Αρχιμανδρίτης Κων/νος Χαραλαμπόπουλος
Περί της μελλούσης κρίσεως, ομιλεί το σημερινόν ευαγγέλιον, αγαπητοί μου αδελφοί. Μετά τον θάνατον του αμαρτωλού ανθρώπου, αναπόφευκτα επέρχεται η κρίσις του Θεού.
«Απόκειται τοις ανθρώποις άπαξ αποθανείν μετά δε τούτο κρίσις» (Εβρ. Θ. 27). Και η κρίσις του Θεού, θα επέλθη όχι εκ του ταπεινού σπηλαίου της Βηθλεέμ, αλλά εκ των ουρανών «εν τη δόξη αυτού» όταν πλέον ως κραταιός Βασιλεύς, παντοκράτωρ μετά των αγγέλων αυτού, θα έλθη μετά δυνάμεως δια να κρίνη τον κόσμον. Θα συγκλονισθή ο κόσμος εκ της εμφανίσεως ταύτης.
Οι αστέρες θα εκπέσουν εκ του ουρανίου στερεώματος, θα σβεσθή ο ήλιος, θα κατακαή η γη, θα ανοιχθούν οι τάφοι και θα έχωμεν ανάστασιν νεκρών και όλοι ζώντες και νεκροί, όλα τα έθνη και φυλαί της γης, θα παρελάσουν έκαστος έμπροσθεν του θρόνου του Θεού.
Όντως φοβερά η ημέρα εκείνη! Φοβερά, κυρίως δια τους αμαρτωλούς, όπου φόβος, τρόμος και απερίγραπτος οδύνη θα εμφωλεύσουν εις τα πρόσωπά των. Ο Κύριος, ως δίκαιος κριτής θα κρίνη και θα καταδικάση πάντα άδικον και άνομον. Θα αποδώση δικαιοσύνη, δια να αποκατασταθή η τάξις, η ηθική, η πίστις και να λάμψη το φως της αληθείας και της αρετής. Όλοι θα αναμένουν την κατάταξίν των κατά τα έργα εκάστου, ή εις παστάδα ουράνιον, ή εις το αιώνιον πυρ.
Δι’ άλλους απερίγραπτος συμφορά, δι’ άλλους αιώνιος, βασιλική και ένδοξος ζωή. Δικαιοσύνη θα επικρατήση, κυρίως όμως, θα δοθή βαρύτης δια τα έργα αγάπης ενός εκάστου εξ ημών, προς τον πλησίον. Η αγάπη, το μέτρον και ο νόμος της κρίσεως και τα άγια έργα, ο δείκτης της αξίας και της γνησιότητος του χριστιανού, αυτά θα σταθμισθούν και ή θα ανταμείψουν ή θα κατακρίνουν.
Μην έχομεν την απατηλήν εντύπωσιν, ότι πρέπει να εύρωμεν τον Χριστόν δια να εκδαπανήσωμεν τον εαυτόν μας. Ο πτωχός, ο γυμνός, ο κατατρεγμένος, ο πεινασμένος, ο έρημος, είναι αυτός ο Χριστός «εφ’ όσον εποιήσατε ενί τούτων των αδελφών μου των ελαχίστων, εμοί εποιήσατε».
Αδελφοί μου, μην αποφεύγωμεν το καλόν και την αγάπην. Κατά την ημέραν της κρίσεως θα ερευνηθή η πίστις, η δικαιοσύνη μας, η ευσέβειά μας, η αγνότης, η τιμιότης, η σωφροσύνη μας. Μην αναβάλλωμεν. Ας κάμωμεν πράξιν, ότι ο Κύριός μας αφήκε παρακαταθήκην δια τους συνανθρώπους μας, επιζητούντες παρ’ Αυτού το μέγα και πλούσιον έλεος.