μας πειράξει κανένας. Όλοι να πέσουν επάνω μας, δεν μπορούν να κάνουν τίποτε. Γιατί; Διότι δεν έχουν να κάνουν μ’ εμάς. Έχουν να κάνουν με τον ίδιο τον Χριστό. Δεν τα έβγαλε πέρα ο Μέγας Αθανάσιος απλώς ως άνθρωπος. Αν δεν ήταν μέσα του ο Χριστός, αν δεν ήταν μέσα του η Αγία Τριάδα, για την οποία έδωσε και τη ζωή του, θα μπορούσε, ας πούμε, να τα βγάλει πέρα; Όχι. Και ο Μέγας Αθανάσιος και ο οποιοσδήποτε άλλος.
Εδώ δεν είναι θέμα να κάνεις ασκήσεις, για να έχεις δυνατούς μυς, όπως κάνουν οι αθλητές, που αγωνίζονται και τα βγάζουν πέρα. Εδώ δεν είναι έτσι τα πράγματα. Εδώ όσο πιο αδύναμος είσαι, όσο πιο μη ον είσαι, τόσο σκηνώνει μέσα σου η Χάρη του Θεού και σε ενδυναμώνει.
Δεν έχουμε λοιπόν να φοβηθούμε κανέναν, γιατί ο καθένας θα έχει να κάνει με τον ίδιο τον Κύριο. Και ο Κύριος ακριβώς αφ’ ενός όλο και θα μας τραβάει πιο κοντά του και αφ’ ετέρου όλο και θα παραμερίζει, και όλο και θ’ αφήνει στην άκρη την πλάνη, την αμαρτία, το κακό, και θα μας δίνει μάτια, θα μας δίνει φώτιση, θα μας δίνει νου καθαρό, ώστε να βλέπουμε ό,τι είναι κάλπικο, δηλαδή να βλέπουμε την κάλπικη, ας πούμε, χριστιανική ζωή και την κάλπικη χριστιανική διδασκαλία.
Και έτσι, αδελφοί μου, και θα σωθούμε και θα δώσουμε μαρτυρία στον κόσμο αυτό. Θα κάνουμε κι εμείς το καθήκον μας, όπως πριν από εμάς έκαναν οι άγιοι Πατέρες, των οποίων έχουμε τις πρεσβείες. Εμείς οπωσδήποτε κάποια μέρα θα φύγουμε απ’ αυτό τον κόσμο, και άλλοι θα έλθουν μετά από εμάς, αλλά κάποια μέρα όλα θα τελειώσουν, και όλοι θα βρεθούμε ενώπιον του Θεού, και τότε ο Θεός τον καθένα θα τον βάλει στη θέση του.
Από το βιβλίο: π. Συμεών Κραγιοπούλου, “Θέλεις να αγιάσεις;”, Πανόραμα Θεσσαλονίκης, 1999, σελ. 263 (αποσπάσματα).
