Η σημερινή Ρωσσία ως θετικό και αρνητικό πρότυπο
Η Ρωσσία θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί σήμερα ως χώρα των εκπλήξεων, με τις οποίες άλλοτε μάς εντυπωσιάζει θετικά και άλλοτε αρνητικά. Στις ευχάριστες εκπλήξεις της σημερινής Ρωσσίας καταγράφονται οι νομοθετικές και άλλες πρωτοβουλίες της για την προάσπιση των παραδοσιακών αξιών που διέπουν, τον γάμο, την οικογένεια και εν γένει την κοινωνία. Όπως έγινε γνωστό, η […]
Η Ρωσσία θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί σήμερα ως χώρα των εκπλήξεων, με τις οποίες άλλοτε μάς εντυπωσιάζει θετικά και άλλοτε αρνητικά. Στις ευχάριστες εκπλήξεις της σημερινής Ρωσσίας καταγράφονται οι νομοθετικές και άλλες πρωτοβουλίες της για την προάσπιση των παραδοσιακών αξιών που διέπουν, τον γάμο, την οικογένεια και εν γένει την κοινωνία. Όπως έγινε γνωστό, η Κυβέρνηση του κ. Πούτιν, με τις ευλογίες και υπό την καθοδήγηση ασφαλώς του Πατριαρχείου Μόσχας, έλαβε προσφάτως νομοθετικά μέτρα, που ψηφίσθηκαν ομόφωνα και από τα δύο κοινοβουλευτικά σώματα της Ρωσσίας.
Με τα μέτρα αυτά επιδιώκεται η προστασία της Ρωσσίας από την αρρωστημένη δυτική αντι-οικογενειακή ιδεολογία, η οποία με ταχύτητα διασποράς μεγαλύτερη από αυτήν του κορωνοϊού έχει εξαπλωθεί και έχει προσβάλει σήμερα ολόκληρη σχεδόν την Ευρώπη και τις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής, την «καρδιά» δηλ. της Δύσης. Οι ψηφισθέντες νόμοι, σε εναρμόνιση με την σχετική συνταγματική μεταρρύθμιση, που επέφερε στο Ρωσσικό Σύνταγμα το 2020 ο κ. Πούτιν, «θωρακίζουν» την ρωσσική κοινωνία από τον θανάσιμο «ιό» που μεταφέρει σε αυτήν η ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα. Μεταξύ των μέτρων που ψηφίσθηκαν είναι κατ’ αρχάς η απαγόρευση αλλαγής φύλου (με εξαίρεση τις θεραπευτικού χαρακτήρα χειρουργικές επεμβάσεις). Σε συνεπή εφαρμογή του μέτρου αυτού ο σχετικός νόμος, αφ’ ενός μεν ακυρώνει αναδρομικά όλους τους γάμους, στους οποίους ο ένας εκ των δύο συζύγων έχει αλλάξει φύλο, αφ’ ετέρου δε απαγορεύει την σύναψη γάμου μεταξύ ομόφυλων ζευγαριών. (Ας το προσέξει αυτό ιδιαίτερα ο Πρωθυπουργός κ. Μητσοτάκης, ο οποίος με περισσή επιπολαιότητα έχει εξαγγείλει την θεσμοθέτηση της «σήψης», την καθιέρωση δηλ. του πολιτικού γάμου μεταξύ των ομοφυλοφίλων). Περαιτέρω απαγορεύεται στους «Σοδομίτες» να γίνονται ανάδοχοι ή θετοί γονείς. Με τον τρόπο αυτό προστατεύεται πρωτίστως το δικαίωμα του ανηλίκου να μεγαλώνει σε ένα φυσιολογικό οικογενειακό περιβάλλον. Και όχι, όπως γίνεται εδώ στην Ελλάδα, αλλά και στις άλλες «σάπιες» δυτικές κοινωνίες, στις οποίες προστατεύεται το δικαίωμα του κάθε «Σοδομίτη» να γίνεται ανάδοχος ή θετός γονέας καταδικάζοντας τον ανήλικο, στο όνομα ενός αρρωστημένου «δικαιωματισμού» των «Σοδομιτών», να ζει ως «σπρόφυτο» σε ένα διεστραμμένο περιβάλλον. Αξιοσημείωτο είναι τέλος το μέτρο, που εναρμονίζεται με παλαιότερη νομοθετική ρύθμιση, δια της οποίας απαγορεύεται η δημόσια προβολή και υποστήριξη της μη παραδοσιακής σεξουαλικής προτίμησης των διαφόρων ατόμων, ιδίως μεταξύ των ανηλίκων.
