Η κραυγή του Ιησού επί του Σταυρού
Η κραυγή του Μεγάλου Αρχιποίμενος από το ύψος του ατιμωτικού ξύλου του Σταυρού, παραμένει ανά τους αιώνας έως σήμερον εις τα ώτα εκατομμυρίων ανθρωπίνων χριστιανικών ψυχών.
Αρχιμανδρίτης Κων/νος Χαραλαμπόπουλος
Η κραυγή του Μεγάλου Αρχιποίμενος από το ύψος του ατιμωτικού ξύλου του Σταυρού, παραμένει ανά τους αιώνας έως σήμερον εις τα ώτα εκατομμυρίων ανθρωπίνων χριστιανικών ψυχών.
Είναι κραυγή αγωνίας, απογοητεύσεως, έκφρασις σωματικού άλγους, ψυχικού πόνου και παραπόνου, συναποτελεί δε εξ ίσου εκδήλωσιν απομονώσεως, αποξενώσεως και φωνή απομακρύνσεως, έκρηξιν απογνώσεως, από την στέρησιν της Παρουσίας του Πατέρα Θεού.
Ο Εσταυρωμένος Λυτρωτής παραμένει μόνος εις το ύψος του Γολγοθά μαζί με τους ανυπόφορους πόνους, κατάμονος στο άλγος των τραυμάτων του. Εξουθενωμένος από την εγκατάλειψιν όλων, την προδοσίαν της Γεσθημανή και την απάρνησιν εις την αυλήν του Αρχιερέως, την δίκην, την καταδίκην του, πώς αλλιώς θα ήσθάνετο ό Κύριος; Δεν βλέπει ούτε έναν Άγγελο να τον ενισχύη όπως συνέβη εις το όρος των Ελαίων.
Δεν γίνεται λοιπόν αισθητή η παρουσία του Θεού Πατέρα, εκείνες τις ατελείωτες στιγμές εις την δοκιμασίαν του Σταυρού; Ενδεχομένως ο Εσταυρωμένος Ευεργέτης είχε κατά νου εκείνας τας μαρτυρικάς στιγμάς, ίσως ενεθυμείτο θα έλεγα προφανώς προσηύχετο ψιθυρίζοντας αποσπασματικώς ή και ολόκληρον την φράσιν του ψαλμού η κατακλείς της οποίας εγένετο αντιληπτή «ο Θεός μου, ο Θεός μου ίνα τι εγκατέλεπές με;» σχολιάζει ο κορυφαίος ξένος ερμηνευτής Erich Fromm.
Μα το σχέδιον της θείας οικονομίας δεν έχει ολοκληρωθεί ακόμη, έτσι κατά συνέπειαν η φράσις του Κυρίου δεν είναι δυνατόν να περιέχει αμφιβολίαν, απελπισίαν, απιστίαν ή δυσπιστίαν. Αντίθετα εμπιστοσύνη και βεβαιότητα για την αγάπη, προστασία και δικαιοκρισία του Θεού.
Εις την ζωήν όλων μας, ο καθείς εξ ημών έχει βιώσει τα συναισθήματα του σήμερον Σταυρωθέντος μετ’ ολίγον δε Αναστάντος Κυρίου. Κατά συνέπειαν η πίστις εις την θαυματουργικήν επέμβασιν του Θεού είναι θέμα ενός εκάστου, προσωπικόν.
Δεν εγκαταλειπόμεθα εις την κοιλάδαν των κλαυθμών και τον στίβον της ζωής. Ο Θεός μας ενισχύει, χρειάζεται όμως και η θερμουργός πίστις και η επίκλησις του Παντοδυνάμου Ονόματός Του. Η ανθρωπινή οντότης – ανθρωπίνη φύσις – του Θεανθρώπου εξουθενώνεται εκεί επί του Σταυρού.
Ως Υιός του Ανθρώπου πάσχει μένοντας μόνος, αλλά η θεότητά Του, η θεία φύσις – ο Υιός του Θεού – θριαμβεύει επί του θανάτου ολοκληρώνοντας ούτως την διαδρομήν του θείου δράματος του Σταυρού. Του Σταυρού που σήμερον ίσταται εν τω κέντρω πασών των Αγίων του Θεού εκκλησιών και πού αποτελεί δόξα και καύχημα συγχρόνως δε λιμένα σωτηρίας.
