Καιρός αναμονής
Παραμονή των Χριστουγέννων αύριο και το κυριακάτικο αποστολικό ανάγνωσμα τελειώνει με μια χαρούμενη αναγγελία. Προ Χριστού υπήρξαν αρκετοί που έδωσαν στα μαρτύρια τη ζωή τους λόγω της πίστης τους.
Του αρχιμ. Χρυσόστομου Χρυσόπουλου, Θεολόγου-Διδάσκοντος Παν/μιου Πειραιώς, για το dogma.gr
Δεν δικαιώθηκαν πλήρως ενώπιον Κυρίου, περιμένουν κάτι άλλο για να λάβει η ομολογία τους άλλη διάσταση και προοπτική. Περιμένει η ιστορία τον Μεσσία∙ μαζί της και εμείς, ώστε όλοι μαζί να κριθούμε κατά την συνείδησή μας, την πίστη μας, τα έργα μας. Κυρίως θα μετρηθούμε κατά πόσο αυτός που αναμένεται στην ανθρωπότητα -ο Εμμανουήλ- θα γίνει κριτήριο πορείας, αφορμή αποφάσεων, όρος δράσης. Άρα, πάντες (προηγούμενοι μας, σύγχρονοί μας και επόμενοί μας) αναμένουμε και ελπίζουμε. Το ότι ήρθε ο Χριστός στη Γη είναι δεδομένο, διαθέτει άριστες τις συντεταγμένες του χώρου, του χρόνου. Κυρίως έχει άριστη την αιτία να μας συναντήσει και να διδάξει, να μας πλησιάσει και να θαυματουργήσει, να μας συναναστραφεί και να μας σώσει. Δεν ήρθε να φέρει άλλη μια φιλοσοφία πλούσια σε λόγια, υποσχέσεις, καθήκοντα. Η τριάντα τριών χρόνων επίγεια παρουσία Του ήταν το προοίμιο της νέας ζωής, του καιρού μέχρι και του χρόνου της απολύτρωσης. Είμαστε στα προπύλαια του χώρου της αγιότητας και μας καλεί ο Ιησούς να εισέλθουμε εκεί που υπάρχουν ήδη εκατομμύρια άλλοι χριστιανοί πριν από εμάς, μέχρι τις ημέρες μας και είναι αναρίθμητοι.
Ο καιρός της αναμονής θα υπάρχει ωσότου το αστέρι της Βηθλεέμ φωτίσει τούτον τον κόσμο, έως η προσκύνηση του Χριστού από τους ποιμένες γίνει και δική μας, έως τα δώρα των μάγων αντικατασταθούν από τα προσωπικά μας, έως το τραγούδι των αγγέλων για επί γης ειρήνη γίνει πανανθρώπινη κατάκτηση. Στην προσωπική διάθεση, ελευθερία και επιλογή είναι το κατά πόσο ο χρόνος της βιωτής μας έχει τον χαρακτήρα της προσδοκίας παρά της προδοσίας, της ελπίδας παρά της αναρχίας, του αγώνα παρά της ευκολίας.
Δεν γνωρίζουμε τη διάρκεια της περιόδου που προαναφέραμε, εναπόκειται στου Κύριου τα σχέδια και στην προσωπική μας αγωνιστική διάθεση. Διαθέτει όμως σίγουρη, ισχυρή και ζηλευτή σκοποθεσία: τη λύτρωσή μας. Ο Απόστολος Παύλος στους δύο τελευταίους στίχους του αυριανού αναγνώσματος θα μας το δηλώσει χωρίς να ξεκαθαρίζει, θα έχανε την αξία του, θα ελλόχευε τον κίνδυνο της εκμετάλλευσης, του καιροσκοπισμού και της απογοήτευσης. Ας αναμένουμε με αφυπνιστικό το φρόνημα, μπορεί να μη γνωρίζουμε το πόσο, ξέρουμε πάντως το πού θα καταλήξουμε αν νόμιμα αθληθούμε, στη Βασιλεία Του.
