Η Σταύρωση του Ιησού – Τα γεγονότα του Πάθους
Γράφει: ο Βασίλης Τσιαμάκης, θεολόγος (ΕΚΠΑ)
μεταπτυχιακός ερευνητής της Καινής Διαθήκης
Τη σταύρωση του Ιησού, καταγράφουν και οι τέσσερεις Ευαγγελιστές μέσα στην Καινή Διαθήκη, με άμεσο και λιτό τρόπο για τις συνθήκες κάτω από τις οποίες συνέβησαν τα γεγονότα του Πάθους, χωρίς την πρόκληση συγκινήσεων, αλλά στον τονισμό του κεντρικού γεγονότος της πίστης.
Η εβδομάδα κατά την οποία ο Ιησούς Υψώνετε στο Σταυρό, είναι η πιο σημαντική εβδομάδα στην ιστορία της ανθρωπότητας. Το θέλημα του Πατρός για τη σωτηρία του ανθρώπου, συντελείται επάνω στο Σταυρό. Ο Κύριος ως Θεάνθρωπος με αυτή του τη θυσία φανέρωσε την αγάπη του Θεού προς τον άνθρωπο. Οι Ευαγγελιστές αφιερώνουν τους περισσότερους στίχους από κάθε άλλη ευαγγελική περικοπή τους, ώστε να περιγράψουν τη φρικτή στιγμή της Σταύρωσης και του θανάτου Σωτήρα Χριστού, (Ματθαίος 27, 32-56. Μάρκος 15, 21-41. Λουκάς 23, 26-49. Ιωάννης 19,17-42).
Είναι άνοιξη ημέρα Παρασκευή (στον Ιωάννη διαφέρει η ημερομηνία από αυτή των Συνοπτικών. Σύμφωνα με τους Ματθαίο, Μάρκο και Λουκά ο Ιησούς σταυρώθηκε κατά την ημέρα του Πάσχα. Το κατά Ιωάννη τοποθετεί τον θάνατο του Ιησού τη παραμονή της εορτής του Πάσχα)*. Όταν ο Ιησούς οδηγείται έξω από τα Ιεροσόλυμα πάνω σε ένα λόφο τον Γολγοθά ο οποίος σημαίνει «κρανίο», μάλλον από το σχήμα της τοποθεσίας. Στο σημείο αυτό ήταν ήδη έτοιμα τα κάθετα ξύλα πάνω στα οποία ο κατάδικός υψωνόταν. Ο σταυρός αποτελούταν από δύο πασσάλους, έναν όρθιο και έναν οριζόντιο. Ο κάθετος πάσσαλος ήταν μόνιμα στερεωμένος στον τόπο της εκτέλεσης. Ο κατάδικος έφτανε στο τόπο της εκτέλεσης φέροντας στους ώμους του μόνο τον οριζόντιο πάσσαλο. Ο παραβρισκόμενος μέσα στο πλήθος Σίμων ο Κυρηναίος, υποχρεώθηκε να βοηθήσει τον Ιησού που ήταν ήδη εξουθενωμένος από την ανελέητη μαστίγωση. Πριν την ύψωση του στο Σταυρό ο Ιησούς αρνήθηκε να πιεί τον εσμυρνισμένο οίνο. Πρόκειται για ένα είδος ναρκωτικού που έδιναν στους κατάδικούς για να είναι απαλότεροι οι πόνοι τους. Ο Ιησούς δεν ήπιε το ναρκωτικό για να βαστάξει πλήρως τους πόνους του σταυρικού θανάτου. Η ποινή της σταυρώσεως δεν εφαρμόζονταν ποτέ σε ρωμαίους πολίτες, παρά μόνο σε στασιαστές, δούλους και ληστές. Δεν ήταν ρωμαϊκή εφεύρεση, ήταν μάλλον ανατολική.