Συμβολίζει την θυσίαν και τον θρίαμβον. Ως φάρος πολύφωτος και σωτήριος προβάλλει εν μέσω των καταιγίδων και τρικυμιών. Ενθαρρύνει τους κοπιώντας και αναπαύει τους πεφορτισμένους, οδηγών ως παμμεγέθης φωτεινός δείκτης προς την αληθή ζωήν.
Ίσταται ως αφετηρία και τέρμα παντός χριστιανού. Αφετηρία διότι «δια πολλών θλίψεων δει ημάς εισελθείν εις την βασιλείαν των ουρανών». Αφετηρία διότι εκ του Σταυρού αρχίζει η λύτρωσις και αυτός οδηγεί εις το τέρμα τον σπόρον της Αναστάσεως.
Το όποιον δεν είναι τέρμα διότι αρχίζει η νέα ζωή, η αληθινή. «Δει υψωθήναι τον Υιόν του ανθρώπου» λέγει ο γλυκύς Ναζωραίος προβάλλων τον Σταυρόν ως θεμέλιον της νέας πίστεως και ζωής. Ολόκληρος η ζωή μας καλύπτεται υπό την σκιάν του Σταυρού. Μόνον υπό την σκιάν ταύτην είναι δυνατή η άνθησις της νέας εν Χριστώ ζωής. Ο Σταυρός προϋποθέτει την θυσίαν του Παλαιού ανθρώπου, την του κακού εκμηδένισιν, και εις την θυσίαν εκτεινομένην γνησίαν αγάπην, η οποία είναι και η βασική προϋπόθεσις της τελειοποιήσεως και της αναγεννήσεως. Ο Σταυρός δεν εστήθη εις μάτην. Και η θυσία του Κυρίου δεν ήτο ανωφελής.
Του Πάθους επηκολούθησεν η Ανάστασις και η θυσία εκαρποφόρησεν την ζωήν. Όποιος πονεί ας κρατηθεί εκ του ασάλευτου της πίστεως βράχου, επί του οποίου κυματίζει ο Σταυρός και το εξαίσιον δράμα του Εσταυρωμένου. Ήτο ανάγκη να κατέλθη η Ζωή εν Τάφω δια να δώση την ζωήν εις τους θνητούς. Και η ζωή χειραγωγείται προς την αιωνιότητα.
Ο νέος Αδάμ ζωογονεί το ανθρώπινο γένος, εντός ενός κήπου, όπως άλλοτε εντός της Εδέμ εγενήθη ο θάνατος. Ο ανθισμένος κήπος του από Αριμαθαίας Ιωσήφ, καθίσταται θέατρον του υπερκοσμίου γεγονότος. Το έξαίσιον και παράδοξον θαύμα της Αναστάσεως γίνεται το γλυκύτερον άκουσμα και το πλέον ακαταμάχητον κήρυγμα. Ο Επί του Σταυρού Κύριος, μένει, ομορφαίνει και αναζωογονεί την ζωήν.
Πλησίον του θραύονται οι πάγοι της απιστίας και του εγωισμού και διασκεδάζονται τα σκότη των μικροτήτων και αδυναμιών μας.
Ο Εσταυρωμένος είναι όλος Αγάπη και εμπνέει εμπιστοσύνη και ελπίδα. Ουδείς φόβος και ουδεμία ανησυχία αντέχει εις την ακτινοβολίαν της θείας Στοργής. Είναι φως και χαρίζει φως δια να λείψουν αι καχυποψίαι και η δυσπιστία μεταξύ των ανθρώπων.
Είναι η χαρά που απλώνει την ηρεμία και την καλωσύνην εις υγρά βλέφαρα. Είναι Αιώνιος και ομιλεί εις την σιωπήν των μνημάτων. Είναι αθάνατος και προσφέρει την αθανασίαν. Είναι το έαρ που χαμογελά εις την θύελλαν, ο ήλιος που προβάλλει μετά την καταιγίδαν. Εις τον Γολγοθά δεν έδυσεν, αλλά ανέτειλεν η ζωή. Και ο θεοδόχος Τάφος είχε συνέχειαν το «ουκ έστιν ώδε».
