Του π. Αντωνίου Χρήστου
Αγαπητοί Αναγνώστες, βρισκόμαστε κοντά σε άλλο ένα «Πάσχα του Καλοκαιριού», να εορτάσουμε δηλαδή την Εορτή της Κοιμήσεως της Θεοτόκου. Αυτή η Εορτή δεν χαρακτηρίζει μόνο τον μήνα Αύγουστο, ούτε αφορά μόνο τους Θεομητορικούς Ιερούς Ναούς και τα Ιερά Προσκυνήματα και εικονίσματα, που εορτάζουν στην Χάρη της είτε ανήμερα της Εορτής 15 Αυγούστου, είτε στην Απόδοση της Εορτής 23 Αυγούστου, αλλά αφορά το νόημα και την ύπαρξη της ζωής όλων μας! Το πώς και το γιατί θα το εξηγήσουμε στο κυρίως άρθρο μας, εμείς παρακαλούμε απλά να συνεχίσετε την ανάγνωση και στο παρακάτω κείμενο…!
Η τιμή, η αγάπη και ο σεβασμός προς το πρόσωπο της Παναγίας μας του λαού μας, της Ορθόδοξης Ελλάδος (όσο μπορούμε να χρησιμοποιούμε αυτό τον όρο βέβαια ακόμη…) αλλά και όπου υπάρχει Ορθόδοξο πλήρωμα ανά την Οικουμένη είναι ανυπολόγιστος και είναι αδύνατον κάποιος να μπει σε μετρήσεις, στατιστικές και αριθμούς! Μπορεί όμως να το διαπιστώσει τόσο κατά την προσέλευση των πιστών σε όλους τους Ναούς όλο αυτό το διάστημα του Δεκαπενταυγούστου και ιδιαιτέρως στη μνήμη και στην απόδοση της Εορτής, μπορεί να το δει από την συνειδητή εγκράτεια και την προετοιμασία αυτών των ημερών με νηστεία, εξομολόγηση και θεία κοινωνία. Μπορεί επίσης να το δει από τα αναρίθμητα προσωνύμια (ονόματα) της Παναγιάς μας, από τα ιερά εικονίσματα της Θεοτόκου που γίνονται η ελπίδα και η καταφυγή του κόσμου στους δύσκολους αυτούς καιρούς που περνάμε λίγο πολύ όλοι σήμερα! Τέλος, μπορεί να το διαπιστώσει από την επίκληση για το παρόν και το μέλλον της ζωής μας του ονόματος σε καθημερινή βάση (π.χ. με την βοήθεια της Παναγίας μας, με τις πρεσβείες της, θα βάλει το χέρι της… κ.α.).
Όλα αυτά είναι βιώματα και βαθειά πίστη που δεν μπορεί να αγνοήσει, αδιαφορήσει, ή προσπαθήσει να ξεριζώσει από τον απλό κόσμο προσπαθώντας να ειρωνευτεί, υποβιβάσει ή και ακόμη να βλασφημήσει, γιατί όταν όλοι αυτοί οι δήθεν «προοδευτικοί» και «αυτόκλητοι σωτήρες» απουσίαζαν, εκείνη ήταν η Μάνα που παρηγορούσε, προστάτευε, παραμυθούσε και έδινε ελπίδα και προοπτική στις ζωές τους. Όλοι κάτι έχουν να διηγηθούν από την εμπειρία τους και την σχέση τους με την Παναγία, όλοι επίσης όμως σιωπούν μπροστά στο μεγαλείο και την μοναδική και ανυπέρβλητη αξία της, όπως άλλωστε ακόμη και οι Άγγελοι, τα Χερουβείμ και τα Σεραφείμ μένουν εκστατικοί, όπως ψάλλουμε, αναγνωρίζουν ότι είναι «Την τιμιωτέραν των Χερουβείμ, καὶ ενδοξοτέραν ασυγκρίτως των Σεραφείμ, την αδιαφθόρως, Θεὸν Λόγον τεκούσαν, την όντως Θεοτόκον σε μεγαλύνομεν».
Δεν υπάρχει Ακολουθία και ημέρα που να μην κάνουμε επίκληση και αναφορά στο Άγιο Πρόσωπο της Παναγίας μας, γιατί αν και άνθρωπος σαν όλους εμάς, χάρις την ταπείνωση, την παρθενία της και την υπακοή της, αξιώθηκε να γίνει μητέρα του Θεού μας του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού. Ιδιαιτέρως όμως η εορτή της Κοιμήσεως της Θεοτόκου έχει «τα πρωτεία» από τις άλλες επίσης σπουδαίες Θεομητορικές Εορτές. Ο λόγος είναι ότι η Παναγία, ως και η ίδια άνθρωπος και θνητή, πεθαίνει όπως όλοι, όμως ο θάνατός της δεν έχει να κάνει με θλίψη και απελπισία αλλά γίνεται χαρά, πανήγυρη, θρίαμβος έναντι του θανάτου, αφού ό ίδιος ο Χριστός ως παιδί και Θεό της κρατάει την αγιασμένη ψυχή της και την οδηγεί στην Βασιλεία του, γι᾿ αυτό δεν έχουμε μόνο «κοίμηση» αλλά και την «μετάστασή» της προς την όντως ζωή και γι αυτό ο τάφος δεν μπόρεσε να κρατήσει το αγιασμένο σώμα της, ούτε ο θάνατος την αγιασμένη ψυχή της και ο τάφος της στη Γεσθημανή γίνεται κενοτάφιο και βρήκαν μόνο την τιμία της ζώνη μέσα οι Άγιοι Απόστολοι που οδηγήθηκαν από όλα τα σημεία του ορίζοντα όπου βρίσκονταν κατά την Ιεραποστολή, όλοι πλέον ταπεινοί προσκυνητές στο Άγιο σκήνωμά της κατά την ταφή της.
Επομένως, κλείνοντας το άρθρο μας, ας συνειδητοποιήσουμε ότι ο θρόνος της Παναγίας μας στον Παράδεισο είναι συνεχώς άδειος, καθότι η ίδια βρίσκεται συνεχώς εδώ στη γη και προσπαθεί να μας βάλει στον παράδεισο με τις συνεχείς πρεσβείες και μεσιτείες της. Χρειάζεται όμως και από μέρος μας να κάνουμε υπακοή στα λόγια της Παναγίας μας κατά το θαύμα της Κανά «ό,τι αν λέγη υμίν, ποιήσατε» (Ιω. 2,5) όσα δηλαδή μας δίδαξε ο Χριστός και μας αποκάλυψε τις εντολές του, οφείλουμε να τα τηρούμε για να έχουμε ελπίδα σωτηρίας. Τότε ο θάνατος δεν φέρνει νέκρωση, αλλά κοίμηση και σωτηρία και πανήγυρη πραγματική! Χρόνια πολλά και ευλογημένα! Αμήν!