Η σκέπη και η προστασία της Παναγίας Μητρός του Κυρίου μας
Του Σεβ. Μητροπολίτου Καισαριανής, Βύρωνος και Υμηττού κ. Δανιήλ
Η Εκκλησία μας, την 28η Οκτωβρίου εκάστου έτους εορτάζει διπλά, την Εθνική επέτειο του «ΟΧΙ» και την εορτή της Αγίας Σκέπης της Θεοτόκου, της Μητέρας του Κυρίου μας.
Ο τίτλος «Μητέρα του Ιησού» προσδιορίζει το λειτούργημα της Παρθένου Μαρίας, την αποστολή Της στο έργο της σωτηρίας των ανθρώπων. Το πανάγιο πρόσωπο της Θεοτόκου Μαρίας και ο ρόλος της στη θεία οικονομία και το σχέδιο του Θεού, είναι εξεπέραστος και σωτηριώδης, ενώ πρεσβεύει ακαταπαύστως τα αιτήματα των πιστών και όσων επικαλούνται την μεσιτεία της προς το Θεό και Πατέρα μας.
Με ιερή κατάνυξη οι πιστοί απευθυνόμαστε στην Μητέρα του Κυρίου μας και με εμπιστοσύνη σ’ Αυτήν καταφεύγουμε στις δύσκολες στιγμές που βιώνουμε:
α- Για να ζητήσουμε βοήθεια στον πνευματικό αγώνα μας
Ο πνευματικός αγώνας είναι δύσκολος, όπως διδάσκει παραστατικά ο Απόστολος Παύλος (Προς Εφεσίους στ΄ 12), επειδή κατά τον απόστολο δεν έχουμε να παλέψουμε με ανθρώπους αλλά με αρχές και εξουσίες, δηλαδή με τους κυρίαρχους του σκοτεινού τούτου κόσμου, τα πονηρά πνεύματά που βρίσκονται ανάμεσα στη γη και στον ουρανό.
Ο διάβολος μας απειλεί λυσσωδώς κατά τον απόστολο Πέτρο: «Περιφέρεται σαν το λιοντάρι που βρυχάται, ζητώντας κάποιον να καταβροχθίσει” (Α΄ Πέτρου ε΄ 8).
Ζητούμε να μας ενισχύσει η Μητέρα του Θεού σ’ αυτό τον δύσκολο αγώνα που χαρακτηρίζεται αόρατος πόλεμος. Δεν πρέπει όμως, να λησμονούμε, ότι η βοήθειά της είναι αποτελεσματική όταν φορούμε την πνευματική πανοπλία σ’ αυτή την πάλη, ώστε να μπορέσουμε να προβάλουμε αντίσταση, όταν έρθει η ώρα της σατανικής επίθεσης. Πρέπει να λαμβάνουμε κάθε απαραίτητο μέτρο για να μείνουμε ως το τέλος σταθεροί στη θέση μας. Ας σταθούμε, λοιπόν, σε θέση μάχης. Ας ζωστούμε την αλήθεια σαν ζώνη στη μέση μας. Ας φορέσουμε σαν θώρακα τη δικαιοσύνη. Για υποδήματα στα πόδια μας ας βάλουμε την ετοιμότητα και να διακηρύξουμε το χαρούμενο άγγελμα της ειρήνης. Εκτός απ’ όλα αυτά, να κρατάμε πάντα την πίστη σαν ασπίδα, πάνω στην οποία θα μπορέσουμε να σβήσουμε τα φλογισμένα βέλη του πονηρού. Η σωτηρία ας είναι περικεφαλαία μας, και ο λόγος του Θεού η μάχαιρα που μας δίνει το Πνεύμα. Ας προσευχόμαστε συνεχώς και ας απευθύνουμε τα αιτήματά μας (με τις πρεσβείες της Παναγίας Μητρός Του) σε κάθε περίσταση προς το Θεό, οδηγημένοι από το Άγιο Πνεύμα Του. Ας είμαστε άγρυπνοι και να μην παύουμε να προσευχόμαστε για όλο το λαό του Θεού. (Πρβλ. Προς Εφεσίους στ΄ 13-18).
Για να επιτύχουμε στην αντιμετώπιση των δοκιμασιών της ζωής και των περιπετειών του βίου μας χρειάζεται σθεναρός και συνεχής πνευματικός αγώνας. Η ζωή του ανθρώπου μοιάζει με ταξίδι σε τρικυμισμένη θάλασσα. Οι ενάντιοι άνεμοι που απειλούν να μας καταβυθίσουν είναι οι ποικίλες δοκιμασίες και οι περιπέτειες του βίου.
Όπως το πλοίο χρειάζεται άγκυρα για να μη παρασυρθεί από τα κύματα και τσακισθεί στους βράχους, έτσι και ο άνθρωπος ζητεί προστασία και βοήθεια από την παναγία Μητέρα του Κυρίου μας και με εμπιστοσύνη προσεύχεται: “Την πάσαν ελπίδα μου εις σε ανατίθημι, Μήτερ του Θεού φύλαξόν με υπό την σκέπην σου”. Αρχικά για να θεραπευθούμε από τις ασθένειες.
