Η ομορφιά του Παραδείσου
Ω πόσο όμορφος είναι ο Παράδεισος! Πλήθος χρωμάτων, ολοφώτεινοι χώροι, ευωδίες που ανθρώπινη φαντασία δεν μπορεί να συλλάβει και γλώσσα ανθρώπινη να περιγράψει.
Όσο αξίζει το τελευταίο λουλούδι του Παραδείσου δεν αξίζουν όλοι οι θησαυροί του κόσμου, μας διαβεβαιώνει ένας σύγχρονος άγιος. Εκεί ζουν σε μια ατέλειωτη μακαριότητα οι αγιασμένες ψυχές των σεσωσμένων. Λάμπουν ωσάν τον ήλιο τα πρόσωπά τους. Η ευτυχία είναι ατέλειωτη, η χαρά αμείωτη, η μακαριότητα ασύλληπτη.
Στον τόπο αυτό της απόλυτης ευδαιμονίας μπορείς να δεις τους καλλίνικους μάρτυρες, τους μεγάλους αναχωρητές και ερημίτες, τους καλλικέλαδους, τους μελίρρυτους και σοφότατους διδασκάλους του Ευαγγελίου, τους λαμπρούς Αποστόλους και πάνω απ’ όλα την αγιότατη Μητέρα του Θεού.
Την Μητέρα του Θεού, αυτή τη φωτεινή αυγή του Παραδείσου, να προσεύχεται με υψωμένα τα χέρια στον Κύριό μας και Θεό μας για ολόκληρο το ανθρώπινο γένος. Για τους καλούς και τους κακούς, για τους δικαίους και αμαρτωλούς, για τους πιστούς και τους απίστους.
Με πόση θέρμη, με πόση αγάπη, με πόσο πόθο προσεύχεται για μας η κοινή του ανθρωπίνου γένους Μητέρα! Σε πόση ευλάβεια πρέπει να την έχουμε! Πόσο πρέπει να την επικαλούμαστε, με δάκρυα πύρινα να προσπίπτουμε στους αχράντους της πόδας και να την ικετεύουμε.
Ο Παύλος γνώρισε, γεύτηκε, απήλαυσε αυτή την ομορφιά του Παραδείσου, «α οφθαλμός ουκ είδε και ους ουκ ήκουσεν και επί καρδίαν ανθρώπου ουκ ανέβη, α ητοίμασεν ο Θεός τοις αγαπώσιν αυτόν» (Α’ Κορ. 2:9). Αυτόν τον Παράδεισο και συ πρέπει να τον αγαπήσεις. Να τον ποθήσεις, να επιδιώξεις να τον απολαύσεις. Όχι μονάχα εκεί, όταν φύγουμε από το χοϊκό μας σκήνος, αλλά και σ’ αυτή τη ζωή. Γιατί και εδώ μπορείς να γευθείς την γλυκύτητα και ομορφιά του Παραδείσου, όταν τον αγαπήσεις και υποβληθείς σε θυσίες και κόπους και στερήσεις χάριν αυτού.
Πολλοί ταλαιπωρούνται και ξενιτεύονται, για να κερδίσουν τα παρερχόμενα χρήματα, που μόνο φθορά φέρνουν και θλιβερή απογοήτευση.
Εσύ αντίθετα αγωνίσου για την επουράνια ευτυχία, τον επουράνιο πλούτο. Και δεν θα μετανοήσεις ποτέ γι’ αυτό. Σκέψου το του Παύλου: «ουκ άξια τα παθήματα του νυν καιρού προς την μέλλουσαν κληρονομείν σωτηρίαν».
Από το βιβλίο: † Αρχιμ. Σεραφείμ Δημόπουλου, ΛΟΓΟΙ ΟΙΚΟΔΟΜΗΣ Α’. Έκδοση Φιλ. Σωματείου «Ιωάννης ο Χρυσόστομος», Λάρισα 2015, σ. 21.
