Ο μακαριστός π. Εφραίμ, ο πρώην Φιλοθεΐτης, μάς έλεγε: «Η πρώτη αναφορά που θα δώσουμε στον Δεσπότη Χριστό είναι πόσο προσευχηθήκαμε και γιατί δεν προσευχηθήκαμε». Και η εσω-επισκοπή του εαυτού μας καθημερινά, κυρίως δε τη νύχτα, αν συντελείται σωστά, σε αυτό παρέχει αρωγή και βακτηρία: στο να αναγνωρίσουμε αμαρτήματα και αστοχίες της ημέρας, να αναδιπλωθούμε, να ταπεινωθούμε, να ησυχάσουμε. Τότε, με λίγη «πίεση» περισσότερη του εαυτού μας και απαραίτητα με «άδειο» το στομάχι, θα δώσει ο φύλακας άγγελός μας και ξεπηδούν τα δάκρυα, κατανύσσεται η ψυχή και αρχίζει το προσευχητικό μας ξενύχτι που πολύ, πολύ, πάρα πολύ αναπαύει τον Ουρανό και την Κυρία Θεοτόκο.
Ο Άγιος Ιωσήφ ο Ησυχαστής έλεγε: «Ο Ελεήμων Θεός ζητάει αιτία και αφορμή για να σώσει ψυχές. Έτσι και η Θεία Λειτουργία και η προσευχή! Μπορούν να βγάλουν ψυχή και από την Κόλαση!».
Και ο Όσιος Ησύχιος εκ του Όρους Χωρήβ (εάν ενθυμήσαι, το παρόν έχω γράψει και πάλι εις την παρούσα φυλλάδα), υπέφερε από σοβαρότατη ασθένεια του σώματος και πολύ δοκιμάστηκε. Εκοιμήθη (πέθανε) προς στιγμήν, όμως, μετά και πάλιν επανήλθε στον παρόντα κόσμο. Θέλεις να μάθεις ποια ήταν έκτοτε η συμπεριφορά και όλη μοναχική διαγωγή του; Σύννους, σκυθρωπός, λίαν σοβαρός και αγέλαστος κλείστηκε στο μοναχικό κελλί του και για τα υπόλοιπα 12 χρόνια που έζησε επί της γης ουδείς τον αντίκρισε να συνομιλεί με άλλον άνθρωπο, ούτε ποτέ ξανά εξήλθε εκ του κελλίου του! Συνήθιζε μόνον να ψιθυρίζει: «Ουδείς μνήμην θανάτου εγνωκώς, δυνήσεται αμαρτήσαι ποτέ».