Ιερά Λείψανα, θαύματα και «θαυματοποιοί»
Η αγιότητα δεν έχει ανάγκη διαφήμισης, αλλά αναπαύεται στο μονήρη βίο, στη μονότητα και ενεργό σιωπή, που ξέρει και διδάχθηκε να κατεβάζει διά της ταπεινοφροσύνης, τον Ουρανό στη γη.
Του Δημητρίου Λυκούδη,
Δ/ντου Σύνταξης της εφημ. «Κιβωτός της Ορθοδοξίας»
Πολλά στοιχεία βλέπουν τελευταία το φως της δημοσιότητας για δήθεν «θαύματα» και «θαυματοποιούς», λες και κάθε ενορία, κάθε μητρόπολη, εναγωνίως – ευτυχώς, υπάρχουν πολλές φωτεινές εξαιρέσεις – επιδιώκει να ξεχωρίσει, να ακουστεί στο πανελλήνιο, μετά κόπων, πολλές φορές, να εγκαθιδρύσει εντός της μητροπολιτκής περιφερείας της ένα «προσκύνημα», με ποικίλες απολαβές, πνευματικές και όχι μόνο, φαντάζομαι.
Και γράφω ούτως διότι τόσα προσκυνήματα έχουμε σε όλη την ελληνική επικράτεια. Αλήθεια, ποιος ο λόγος να εφεύρουμε και άλλα; Εκτός και αν πρόκειται για αγιολογικές αποκαλύψεις ή αγιοκατατάξεις στο Ορθόδοξο Αγιολόγιο, οπότε και δικαίως τότε, κάθε Μητρόπολη και εν γένει η Εκκλησία εορτάζει και πανηγυρίζει. Αυτό πάλι με τα Αντίγραφα των Ι Εικόνων…! Κάθε ενορία και αντίγραφο μιας θαυματουργής εικόνας. Τότε, ερωτώ: ποια η πρωτοτυπία και μοναδικότητα του αγίου πρωτοτύπου; Αυτό πάλι με τα Ι. Λείψανα! Κάθε εβδομάδα υποδοχή Ι. Λειψάνων από Μονή σε Μητρόπολη και από Μητρόπολη σε ενορία. Και δώσε φωτογραφίες και Δελτία Τύπου, και ξανά φωτογραφικές φιέστες και θεατρινισμοί και τόσα άτομα συνοδείας, και τόσα φαγοπότια και αδρές και «αβραμιαίες» φιλοξενίες την ίδια ώρα ακριβώς, που, κατα τ᾿ άλλα, επιχειρούμε να κάνουμε ενεργειακή οικονομία, μειώνοντας το ηλεκτρικό φως στους ναούς! Τους ζαλίσαμε τους αγίους πέρα δώθε, και μαζί ζαλίστηκε και το ποίμνιο και η κτίση ολόκληρη.
Θέλω, όμως, στο σημείο αυτό να αναφερθώ στα ιερά Λείψανα εν γένει, στην ιερότητα και αγιότητα που φέρουν. Οι άγιοι επί της γης μετεμορφώθησαν σε κατοικητήρια του Παναγίου Πνεύματος, ένεκα της χριστομιμήτου ζωής και πολτείας τους. Γι’ αυτό τιμούμε τα ιερά Λείψανά τους. Γι᾿ αυτό ευλαβικά και τιμητικά προσκυνούμε αυτά, διότι είναι φορείς θείας χάριτος και δη Παναγίου Πνεύματος, παρά το γεγονός ότι έχουν περάσει πολλά χρόνια, ακόμη και αιώνες, από την επι της γης τελευτή των αγίων αυτών. Τιμούμε λοιπόν και ευλαβικά ασπαζόμαστε τις θαυματουργές εικόνες και τα ιερά Λείψανα.
Τεράστια όμως, απόσταση, υπάρχει από τη συνειδητή και εκούσια απόδοση τιμής και προσκύνησης των Ι. Λειψάνων, από την πλευρά των πιστών, έως τους επιτήδειους τσαρλατάνους, εντός και εκτός Αθηνών, που εκμεταλλεύονται την «πίστη» των πονεμένων και ευσεβών ανθρώπων, υποσχόμενοι θαύματα, θαυματουργίες, θεραπείες, ακόμη και τον Ουρανό τον ίδιο! Και τότε, ποιο το κριτήριο, ποια η παράμετρος εκείνη που δέον και πρέπον να τηρούν και να λαμβάνουν οι πιστοί ώστε να συρρέουν και, χωρίς δραματισμούς και ακρότητες, να αποδίδουν την οφειλόμενη τιμή σε αυτά τα θαυμαστα σημεία; Η σιωπή! Μάλιστα, η σιωπηρή αντιμετώπιση και σεμνή διαχείριση όλων αυτών των ενεργημάτων από πλευράς ενορίας και μητρόπολης. Όπου διαφήμιση, τυμπανοκρουσμοί και φιέστες, εκεί που η επίσημη Εκκλησία ως θεσμός σιωπά, χριστιανοί ορθόδοξοι και δη βαπτισμένοι και χρισμένοι στ’ όνομα της Παναγίας Τριάδος, δεν έχουν θέση.
Άλλωστε, η αγιότητα δεν έχει ανάγκη διαφήμισης, αλλά αναπαύεται στο μονήρη βίο, στη μονότητα και ενεργό σιωπή, που ξέρει και διδάχθηκε να κατεβάζει διά της ταπεινοφροσύνης, τον Ουρανό στη γη.
