Ο Βίκτωρ Ουγκώ (1802-1885), αυτός ο παγκόσμιος συγγραφέας που επί σαράντα και πλέον χρόνους εδούλευε το έργο «Αθλιότητες», το οποίο αργότερα ονομάστηκε «οι Άθλιοι», σ᾿ ένα ποίημά του με τίτλο «Lettre a une femme», λέγει: «Δε γνωρίζω τ᾿ όνομά μου πλέον, ονομάζομαι Πατρίς!». Αν ίσως και εσύ σκέφτεσαι με τον τρόπο αυτό, φίλε αναγνώστη, έχεις επιλέξει την καλή μερίδα και τον ορθόδοξο προσανατολισμό επί της γης και η Ιστορία, είναι αλήθεια, αιώνες τώρα, δεν κάμνει λάθη και ξεύρει καλώς να διαχωρίζει «τ᾿αστέρια του Ουρανού από τα σχήματα που κάμνει η πάπια στην αμμουδιά», ως θα έλεγε και ένας δυτικός φιλόσοφος!
Η Ιστορία! Αλήθεια, πόσα πρόσωπα συγκράτησε στη μνήμη της και άλλα τα εδόξασε, άλλα τα ετραγούδησε, τα ετίμησε και τα εναπέθεσε στη φαρέτρα των ηρώων και ενδόξων επί της γης. Να! Ωσάν και αυτό του Ισαάκ Νεύτωνα (1642-1727). Έκαμνε κατάκτηση ανακαλύψεων και δεν τις εδημοσίευσε!
Χλευάστηκε, παραγκωνίσθηκε για την πίστη του στο Θεό και για την αηδία που εξέφραζε για κάθε ποταπή υστεροφημία επί της γης. Στα 1693 η ευαίσθητη και καταπονημένη φύση του έπαθε νευρικό κλονισμό. Πέθανε ως διευθυντής στο Νομισματοκοπείο του Λονδίνου, στα 1727. Και σήμερα, να, αυτά θα διαβάσεις επί του τάφου του, σαν κινήσεις και ταξιδέψεις έως τον τόπο της θανής του: «Η φύση και οι νόμοι της φύσης κρύφτηκαν στο σκοτάδι. Είπε ο Θεός: «Γεννηθήτω ο Νεύτων και όλα έγιναν φως»».