Το μέτρο αυτό μάς παραπέμπει στην αρχαία Ελλάδα, στην οποία, μολονότι δεν ήταν άγνωστο το αρρωστημένο κοινωνικό φαινόμενο της ομοφυλοφιλίας, απηγορεύετο ωστόσο η κατάληψη δημοσίων αξιωμάτων από τους ομοφυλοφίλους και η δημόσια προβολή της ανωμαλίας τους. Όχι, όπως γίνεται στην σημερινή Ελλάδα, στην οποία όλες σχεδόν οι μη ειδησεογραφικού χαρακτήρα τηλεοπτικές εκπομπές πλαισιώνονται από «Σοδομίτες» που μαθαίνουν στα παιδιά και στα εγγόνια μας ότι δεν είναι αυτό που τα έφτιαξε ο Θεός, αλλά εκείνο που θέλουν να είναι. Πέραν αυτού η ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα, στην οποία ανήκουν όλοι οι διεστραμμένοι, διαφεντεύει την δημόσια ζωή του τόπου και συχνά την αναστατώνει με τις κατά καιρούς προκλητικές και θορυβώδεις παρελάσεις τους στους κεντρικούς δρόμους της Αθήνας!
Ενώ λοιπόν οι προαναφερθείσες αξιέπαινες θέσεις της Ρωσσίας αποδίδουν με απόλυτη συνέπεια τις αρχές της Χριστιανικής Διδασκαλίας, για το πώς πρέπει να διαμορφώνονται οι ανθρώπινες κοινωνίες και να λειτουργούν οι άνθρωποι μέσα σε αυτές, δεν μπορεί να λεχθεί το ίδιο και για τον τρόπο, με τον οποίο αντιμετωπίζει το Κρεμλίνο τις διαφορές του με την γειτονική Ουκρανία και με τον ομόδοξο Ουκρανικό Λαό. Ο πόλεμος που εκήρυξαν οι Ρώσσοι στους Ουκρανούς και εισέβαλαν στα εδάφη τους βομβαρδίζοντας μη στρατιωτικούς στόχους και σκοτώνοντας χιλιάδες αμάχους αδελφούς τους δεν είναι ασφαλώς Ευλογία Θεού, αλλά κατάρα. Με τους Μακαρισμούς Του από το Όρος ο Χριστός ευλόγησε ως «υιούς του Θεού» μόνο τους «ειρηνοποιούς». Οι πολεμοχαρείς δεν έχουν καμμιά σχέση με τον Θεό. Και βέβαια με την Διδασκαλία του Ναζωραίου. Είναι τέκνα του Εωσφόρου. Μόνον αυτός τρέφεται με μίσος και με αίμα. Ο Χριστός ευαρεστείται με πράξεις ειρήνης και αγάπης, αφού είναι ο Θεός της Ειρήνης και της Αγάπης. Όποιες κι’ αν ήσαν οι διαφορές των Ρώσσων με τους Ουκρανούς, έπρεπε να φροντίσουν να τις λύσουν με ειρηνικό τρόπο και όχι με τα όπλα. Δεν το έπραξαν. Και δεν αρκέστηκαν μόνο σε αυτό. Ζήτησαν την συνδρομή των Τσετσένων, ενός δηλ. μουσουλμανικού λαού, για να τους βοηθήσουν να σφάξουν ευκολότερα τους ομόδοξους Χριστιανούς αδελφούς τους!
