Η πραγματική ουσία πίσω από τα ράσα και το ταξίδι στην Κίνα
Το τι θα γίνει με τα ράσα και την αμφίεση των κληρικών είναι ένα θέμα το οποίο αφορά εν πρώτοις την ίδια τη διοίκηση της Εκκλησίας.
Λουδάρος Ανδρέας
Το τι θα γίνει με τα ράσα και την αμφίεση των κληρικών είναι ένα θέμα το οποίο αφορά εν πρώτοις την ίδια τη διοίκηση της Εκκλησίας.
Το αν πρέπει να φορούν ράσα οι κληρικοί ή όχι είναι μια μεγάλη συζήτηση την οποία θα ανοίξει η ίδια η Εκκλησία όταν αυτό κριθεί απαραίτητο.
Στην πράξη τώρα, πράγματι, πολλοί Ιεράρχες της Εκκλησίας της Ελλάδος σε ιδιωτικά ταξίδια τους στο εξωτερικό κυκλοφορούν με πολιτικά ενώ σχεδόν όλοι οι Ιεράρχες και κληρικοί ξένων Εκκλησιών όταν έρχονται στην Ελλάδα ιδιωτικά κυκλοφορούν με πολιτικά.
Όσοι κυκλοφορείτε στην Αθήνα είναι πολύ πιθανό να έχετε «πέσει» πάνω σε Μητροπολίτη και να μην το έχετε καταλάβει.
Σωστό ή λάθος νομίζω πως δεν είναι κάτι που μπορεί να το κρίνει ένας δημοσιογράφος.
Σε ιδιωτικό επίπεδο, κάθε ένας από εμάς ακόμη κι όταν είναι Μητροπολίτης μπορεί να κάνει ότι θέλει.
Όταν όμως έχουμε να κάνουμε με επίσημες εμφανίσεις ο ρόλος του δημοσιογράφου είναι να ρωτήσει.
Έτσι, δημοσιογραφικά, το ζήτημα ξεκίνησε όταν για πρώτη φορά επίσημο κείμενο της Εκκλησίας της Ελλάδος κοινοποιήθηκε στα ΜΜΕ με φωτογραφίες Ιεράρχη σε επίσημη αποστολή χωρίς τα ράσα του.
Αν ο κ. Χρυσόστομος είχε προνοήσει να βάλει μια μικρή υποσημείωση σχετικά με το θέμα αυτό, πως δηλαδή το κράτος στο οποίο βρέθηκε δεν επιτρέπει τα ράσα, όλοι θα καταλάβαιναν.
Αλλά και πάλι υπάρχουν διάφορα… αλλά. Όπως:
Η ελληνική πρεσβεία για παράδειγμα θεωρείται «ελληνικό έδαφος». Οι Ρώσοι, που μας επικαλέστηκε ο Σεβασμιώτατος, στην Πρεσβεία τους κάνουν Λειτουργίες ολόκληρες. Αρα εκεί θα μπορούσε να κάνει τις συναντήσεις του με τα ράσα του.
Από την στιγμή που στην συγκεκριμένη χώρα δεν επιτρέπεται να γίνουν αναφορές σε θρησκευτικούς προορισμούς αλλά σε πολιτιστικούς, ποιος ο λόγος να φεύγει ένας Μητροπολίτης από την Αθήνα, να πηγαίνει στο Πεκίνο;
Όταν δεν μπορείς να μιλήσεις για το θρησκευτικό χαρακτήρα ενός μοναστηριού παρά μόνο για την αρχιτεκτονική ή την εικαστική του ιστορία, εξακολουθείς να θεωρείς πως αυτό λέγεται θρησκευτικός ή προσκυνηματικός τουρισμός;
Δηλαδή όλοι αυτοί οι τουρίστες που μπαίνουν κάθε χρόνο στον Καθεδρικό των Αθηνών για να τον φωτογραφίσουν κάνουν «προσκυνηματικό τουρισμό»;
Στην Κωνσταντινούπολη όσοι κληρικοί πηγαίνουν χωρίς τα ράσα τους πάνε για να προσκυνήσουν το Οικουμενικό Πατριαρχείο, δεν πάνε ως εκθέτες σε τουριστική έκθεση.
Νομίζω πως η σύγκριση αδικεί το Πατριαρχείο την Ιστορία του και τους αιματοβαμμένους λόγους που έχουν επιβάλει αυτήν την απαγόρευση.
Προσωπικά (και ίσως είναι λάθος μου που το λέω) αν ο Μητροπολίτης μου έλεγε «έτσι γούσταρα έτσι έκανα» θα του έβγαζα το καπέλο.
Άλλωστε «τα ράσα δεν κάνουν τον παπά».
Αλλά το έβγαλα τα ράσα για να μπορέσω να συμμετάσχω σε μια έκθεση τουριστική στην οποία δεν μου επιτρέπεται να μιλήσω για θρησκεία παρά μόνο για τέχνη και πολιτισμό νομίζω ότι με ενοχλεί.
Μου θυμίζει αυτήν την παλιά ελληνική ταινία, που στο μικρό νησί όταν έμαθαν για τους τουρίστες, άρχισαν να τρέχουν δεξιά και αριστερά παρακαλώντας τον ένα και τον άλλο να αγοράσει το οικόπεδο τους ή να παντρευτεί την αδερφή τους.
Βέβαια ο Άγιος Ζακύνθου έχει τις απόψεις του, τις θέσεις του και τον τρόπο του και αν μη τι άλλο την παρρησία να μην κρύβεται πίσω από το δάχτυλο του.
Έχει το θάρρος της γνώμης του και αυτό του το αναγνωρίζουν όλοι. Κρίνεται για τις απόψεις του και δεν έχει φοβηθεί ποτέ.
Το ίδιο θάρρος όμως πρέπει να έχουν και οι πραγματικοί δημοσιογράφοι που επίσης κρίνονται γι αυτά που γράφουν.
Λυπάμαι αν ορισμένες φορές τα κείμενα μας δεν ικανοποιούν όλους αλλά αν συνέβαινε κάτι τέτοιο κάτι δεν θα πήγαινε καλά… Έτσι δεν είναι;
Άλλωστε στην Εκκλησία υπάρχουν οι Διάκονοι για να λιβανίζουν και οι νεωκόροι για να απλώνουν τα χαλιά.
«ΔΟΓΜΑ»
