Ο Μέγας Βασίλειος, ο εν πολλοίς ξεχασμένος και παραγκωνισμένος άγιος, ένεκα του γεγονότος ότι η εορτή του συμπίπτει με την απαρχή της κοσμικής πρωτοχρονιάς και αρκετός κόσμος δεν εκκλησιάζεται εκείνη την ημέρα, κοιμήθηκε τη 31η Δεκεμβρίου στα 378 μ.Χ., ενώ η εξόδιος ακολουθία και ταφή του ακολούθησε την επομένη, 1η Ιανουαρίου, ημέρα κατά την οποία και εορτάζουμε την οσιακή μνήμη και κοίμησή του.
Είναι, ίσως, η μοναδική περίπτωση στην Εκκλησιαστικής Ιστορία – ή, έστω από τις πλέον ελάχιστες – που κατά τη διάρκεια της κηδείας του σημειώθηκαν θάνατοι πιστών, όλων εκείνων που προσέτρεξαν να δουν από κοντά και να προσπαθήσουν να αγγίξουν το αγιασμένο σώμα του Ουρανοφάντορος Ιεράρχη. Ούτε λίγο ούτε πολλοί, μέσα σε εκείνο το τεράστιο πλήθος, κάποιοι ποδοπατήθηκαν.
Ο Μέγας Βασίλειος είχε μεγαλύτερους «εχθρούς» τους συνεπισκόπους του, οι οποίοι τον φθονούσαν πολύ και τον λοιδορούσαν. Επειδή ήταν ιδιαιτέρως φιλάσθενος, κάθε φορά που κατόρθωνε να ανανήψει και να στηριχθεί στις δυνάμεις του, έλεγαν μεταξύ τους: «Το φίδι ξύπνησε! Ζει και εφέτος!».