Η ζωή μας είναι στην αιωνιότητα
Είναι ωραίο να ξεκινάς τη μέρα σου με αισιοδοξία, ελπίδα και χαρά. Και ας ξέρεις πως μπορεί να σε περιμένουν δυσκολίες και δοκιμασίες, κάποτε αβάστακτες…
π. Ανδρέα Αγαθοκλέους
Ακούμε από ψυχολόγους ότι θα πρέπει να στηριζόμαστε στις δυνάμεις μας και να εμπιστευόμαστε τον εαυτό μας. Αν και αυτή η παρότρυνση έχει βάση, αφού ο άνθρωπος ως «εικόνα Θεού» έχει χαρίσματά Του, εντούτοις ξέρουμε εμπειρικά ότι ο εαυτός μας δεν έχει απεριόριστες δυνάμεις και ο άνθρωπος δεν είναι παντοδύναμος.
Η αισιοδοξία, η ελπίδα και η χαρά για να έχουν αντίκρισμα και να μην είναι λόγια, χρειάζεται να στηρίζονται στο Άγιο Πνεύμα που μπορεί να μας τα χαρίσει ως δώρα Του. Γι’ αυτό χρειάζεται να Το παρακαλούμε, να τα ζητούμε, να τα επιδιώκουμε.
Ένας τρόπος για να μην διαλυόμαστε στα προβλήματα και αναποδιές της ζωής είναι η συνειδητοποίηση πως ο χρόνος παρουσίας μας σε αυτό τον κόσμο είναι πάρα πολύ σύντομος. Ο Γέροντας Θαδδαίος της Βιτόβνιτσα αναφέρει τα εξής: «Τι είναι η ζωή; Τίποτα! Είναι δύσκολο να αντιληφθούμε πόσο μικρή είναι η ζωή. Ένας νέος άνθρωπος δεν μπορεί να το αντιληφθεί αυτό.
Πολλές φορές έχω σκεφτεί τη σόι θλιβεροί φουκαράδες είμαστε πράγματι εμείς οι άνθρωποι που ζούμε στη γη: δεν μπορούμε να ζήσουμε ούτε τέσσερα δισεκατομμύρια δευτερόλεπτα, δηλαδή 120 χρόνια. 100 χρόνια είναι τρία δισεκατομμύρια δευτερόλεπτα. Τι είναι 100 χρόνια; Τίποτα! Μια στιγμή… Η ζωή μας είναι στην αιωνιότητα»[1].
Με αυτή τη θεώρηση μπορούμε να χαρούμε την κάθε μέρα, ό,τι και να περιλαμβάνει όπως και να έλθει. Όλα περνούν και φεύγουν όπως τα σύννεφα. Αυτό που μένει, ή, καλύτερα, Αυτός που μένει είναι ο νοητός Ήλιος της δικαιοσύνης, «Ο Ων και ο ην, ο ερχόμενος, ο παντοκράτωρ»[2] κατά την Αποκάλυψη.
Ο κάθε χριστιανός, ως παιδί του Θεού, γνωρίζει, έστω και αμυδρά, ότι δεν είναι μόνος του σε αυτό τον κόσμο. Κάποιες στιγμές ένιωσε την αγάπη Του, την προστασία Του, την παρουσία Του. Όπως, βέβαια, υπήρξαν και οι στιγμές της σιωπής Του, της φαινομενικής ανυπαρξίας Του, που μας ενθαρρύνει να Τον αναζητήσουμε, να ενεργοποιηθούμε, να αναπτυχθούμε.
Έτσι, η ζωή αυτή, με τα πάνω και τα κάτω της, γίνεται ο πρόλογος του βιβλίου μας, η βάση που θα στηριχθεί η αιώνια πορεία μας με όλους τους αγίους που, όπως κι εμείς, πάλεψαν, πόνεσαν, έπεσαν και συνέχισαν για να είναι μαζί με τον Χριστό, την Παναγία, τους Αγγέλους.
Να γιατί μπορείς να ξεκινάς τη μέρα σου με αισιοδοξία, ελπίδα και χαρά: δεν είσαι μόνος ουσιαστικά, αλλά και δεν είσαι μόνο γι αυτό τον κόσμο. Το τώρα προαναγγέλλει το αιώνιο με Αυτόν που είναι το «Α και το Ω»[3].
[1] Οι λογισμοί καθορίζουν τη ζωή μας, Εν πλω, Θ΄ έκδ. 2022, σ.174
[2] Αποκ. 1,8
[3] Αποκ. 1,8
