Ομολογούσαν οι Πατέρες την ταπεινότητα του Αββά Ποιμένος σ’ όλη του τη συμπεριφορά. Όταν αίφνης συζητούσε με τους Γέροντας, ποτέ δεν υποστήριζε τη δική του γνώμη.
Υποχωρούσε κι επαινούσε την γνώμη των άλλων. Τους αδελφούς,
που πήγαιναν να τον συμβουλευτούν, τους έστελνε πρώτα στον μεγαλύτερο αδελφό του, τον Αββά Ανούβ.
Εκείνος πάλι τους ξανάστειλε πίσω στον Αββά Ποιμένα, λέγοντας τους, πως σ’ εκείνον έχει δώσει ο Θεός το χάρισμα να ξεκουράζη τις ψυχές.
Μπροστά στο μεγαλύτερο του αδελφό δεν άνοιγε ποτέ το στόμα του ο Αββάς Ποιμήν να μιλήση σε άνθρωπο. Στεκόταν παράμερα με σκυμμένο το κεφάλι από συστολή και σεβασμό.