Η Ορθοδοξία της Ορθοπραξίας και η Ορθοπραξία της Ορθοδοξίας….!
Γράφει ο π. Αντώνιος Χρήστου
Αγαπητοί Αναγνώστες, οι δύο πρώτες Κυριακές της Μ. Τεσσαρακοστής είναι αφιερωμένες στην Ορθοδοξία (στην σωστή πίστη δηλαδή), τόσο με την Αναστήλωση των Ιερών Εικόνων, όσο και την 2η Κυριακή με την προβολή του Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά και τις Συνόδους εναντίον των Ησυχαστικών Έριδων (1341-1368), δηλαδή των αντιπάλων του, όπως ο μοναχός Βαρλαάμ, ο Γρηγόριος Ακίνδυνος, ο Μανουήλ Καλέκας, ο Δημήτριος Κυδώνης και ο Ιωάννης Κυπαρρισιώτης κ.α. Διαχρονικά όμως, η Εκκλησία καταδίκασε και όλους τους αιρετικούς που εμφανίστηκαν στην ιστορία της. Το γιατί θα το εξετάσουμε στις παρακάτω γραμμές. Ας ξεκινήσουμε …
Ο Χριστός ήρθε στον κόσμο και μας αποκάλυψε όλη την αλήθεια, δηλαδή τον εαυτό του, αφού ο ίδιος, όπως είπε, είναι η οδός η αλήθεια και η ζωή (Ιων. 14,6). Αυτή την αλήθεια έλαβαν οι Απόστολοι οι οποίοι ήταν «αυτόπτες και αυτήκοοι μάρτυρες» όλων όσων είπε και έκανε ο Χριστός και την παρέδωσαν στους μαθητές τους και σε όλο το πλήρωμα της Εκκλησίας. Επομένως, αυτή η αλήθεια ήταν «προϊόν» εμπειρίας, αφού έζησαν κοντά στον Χριστό και κυρίως φωτισμού από την κάθοδο του Αγίου Πνεύματος κατά την Πεντηκοστή.
Δεν πρέπει να ξεχνάμε όμως ότι και ακόμη μέσα στην χωρία των 12 Αποστόλων, βρέθηκε ένας Προδότης (ο Ιούδας ο Ισκαριώτης), ένας αρνητής (ο Απόστολος Πέτρος) και οι υπόλοιποι διασκορπίστηκαν από τον φόβο των Ιουδαίων, μετά την σύλληψη του Χριστού. Τα ίδια αλλά σε μεγαλύτερη κλίμακα έγιναν και στην ιστορία της Εκκλησίας, αφού ήδη από τον πρώτο αιώνα άρχισαν να αναπτύσσονται «ετεροδιδασκαλίες» πράγμα που ανάγκασε την εκκλησία να καταγράψει την πίστη της (τα βιβλία του Κανόνος της Καινής Διαθήκης), που μέχρι τότε ήταν μόνο η προφορική παράδοση και επίσης ανάγκασε την Εκκλησία να οριοθετήσει την πίστη της και να καταδικάσει και αποκόψει τους αιρεσιάρχες από το σώμα της με τα γνωστά «ανάθεμα»! Ανάθεμα δεν σημαίνει κάποια κατάρα ή κάποια εκδίκηση εκ μέρος της Εκκλησίας, αλλά ως η έσχατη λύση για να προστατεύσει τα υπόλοιπα μέλη του σώματός της και ως προσπάθεια μήπως συγκλονιστούν, μετανοήσουν και επιστρέψουν οι καταδικασθέντες αιρετικοί, βλέποντας πλέον ότι δεν ανήκουν στο σώμα της Εκκλησίας.
Στο ίδιο πνεύμα, ως μάνα η Εκκλησία διδάσκει τα παιδιά της με τις Κυριακές της Σαρακοστής. Ναι, πολύ ωραία έχει ξεκινήσει ο πνευματικός αγώνας της νηστείας, της εγκράτειας, της επιμέλειας των αρετών και την άρνηση των παθών εκ μέρος των πιστών, αλλά για την Εκκλησία δεν έχει κανένα νόημα αν δεν γίνονται με αληθινή ορθόδοξη πίστη. Η Ορθόδοξη πίστη διασφαλίζει την ορθή πράξη και η ορθή πράξη διασφαλίζει την ορθή πίστη, όπως λέει και ο τίτλος του άρθρου μας. Αν κάτι χαλάει αυτή την ευαίσθητη ισορροπία τότε θα έχουμε απόκλιση, με ό,τι αυτό συνεπάγεται.
Όλα αυτά τα λέμε γιατί υπάρχει μια τάση από τους vegans και τους vegetarians που απέχουν από το κρέας κτλ, αλλά όχι με τα ορθόδοξα κριτήρια, αλλά το κάνουν για άλλους λόγους. Τα κίνητρα όμως είναι βασικό στη πνευματική ζωή για το τι πράττω και τι ακολουθώ στη ζωή μου. Εμείς νηστεύουμε και εγκρατευόμαστε από κρέας και γαλακτοκομικά για να «πεινάσουμε Χριστό» και όχι από «οικολογικές ευαισθησίες προς τα ζώα κτλ. Είναι άλλο πράγμα να θέλω να φάω αλλά να κάνω υπακοή στην Εκκλησία και άλλο πράγμα να σιχαίνομαι ή να λυπάμαι το ζώο και να απέχω γι᾿ αυτό.
Συμπερασματικά, λοιπόν, οφείλουμε να είμαστε συνεπής στην ορθόδοξή μας ταυτότητα και ιδιότητα και να μην την νοθεύουμε συνειδητά ή ασυνείδητα, υιοθετώντας ξένες αλλόθρησκες πρακτικές (Ανατολικού τύπου συνήθως), οι οποίες δεν έχουν καμιά σχέση με το ήθος της Εκκλησίας, την πράξη της ή ακόμη περισσότερο την θεολογία της. Ιστορικά χύθηκε πολύ αίμα και χρειάστηκαν τόσοι αγώνες από τους θεοφόρους πατέρες για να κληρονομήσουμε εμείς την αληθινή πίστη. Οφείλουμε και εμείς να φανούμε αντάξιοί τους συνεχιστές, όσο δύσκολο και ακατόρθωτο φαντάζει. Αμήν!