Μεγάλη και φοβερή απειλή για τον άνθρωπο η ασθένεια. Δοκιμάζεται η πίστη, η υπομονή, η αγάπη, η καρτερία, η ανοχή, η φιλαδελφία, η αυταπάρνηση και όλες σχεδόν οι αρετές. Οι ασθένειες είναι εξετάσεις εφ’ όλης της ύλης. Δείχνουν την ώριμη ή ανώριμη πνευματική κατάσταση του ασθενούς και των οικείων. Φανερώνουν το ευαγγελικό ήθος και την πνευματικότητά μας.
Ο απόστολος Παύλος γνωρίζοντας την πνευματική ωφέλεια των θλίψεων, έγραφε ότι εμείς οι πιστοί στο Θεό “καυχώμεθα εν ταίς θλίψεσιν”. Δεν καυχώνται οι χριστιανοί ούτε επειδή είναι ρομαντικοί ούτε επειδή είναι φακίρηδες, όπως οι γνωστοί της Ανατολής.
Οι πιστοί καυχώνται για τις θλίψεις τους, επειδή αντιλαμβάνονται την πνευματική ωφέλεια που προξενεί η υπομονή στις θλίψεις, που αποτελεί καύχημα για τον πιστό, γιατί ξέρουμε καλά ότι οι δοκιμασίες οδηγούν στην υπομονή (Προς Ρωμαίους ε΄ 3). Ο ίδιος Απόστολος διεκήρυξε ότι θα καυχηθώ για τις ταλαιπωρίες μου: Γιατί; Απαντά ο ίδιος, επειδή “για να κατοικήσει μέσα μου η δύναμις του Χριστού” (Προς Κορινθίους Β΄ ιβ΄ 7-10).
Ας έχουμε όμως υπόδειγμα το τίμιο πρόσωπο της Παναγίας Μητρός του Κυρίου μας και το πόνο που ως ρομφαία διαπέρασε την καρδία Της.
Ο δίκαιος Συμεών, όταν υπάντησε τον Κύριο και τον υπεδέχθη στο Ναό του Σολομώντος βασταζόμενο από την Μητέρα Του, προεφήτευσε για τον Υιό Της και κατέληξε λέγων προς Αυτή: “Σου δε αυτής την ψυχήν διελεύσεται ρομφαία” (Λουκά β΄ 35). Η ρομφαία αυτή ήταν ο σταυρικός και άδικος θάνατος του Μονογενούς Υιού Της. Έτσι εξηγείται γιατί ακατάπαυστα παρηγορεί όλους τους πονεμένους γονείς, την καρδία των οποίων διαπερνά ως ξίφος οξύ ο θάνατος των τέκνων τους. Διακριτική και ταπεινή ήταν η ζωή της Παρθένου, γεμάτη από θλίψεις και πολλές ταπεινώσεις.
Ας έχουμε ως πνευματικό υπόδειγμα την ταπείνωση από την ύβρη και την συκοφαντία των απιστούντων Ιουδαίων προς το πρόσωπό της. Η Μητέρα του Κυρίου μας άκουσε βαρύτατες ύβρεις από τους απιστούντες Ιουδαίους και αμφισβητούντες την Θεότητα του Υιού του Θεού και Υιού Της και τις εβάσταξε με υποδειγματική υπομονή και ανεξικακία. Την πληροφορία αυτή μας παραθέτει ο Ευαγγελιστής Ιωάννης, ο οποίος ήκουσε να εκτοξεύεται από τα χείλη των ομοεθνών τους μία φοβερή ύβρη, όταν εξύβρισαν κατά πρόσωπο τον αναμάρτητο Κύριό μας λέγοντάς Του “ημείς εκ πορνείας ου γεγεννήμεθα” (Ιωάννου η΄ 41).
Με τον λόγο αυτό συκοφαντούσαν, εμμέσως πλην σαφώς, Αυτόν και την Μητέρα Του. Εκείνη την οποία ο Αρχάγγελος προσεφώνησε “Κεχαριτωμένη και ευλογημένη εν γυναιξί” (Λουκά α΄ 28).
Ας έχουμε κατά νου στην ζωή μας την πικρία εκ της αχαριστίας και εκ της αγνωμοσύνης των ευεργετημένων από τον Υιό Της.
Η Μητέρα του Λυτρωτού και Σωτήρος, Αυτού, ο Οποίος διήλθε την ζωή Αυτού “ευεργετών και ιώμενος” (Πράξεις ι΄ 38), επικράθη από την αχαριστία των ευεργετημένων εκείνων, οι οποίοι ζητούσαν πεισμόνως, με τυφλό μίσος, τον εξευτελισμό Του και τον μαρτυρικό θάνατό Του. Άκουσε το γεμάτο σκληρότητα και ανελέητο “Άρον, άρον, σταύρωσον αυτόν” (Ιωάννου ιθ΄ 15) για Εκείνον, ο Οποίος είναι ο Μόνος Ελεήμων και Φιλάνθρωπος. Γι’ Αυτόν, ο Οποίος εχρημάτισε το μέγα έλεος του Θεού για τους ανθρώπους κατά την δοθείσαν από τον Θεό υπόσχεση “μετά ελέους μεγάλου ελεήσω σε…και εν ελέει αιωνίω ελεήσω σε” (Ησαΐου 54, 7-8). Γι’ αυτό και ο Κύριος την εδόξασε και την εξύψωσε υπεράνω ορατών και αοράτων και για τον λόγο αυτό οφείλουμε να εναποθέτουμε τη δική μας ελπίδα, τα αιτήματά μας, καθώς και τις θλίψεις και τις προσευχές και να ζητούμε τις πρεσβείες της.