΅Εάλω η πόλις»! Η φράση, τα λόγια που συνοδεύουν κάθε ρωμηό και ορθόδοξο έως της ημέρας εκείνης, που θα αποδοθεί στην αποφράδα εκείνη χρονική στιγμή κάθε δόξα επί γης και Ουρανού!
Ο βασιλεύς «κοιμάται». Ο θρύλος φέρεται από στόμα σε στόμα και μαζί του αντηχούν οι προσευχές, τα τρισάγια και μνημόσυνα του απανταχού Ελληνισμού που προσδοκούν ανάσταση νεκρών και αναμένουν την προσωπική του Γένους αποκατάσταση «εις το πρότερον κάλλος», στην αρχική μορφή της Βασιλίδας των πόλεων.
Η «πόλις εάλω», ουχί όμως και η ελπίδα των Ρωμηών. Γνωρίζουν καλώς, προσβλέπουν, αγροικούν, προσεύχονται, προετοιμάζονται πως…»πάλι με χρόνια και καιρούς, πάλι δικιά μας θά᾿ ναι!»