Του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Καισαριανής, Βύρωνος και Υμηττού κ. Δανιήλ
Οδεύουμε προς την εορτή της κατά σάρκα γεννήσεως του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, προς την γενέθλια ημέρα του Λυτρωτού και Σωτήρος μας, και κατευθυνόμαστε νοερώς προς την Βηθλεέμ για να προσκυνήσουμε το μυστήριο της σαρκώσεως του Υιού και Λόγου του Θεού, όπως έπραξαν οι Ποιμένες μετά την προτροπή του Αγγέλου (1).
Η Γέννηση του Θεανθρώπου Λυτρωτού, την οποία μετά από λίγες μέρες θα εορτάσει σύμπας ο Χριστιανικός κόσμος, είναι αληθώς ο άξονας, γύρω από τον οποίο στρέφεται η παγκόσμια ιστορία. Έκαμε την ιστορία σε δυό περιόδους την προ Χριστού και την μετά Χριστόν εποχή. Το γεγονός αυτό εξηγεί γιατί ο Χριστός ήταν, είναι και θα είναι «προσδοκία εθνών» (2) και γιατί «επί τω ονόματι Αυτού έθνη ελπιούσιν» (3) ή θα Τον αναζητούν, εάν ήδη δεν Τον έχουν γνωρίσει.
Το Πρωτευαγγέλιο που δόθηκε στους Πρωτοπλάστους περί του Λυτρωτού, «Όστις θα συντρίψη την κεφαλήν του όφεως» (4), μετεδιδόταν από στόμα σε στόμα σε όλους τους λαούς και ανεζωπυρείτο τόσο από το φως της ειδικής υπερφυσικής θείας αποκαλύψεως στην Παλαιά Διαθήκη, η οποία καθοδηγούσε τον Ιουδαϊκό λαό στην οδό της αληθούς θεογνωσίας. Έτσι η πτώση ένεκα της αμαρτίας δεν εσήμαινε και πλήρη πνευματική νέκρωση του ανθρώπου. Ο άνθρωπος δύναται στο φως αυτό να βλέπει στον κόσμο τα αόρατα του Θεού, την αΐδιον αυτού δύναμη και θειότητα (5) και να συμμορφώνει την ζωή του προς τις ουσιώδεις διατάξεις του φυσικού ηθικού νόμου (6) και να προσδοκά την έλευση του Σωτήρος.
Ανακαίνιση της φθαρείσης ανθρωπότητος
Η Παλαιά Διαθήκη, δεν ομιλεί μόνο περί του Μεσσία, αλλά τονίζει ότι από Αυτόν θα συνδεθεί η εσχατολογία μετά του παγκοσμίου σωτηριολογικού σκοπού της ιστορίας. Νέα διαθήκη με όλους τους λαούς θα συναφθεί (7), νέα καρδία θα αναπλασθεί (8), καινός ουρανός και καινή γη θα συντελεσθεί (9) πάνω στους οποίους η απόλυτη βασιλεία του Θεού θα δεσπόζει (10) «εις ποιμήν επί μιάς ποίμνης» κατά την έκφραση του Ιεζεκιήλ (11). Θα επανέλθουν τα χαρακτηριστικά της εποχής του Παραδείσου. Ευφορία της γης θα επακολουθήσει, συνδιαλλαγή του ανθρώπου μετά των φοβερών στοιχείων της φύσεως (12). Ο λύκος θα βόσκει μετά του προβάτου, ο μόσχος μετά του λέοντος, ο βους μετά της άρκτου, η πάρδαλις μετά της ερίφου και ο παις ακινδύνως θα παίζει μετά των όφεων (13). Αλλά και συνδιαλλαγή θα επέλθει και μεταξύ των ανθρώπων. Πόλεμοι δεν θα υπάρχουν. Όπλα, τόξα και βέλη θα μεταστραφούν, κατά τις εκφράσεις των προφητών, σε άροτρα και γεωργικά εργαλεία (14). Η ειρήνη του παραδείσου θα έλθει εκ νέου (15).
«Ευρήκαμεν τον Μεσσίαν» (Ιωάννου α΄, 41)
Αλλ’ εάν για πολλούς ο Σωτήρας εξακολουθεί να είναι ο Προσδοκώμενος και ο Αναζητούμενος, για τα πιστά τέκνα της Εκκλησίας είναι ο Ευρισκόμενος. Οι πιστοί Χριστιανοί επαναλαμβάνουν το «ευρήκαμεν τον Μεσσίαν» (16), ψάλλουν ότι «επεσκέψατο ημάς εξ ύψους ο Σωτήρ» και ότι η Γέννηση Αυτού «ανέτειλε τω κόσμω το φως το της γνώσεως» και έχουν το ευφρόσυνο βίωμα, ότι ισχύουν και για την προσωπική τους ύπαρξη οι λόγοι, τους οποίους ο Κύριος είπε κάποτε εις τους μαθητές Του: «Μακάριοι οι οφθαλμοί οι βλέποντες α βλέπετε. Λέγω γαρ υμίν, ότι πολλοί προφήται και βασιλείς ηθέλησαν ιδείν α υμείς βλέπετε, και ουκ είδον, και ακούσαι α ακούετε, και ουκ ήκουσαν» (17).
