Είπε η αμμάς Θεοδώρα:
«Καλό πράγμα είναι η ζωή της ησυχίας, ο συνετός άνθρωπος ησυχάζει, αληθινά, είναι σπουδαίο να ζεί τον ησύχιο βίο η μοναχή η ο μοναχός καί προπάντων οι νέοι. Να ξέρεις όμως ότι, αν κάποιος έχει την πρόθεση να ζήσει τη ζωή της ησυχίας, έρχεται αμέσως ο πονηρός καί βαρύνει την ψυχή με ακηδία, με αδιαφορία, με λογισμούς, βαρύνει καί το σώμα με αρρώστιες, με ατονία, με λύσιμο των γονάτων καί όλων των μελών, γενικά παραλύει τη δύναμη της ψυχής καί τού σώματος, οπότε λέει κανείς «είμαι άρρωστος καί δεν μπορώ να κάνω την ακολουθία μου». Όμως αν είμαστε νηφάλιοι, όλα αυτά διαλύονται.
Ήταν ένας μοναχός πού μόλις άρχιζε να κάνει την ακολουθία του, τον έπιανε ρίγος καί πυρετός, πονούσε το κεφάλι του καί τότε έλεγε στον εαυτό του: «Να, είμαι άρρωστος καί κάποια ώρα μπορεί να πεθάνω, λοιπόν ας σηκωθώ πριν πεθάνω καί ας κάνω την ακολουθία μού». Με αυτόν τον λογισμό πίεζε τον εαυτό του καί έκαμνε την ακολουθία του καί μόλις σταματούσε η προσευχή, σταματούσε καί ο πυρετός, καί πάλι την ώρα της ακολουθίας ερχόταν ο πυρετός, καί πάλι την ώρα της ακολουθίας ερχόταν ο πυρετός, καί ξανά μ’ αυτόν τον λογισμό αντιστεκόταν ο αδελφός καί έκαμνε την ακολουθία του καί τελικά νίκησε τον αρνητικό λογισμό».
Εκ του Γεροντικού