Εξωφρενικά πράγματα μόνο να τα σκέφτεται κάποιος. Πολύ περισσότερο, όταν τα βλέπει να γίνονται πράξη. Κινδύνευε, είπαν οι Ρώσσοι, η κρατική τους υπόσταση από τα παιχνίδια της Ουκρανίας με το ΝΑΤΟ και τους Αμερικανούς, στους οποίους σκόπευαν να παραχωρήσουν βάσεις δίπλα στα σύνορά τους. Δεν υπάρχει κράτος στον κόσμο, είπαν, που θα δεχόταν αδιαμαρτύρητα να γίνει κάτι τέτοιο μπροστά στην αυλή του. Αυτό είναι πράγματι πολύ σοβαρό ζήτημα, το οποίο όμως θα μπορούσε να επιλυθεί με καλόπιστο διάλογο, που τον απέφυγαν οι Ρώσσοι, διότι είχαν άλλα σχέδια στο μυαλό τους. Με το πρόσχημα του φόβου των ΝΑΤΟϊκών βάσεων δίπλα στα σύνορά τους ήθελαν να καταλάβουν όλα τα εδάφη της Ανατολικής Ουκρανίας και να τα προσαρτήσουν στην Ρωσσία κατά το πρότυπο της Κριμαίας. Και αυτό έπραξαν. Ήδη κατέχουν στρατιωτικά το 1/5 περίπου του εδάφους της Ουκρανίας. Στις καταληφθείσες περιοχές συγκαταλέγονται οι πόλεις του Ρωσσόφωνου Ντόνετσκ, η Μαριούπολη, η Οδησσός και άλλες στρατηγικής σημασίας πόλεις, χωρίς τις οποίες η Ουκρανία είναι αποκομμένη από την Μαύρη Θάλασσα. Αυτή είναι η αλήθεια για τα αίτια του πολέμου που κήρυξε η Ρωσσία στην Ουκρανία. Και όσοι δεν την βλέπουν εθελοτυφλούν. Η Ρωσσία ήθελε πάντα να έχει υπό το «πέλμα» της την Ουκρανία, όπως την εποχή της αλήστου μνήμης Σοβιετικής Ένωσης. Δεν πρέπει να λησμονούμε ότι του στρατιωτικού πολέμου προηγήθηκε ο εκκλησιαστικός πόλεμος, τον οποίο το Πατριαρχείο Μόσχας εκήρυξε όχι μόνο στην Εκκλησία της Ουκρανίας, που εζήτησε την Αυτοκεφαλία της έναντι της Εκκλησίας της Μόσχας, αλλά και στον Οικουμενικό Πατράρχη, κ. Βαρθολομαίο, που αναγνώρισε την Αυτοκεφαλία της Εκκλησίας της Ουκρανίας. Πέραν αυτού η Ρωσσία, εκμεταλλευόμενη την εμπόλεμη κατάσταση, στην οποία ευρίσκεται με την Ουκρανία, σφετερίσθηκε ανεπίτρεπτα την γεωργική παραγωγή και ιδίως τα σιτηρά αυτής των δυο τελευταίων ετών επιτείνοντας έτσι το οξύ επισιστιστικό πρόβλημα που δημιουργήθηκε παγκοσμίως εξ αιτίας της στέρησης της δυνατότητας της Ουκρανίας να προωθεί ελευθέρως στις αγορές τα σιτηρά της από τους απέραντους σιτοβολώνες της.
Έχουμε και με άλλη ευκαιρία μιλήσει στο παρελθόν για τον μυθικό διπρόσωπο θεό των Ρωμαίων, τον Ιανό, ο οποίος, ανάλογα με τα συναισθήματα που τού δημιουργούσε η θέα των γεγονότων, άλλοτε έδειχνε την χαμογελαστή όψη του πρόσωπου του και άλλοτε την θλιβερή. Δεν χρειάζεται, νομίζω, να πούμε, ποιά όψη του προσώπου του θα μάς έδειχνε αντιστοίχως σήμερα ο Ιανός, εάν τον καλούσαμε να κοιτάξει από την μια μεριά τα προαναφερθέντα μέτρα της Ρωσσίας για την προάσπιση των παραδοσιακών αξιών και από την άλλη τις πολεμοχαρείς επιδόσεις της στην Ουκρανία.