Ο απόστολος Παύλος αναφέρει και το αποτέλεσμα αυτής της ευεργεσίας της ενανθρωπήσεως του Υιού του Θεού: «Επεφάνη γαρ η χάρις του Θεού η σωτήριος πάσιν ανθρώποις παιδεύουσα ημάς ίνα αρνησάμενοι την ασέβειαν και τας κοσμικάς επιθυμίας σωφρόνως και δικαίως και ευσεβώς ζήσωμεν εν τω νυν αιώνι».
Ο απόστολος συναισθανόταν ότι όσα είχαν αποκαλυφθεί σ’ αυτόν δεν ήσαν μόνο για τον εαυτό του, αλλά για όλους. Γι’ αυτό, θεωρούσε πάντοτε τον εαυτό του ως οικονόμο των μυστηρίων του Θεού. Αυτό σημαίνει και η δήλωσή του ότι ήταν χρεώστης σ’ όλους τους ανθρώπους για χάρη του Χριστού. Εκείνο που του δόθηκε ήταν ως παρακαταθήκη για όλους τους άλλους. Αυτή είναι και η δική μας αποστολή και ευθύνη. Φρόντισε να μη λογαριάζεις τίποτε απ’ όσα κατέχεις ή ξέρεις, ως δικά σου, να τα θεωρείς όλα σαν ιερή παρακαταθήκη.
Η εξάσκηση της οικονομίας του ήταν «Να κηρύξω στους Εθνικούς τον ανεξιχνίαστο πλούτο του Χριστού, και να κάνω όλους τους ανθρώπους να Τον γνωρίσουν».
Κατά τον απόστολο Παύλο, ο Ποιμένας εργάζεται για να γεννηθεί ο Χριστός στην καρδιά του πιστού με τα μυστήρια: «Ωδίνω, άχρις ου μορφωθή Χριστός εν υμίν» (Προς Γαλάτας δ΄, 19).
Η περίοδος των εορτών του αγίου Δωδεκαημέρου αποτελεί περίοδο εντονωτέρας πνευματικής καλλιέργειας. Η Εκκλησία γεννά τα τέκνα του Θεού που θα αποκτήσουν την εσωτερική μόρφωση του Κυρίου Ιησού Χριστού. Για να αποκαλεί ο απόστολος την φροντίδα για την πρόοδο των μαθητών του «ωδίνες» σημαίνει ότι αυτή δεν πραγματοποιείται χωρίς κόπο και μόχθο. Το αποτέλεσμα του κόπου μας είναι να αναδειχθούν από την ποιμαντική μας ψυχές με τον χαρακτήρα του Ιησού Χριστού.
Παραπομπές:
- Ματθαίου β΄, 13-20
- Γενέσεως µθ΄, 10.
- Ἡσαΐου µβ΄, 4.
- Γενέσεως γ΄, 14-15.
- Πρός Ρωμαίους α΄ , 19-20.
- Πρός Ρωµαίους β΄, 14-15.
- Ἱερεμίου ιστ΄ , 19· Ἡσαΐου μβ΄, 1-4.
- Ἱερεμίου κδ΄, 7· λα΄ , 33- λβ΄, 39.
- Ἡσαΐου ξε΄ , 17· ξστ΄, 22· Ψαλµοῦ ρα΄, 27.
- Ἰεζεκιήλ λστ΄, 23 ἑξ.
- Ἰεζεκιήλ λδ΄, 23 ἑξῆς· λζ΄, 24.
- Ὠσηέ β΄ , 20 ἑξ.· Ἡσαΐου λβ΄, 15 ἑξ.· Ἱερεμίου λα΄,
12 ἑξ. κ.λπ. Ἡσαΐου ια΄, 6 ἑξ.· Ἰεζεκιήλ λδ΄, 25.
- Ἡσαΐου ια΄, 6 ἑξ.
- Ὠσηέ β΄, 20· Ἡσαΐου β΄, 4· Μιχαίου δ΄, 3.
15.Βασιλείου Βέλλα, Θεός καί Ἱστορία ἐν τῇ Ἰσραηλιτική Θρησκεία, Ἀθῆναι 1934, σ. 26-28
- Ἰωάννου α΄ , 42.
- Λουκᾶ ι΄, 23-24.