Του Μητροπολίτου Λεμεσού Αθανασίου
Όταν ήμουν στη Μονή Μαχαιρά ηγούμενος, ήρθε ένας άνθρωπος από μία παραλιακή πόλη της Κύπρου. Αυτός ο άνθρωπος ήθελε να με συναντήσει γιά να εξομολογηθεί. Ήθελε να έρθει ειδικά σε μένα, καί θα σας πω τον λόγο. Ήρθε λοιπόν καί μού διηγήθηκε ένα θαυμαστό γεγονός.
Αυτός ήταν ένας πολύ ζωηρός άνθρωπος, νέος στην ηλικία 37-38 χρόνων, όχι άθεος αλλά αδιάφορος. Ήταν καί λίγο είρωνας καί ειρωνευόταν τούς ανθρώπους της Εκκλησίας. Είχε μία γειτόνισσα, η οποία δεν ξέρω πως, άκουγε κάποιες ομιλίες μου καί τού έλεγε συνέχεια «ο π. Αθανάσιος είπε έτσι κι έτσι» καί την κοροίδευε. Αθανασία την έλεγε. «Εσείς οι Αθανασίες όλο απ’ αυτά λέτε», της έλεγε. Αναφερόμενος σε μένα βέβαια. Μία φορά τού πήρε ένα απ’ αυτά τα μπρελόκ, πού βάζουμε τα κλειδιά πάνω. Γέλασε μόλις το έπιασε, γιατί είχε την εικόνα τηςΉταν αδιάφορος και επικαλέστηκε την Παναγία! Παναγίας πάνω. Της λέει: «Ο Αθανάσιος σού το έδωσε αυτό;» Τού λέει: «παρ’ το καί βάλε τα κλειδιά σου». Πράγματι, εκείνη τη μέρα είχε σπάσει το δικό του καί το πήρε καί έβαλε τα κλειδιά του πάνω. Ήταν η εικόνα της Παναγίας μπροστά καί πίσω έγραφε «φύλαξόν με υπό την σκέπη σου». Δεν έδωσε καμμιά σημασία, το έβαλε στην τσέπη τού παντελονιού του, αλλά τού κόλλησε μεσ᾽ στον νού αυτή η φράση «φύλαξόν με υπό την σκέπη σου».
Το απόγευμα πήγε ψάρεμα μαζί με ένα φίλο του καί το παιδί του. Ανοίχθηκαν στη θάλασσα κι εκεί άρχισε η περιπέτεια. Ήταν Μάρτιος μήνας, καλός καιρός, αλλά δυστυχώς ενώ βρίσκονταν ανοικτά στη θάλασσα, κατάλαβαν ότι η βάρκα είχε μία ρωγμή καί έβαζε νερά. Κι αποφάσισαν να γυρίσουν πίσω. Πήγαν να τραβήξουν το σχοινί να ξεκινήσει η μηχανή, αλλά δεν δούλευε. Λέει, τότε, να πάρουμε τηλέφωνο να ᾽ρθούν να μας βοηθήσουν. Πάει να πάρει το τηλέφωνό του, τού γλιστράει καί πέφτει στη θάλασσα. Καταλαβαίνετε τον πανικό πού έπαθε ο άνθρωπος. Έπεσε το τηλέφωνό του στη θάλασσα, άρχισε να σκοτεινιάζει, η βάρκα γέμισε νερά κι άρχισε να βουλιάζει. Μην τα πολυλογούμε, μία φρικιαστική κατάσταση.
Άρχισαν να παλεύουν μέσα στη θάλασσα, στα κύματα, καί να είναι μόνοι τους μεσ᾽ στο σκοτάδι της θάλασσας, στα παγωμένα νερά. Δυστυχώς, πνίγηκε ο σύντροφός του, καί στη συνέχεια καί το παιδάκι του. Αυτός πάλευε μόνος του κρατώντας το παιδί του στα χέρια του, τουλάχιστον να το βγάλει έξω. Δεν μπορούσε να κάνει όμως τίποτα. Συνεχώς ερχόταν μέσα στον νού του, στην καρδιά του, αυτή η προσευχή: «φύλαξόν με υπό την σκέπη σου». Λεγόταν συνέχεια μέσα του καί είδε τότε ένα φως στη θάλασσα, πού τον έπιασε από το χέρι καί τον τραβούσε μέχρι πού τον έβγαλε σιγά σιγά προς τα έξω. Πέρασαν σχεδόν έτσι όλη τη νύχτα. Το πρωί, γύρω στις πέντε, μία βάρκα τούς εντόπισε. Πήρε αυτόν, μάζεψε καί το λείψανο τού κεκοιμημένου συντρόφου καί τού παιδιού του καί τούς έβγαλαν έξω.
Ήρθε μετά προσκύνησε την Παναγία στον Μαχαιρά καί μού είπε με δάκρυα το γεγονός αυτό της προστασίας της Παναγίας μας, πού ήταν μαζί του όλη τη νύχτα, καί την επικαλείτο καί έλεγε, «φύλαξόν με υπό την σκέπη σου». Αυτά πού εμείς τα θεωρούμε πολύ μηδαμινά πράγματα, είναι όμως σημαντικά γιά τον Θεό πού θέλει να σώσει τον άνθρωπο.
Πηγή: περιοδικό «Παράκληση», Ἱ. Μητροπόλεως Λεμεσοῦ, Τεῦχος 105.