Η Σταυρική θυσία του Ιησού υπήρξεν αναγκαία και αποτελεσματική δια την σωτηρίαν του ανθρωπίνου γένους. Αυτός ως Μέγας Αρχιερεύς «κατά την τάξιν Μελχισεδέκ» ετέλεσε την μεγαλυτέρα θυσίαν της ιστορίας.
Όχι μόνον η θυσία της Παλαιάς Διαθήκης εύρε την πλήρωσιν αυτής εν τη θυσία του Χριστού αλλά και η Ιερωσύνη της Παλαιάς Διαθήκης εύρε την πλήρωσιν Αυτής εν τω Χριστώ, ο όποιος είναι ο αληθής και τέλειος Αρχιερεύς (Εβρ. δ’ 14). Ό Χριστός κατέστη θύτης και θύμα και πλήρωσε την ιδέαν της θυσίας και της Ιερωσύνης της Παλαιάς Διαθήκης. Η υποστατική ένωσις της θείας και ανθρωπινής φύσεως εις το θεανδρικόν πρόσωπον του Κυρίου, η καθαρότης και η αναμαρτησία του κατέστησεν
Αυτόν «ιερείον άμωμον» (Κυρλ. Αλεξανδρ. P.G. 74, 544) μοναδικόν εξιλαστήριον θύμα της ανθρωπίνης αμαρτωλότητος. Εδώ στηρίζεται η αποτελεσματικότης της υπέρτατης θυσίας επί του Σταυρού, η οποία ήνοιξεν την λεωφόρον του ουρανού και την οποίαν καλούμεθα να εμπεριπατήσωμεν έχοντας ο καθείς εξ ημών συναίσθησιν της αμαρτωλότητός του.
Απευθυνόμενοι προς τον κηδευθέντα Μεγάλον Νεκρόν και μετ’ ολίγον Αναστάντα Κύριον εκ βάθους ψυχής ευγνωμονούμεν Αυτόν διότι δια της θυσίας Του επί του Σταυρού ήνοιξεν την λεωφόρον του Ουρανού. Προσερχόμεθα σήμερον ενώπιόν Σου.
Σε αντικρύζομεν εσέ Νεκρόν την Ζωήν των Απάντων, τον Αρχηγόν της Ζωής και ακούομεν τον Λόγον Σου, τον οποίον δεν έπαυσες να διδάσκης και επί του Σταυρού. Θαυμάζομεν την ανταμοιβήν της μετανοίας του συσταυρωθέντός Σοι ληστού. Θεέ της Ειρήνης ό,τι εδημιούργησεν η Σταυρική Σου θυσία, ζητεί να καταστρέψη ο άνθρωπος του παρόντος απατεώνος αιώνος.
Όταν οι άνθρωποι Σε γνωρίσουν και Σε αγαπήσουν δεν θα υπάρχη ανάγκη αλύτων λύσεων. Γνωρίζομεν ότι ουδείς αναμάρτητος ει μη Σύ ο Θεός ημών και ημείς εν μετανοία προσφεύγομεν εις την ευσπλαγχνίαν Σου, επικαλούμενοι το έλεός Σου και την χάριν Σου και Σε ικετεύομεν «μη παρίδης ημάς προσπίπτοντας, αλλά παριδών τα παραπτώματα ημών καταξίωσης ημάς και της επουρανίου Σου βασιλείας και συναριθμήσης ημάς μετά των Αγίων Σου των απ’ αιώνος Σοι ευαρεστησάντων».
Αθάνατε Νυμφίε, αναμένομεν τον ερχομόν Σου, μετά δυνάμεως και δόξης πολλής. Προσκυνούμεν Σου τα πάθη, Χριστέ. Ελθέτω η βασιλεία Σου, βασιλεία πάντων των αιώνων. Και την πόλιν την Αγίαν Ιερουσαλήμ, Καινήν είδον καταβαίνουσαν εκ του ουρανού από του Θεού (Αποκ. 21, 2).
Δείξον ημίν και την ένδοξόν Σου Ανάστασιν!
Ο Αρχιμανδρίτης Κωνσταντίνος Χαραλαμπόπουλος είναι εφημέριος στον Ι.Ν. Αγιου Δημητρίου Παλαιού Ψυχικού