Οι πόνοι ήταν οδυνηροί, ο βασανισμός του καρφωμένου πάνω στο σταυρό ήταν απερίγραπτος. Καθώς το σώμα βάραινε έπεφτε προς τα κάτω και τα χέρια μαζί με το σώμα σχημάτιζαν ένα κεφαλαίο Υ. Σε αυτή τη θέση το στήθος πιεζόταν από τις ωμοπλάτες και ο κατάδικος δεν μπορούσε να αναπνεύσει. Στην προσπάθεια του να αναπνεύσει πίεζε τα καρφωμένα πόδια του ώστε να ανασηκωθεί και ο πόνος κορυφωνόταν. Το μαρτύριο αυτό συνεχιζόταν αρκετές φορές, μέχρι ο κατάδικος από την αιμορραγία, τη δίψα και τον πυρετό πάθαινε παντελή παράλυση και πέθαινε βασανιστικά από ασφυξία ή ακόμα και από τέτανο. Είναι συγκλονιστική μια ανακάλυψη το 1968 όπου σε ένα τάφο του 1ου αιώνα βόρεια της Ιερουσαλήμ, βρέθηκαν οστά ατόμου που είχε υποστεί την ποινή της σταύρωσης με τα πόδια του καρφωμένα με σιδερένιο καρφί 18 εκ. το ένα πόδι του έφερε συντριπτικό κάταγμα και το άλλο ήταν σχεδόν θρυμματισμένο.
Τα ιμάτια Του τεθήκαν σε κλήρο γιατί μάλλον θεωρήθηκαν πως έχουν θαυματουργικές ικανότητες, ήταν επίσης και μια συνήθεια που οι παρόντες στρατιώτες μοιράζονταν τα υπάρχοντα του κατάδικου. Με την επιγραφή πάνω στον Σταυρό πιστοποιήθηκε δημόσια η καταδίκη του Ιησού ως πολίτικου εγκληματία. Ακλούθησε ο λεκτικός χλευασμός του Ιησού από τα μέλη του Συνεδρίου. Για την διαπόμπευση Του, σταύρωσαν μαζί με Αυτόν και δύο ληστές. Αν ήθελαν να πεθάνει γρήγορα ο κατάδικός, του έσπαζαν τα σκέλη. Σύμφωνα με το Μωσαϊκό νόμο και επειδή την άλλη μέρα ήταν Σάββατο και Πάσχα η νύχτα δεν έπρεπε να βρει τα σώματα του Ιησού και των δύο ληστών στους σταυρούς. Για αυτό οι στρατιώτες έσπασαν τα σκέλη των ληστών. Του Ιησού δεν έσπασαν τα σκέλη γιατί πέθανε σε διάστημα τριών περίπου ωρών. Με την σταύρωση του Ιησού Χριστού από την δωδεκάτη ώρα, μέχρι τις τρείς το μεσημέρι, έγινε σκοτάδι σε όλη τη γη. Πρόκειται για θαυμαστό γεγονός. Είναι η συμμετοχή της κτίσης στο Πάθος του σαρκωμένου Υιού του Θεού. Με το που πέθανε ο Ιησούς το καταπέτασμα του ναού σχίστηκε στα δύο, η γη σείστηκε, μνημεία άνοιξαν και νεκροί αναστήθηκαν και άλλες φοβερές φυσικές διαταραχές συνέβησαν. Ο τρόπος θανάτου του Ιησού προκάλεσε την ομολογία του εκατόνταρχου ότι ο Ιησούς είναι Υιός Θεού. Η διήγηση ολοκληρώνεται με την πληροφορία περί των γυναικών οι οποίες παρακολουθούν τα γεγονότα. Αυτές είναι η Μαρία η Μαγδαληνή η Μαρία η του Ιακώβου (η Μητέρα του Ιησού) και η Σαλώμη καθώς και ο Μαθητής ον αγαπά ο Ιησούς δηλαδή ο Ιωάννης. Όλα αυτά τα γεγονότα είναι σημεία θριάμβου του Κυρίου.
Με την σταυρική Του θυσία, άνοιξε ο δρόμος προς τον ουρανό, ο δρόμος, προς την αλήθεια. Καλή Ανάσταση.
(Ο Ιωάννης χρησιμοποίησε το επίσημο ιουδαϊκό ημερολόγιο αυτό δηλαδή που χρησιμοποιούσαν οι ιερείς του ναού στην Ιερουσαλήμ, ενώ οι Συνοπτικοί χρησιμοποίησαν ένα διαφορετικό σεληνιακό ημερολόγιο. Κατά συνέπεια όλα τα στοιχεία συμφωνούν με την Σταύρωση του Ιησού να γίνεται στις 14 Νισάν σύμφωνα με το επίσημο ιουδαϊκό ημερολόγιο).
