Εκεί, όπου θα έπρεπε να δίνει ο Θεός ευτυχίες δίνει δυστυχίες. Εκεί, όπου έπρεπε να δίνει πλούτο, δίνει φτώχεια και εκεί, όπου θα έπρεπε να δώσει φτώχεια, δίνει πλούτο. Όταν περιμένουμε να μας ευλογήσει, τότε μας δίνει ένα χτύπημα δυνατό, ενώ ταυτοχρόνως άλλους τους διατηρεί σ’ ένα διαρκές χαμόγελο. Θα λέγαμε, χρησιμοποιώντας μια σύγχρονη φράση ότι ο Θεός διαρκώς κάνει διακρίσεις. Σκανδαλιζόμαστε από αυτό. Γιατί άραγε;
Απλούστατα, διότι η καρδιά μας στρέφεται εις όλα αυτά, είναι καθηλωμένη εις αυτά, τα αγαπά, τα αποζητεί. Όμως η λύση του δράματος αλλού θα πρέπει να αναζητηθεί. Δεν θα πρέπει, να ζητούμε την κατάργηση αυτής της φαινόμενης διακρίσεως, της φαινόμενης αδικίας. Η αλλαγή θα πρέπει να γίνει μέσα μας. Πρέπει να γίνουμε εντελώς ξένοι προς παν το ανθρώπινο, προς πάσα ανθρώπινη λογική, ανθρώπινη σκέψη και προς παν αγαθό. Να είμεθα αδιάφοροι προς πάντα. Όταν αποξενωθούμε από όλα, τότε ο Θεός θα μπορεί να είναι το παν για μας, να μένει σε μας μόνο ο Θεός. Αυτό θα μας δώσει την ουσιαστική γαλήνη. Αλλιώς, αν υπάρχει έστω και κάτι μέσα στην καρδιά μας που δεν είναι της άλλης ζωής αλλά αυτής, να ξέρουμε ότι συχνά θα βασανιζόμαστε.
Αρχιμανδρίτη Αιμιλιανού