Κανείς δεν μπορεί να μας βλάψει
Κανείς δεν μπορεί να μας βλάψει ουσιαστικά εκτός από τον εαυτό μας.
Μην φοβάστε, είπε ο Χριστός, αυτούς που μπορούν να σας βλάψουν στο σώμα, δηλαδή να σας σκοτώσουν. Να φοβάστε αυτούς που μπορούν να σας βλάψουν στην ψυχή. Όμως για να μας βλάψει κάποιος στην ψυχή θα πρέπει πρώτα εμείς να του το επιτρέψουμε, αλλιώς κανείς δεν μπορεί να μας αλλοιώσει, να μας φθείρει την πίστη, τον Θείο ζήλο. Κανείς δεν μπορεί -εάν δεν το επιτρέψουμε εμείς- να μας ζημιώσει πνευματικά παρα μόνο εάν εμείς δώσουμε την συγκατάθεσή μας.
———————
Οι άλλοι μπορούν να μας βλάψουν στο ποσοστό που εμείς είμαστε δεσμευμένοι με τον κόσμο τούτο. Όσο πιο πολύ είμαι δέσμιος κάποιων πραγμάτων τόσο πιο πολύ αισθάνομαι ότι με βλάπτει κάποιος που μου τα στερεί. Βλέπετε τους μάρτυρες; τους τάζανε «τον ουρανό και τ’άστρα», για να τους δελεάσουν και να αρνηθούν τον Χριστό όμως αυτοί ήταν ελεύθεροι από κάθε τι επίγειο και κοσμικό· γι’αυτό και μένανε σταθερή στην πίστη τους έως θανάτου.
———————
Εάν είμαι ελεύθερος από κάθε τι υλικό τότε εάν κάποιος μου αφαίρέσει κάποιο αντικείμενο που χρησιμοποιώ δεν ταράσσομαι, δεν νιώθω ότι με βλάπτει. Το ίδιο συμβαίνει με την υγεία μας, με πρόσωπα, με θέσεις κτλ.
———————
Ο χριστιανός φυσικά και ζει μέσα στον κόσμο και χρησιμοποιεί αντικείμενα, συνδέεται με ανθρώπους και κατέχει κάποια θέση μέσα στην κοινωνία. Όμως δεν πρέπει να είναι δέσμιος και δούλος κάποιου αντικειμένου, προσώπου ή θέσης.
———————
Καλούμαστε να ζούμε όπως λέγει ο Άγιος Απόστολος Παύλος «ως μηδέν έχοντες και πάντα κατέχοντες». Δηλαδή να ζούμε σαν να μην έχουμε τίποτα, σαν να μην μας ανήκει τίποτα και γι’αυτό τα έχουμε τελικά όλα, γι’αυτό και νιώθουμε πλήρεις, ελεύθεροι.
———————
Δυστυχώς όμως η ευτυχία μας καθορίζεται πολλές φορές από υλικά αντικείμενα, από την άποψη των άλλων για εμάς, από την θέση που κατέχουμε στην κοινωνία. Δηλαδή καθορίζεται η «επιτυχία» της ζωής μας από πράγματα άψυχα και καταστάσεις φθαρτές, παροδικές και πολλές φορές εμπαθείς και αμαρτωλές.
———————
Φυσικά και θα χρησιμοποιώ π.χ. το κινητό, εάν όμως χρησιμοποιώ το κινητό για να αργολογώ, να πολυλογώ, να κατακρίνω, να χάνεται η ώρα μου σε ανούσιες εφαρμογές και παιχνίδια…και καταλήγω να έχω εξάρτηση απ’αυτό, τότε το κινητό γίνεται ένα αντικείμενο που με χωρίζει από τον Χριστό και με βλάπτει λόγω της δικής μου κακής και αδιάκριτης χρήσης. Και η εξάρτησή μας φαίνεται εάν χαλάσει ή εάν κάποιος μας το πάρει· τότε νιώθουμε ότι ο άλλος μας βλάπτει διότι μας στερεί κάτι που έχουμε ανάγκη. Όμως τελικά έαν σκεφτούμε λογικά θα δούμε ότι δεν το έχουμε ανάγκη. Μπορούμε να ζήσουμε κι χωρίς αυτό. Μπορούμε να σωθούμε και χωρίς αυτό! Μπορεί να μας εξυπηρετεί και να διευκολύνει την ζωή μας κάποιες φορές, όμως δεν το έχουμε ανάγκη για να νιώθουμε πλήρης, ευτυχισμένοι. Εάν νιώθουμε έτσι, σημαίνει ότι το αντικείμενο αυτό έχει γίνει το κέντρο της ζωής μας. Και ο Χριστός; Πουθενά. Στην καλύτερη περίπτωση Τον βάζουμε σε κάποια γωνιά της ζωής μας και θα Τον θυμηθούμε μόνο στα δύσκολα.
———————
Κανείς λοιπόν δεν μπορεί να μας κάνει κακό εκτός από τον εαυτό μας. Εάν έχω παραδοθεί πλήρως στον Θεό, τί κακό μπορεί να με κάνει ο άλλος; Το μεγαλύτερο θεωρούμενο κακό είναι να με σκοτώσει. Μ’ αυτό αντί για κακό θα είναι ευεργεσία για τον άνθρωπο που ζει και αναπνέει για τον Χριστό. Εάν όμως είμαστε κολλημένοι σ’αυτήν την ζωή τότε το κάθε τι -ακόμα και μικρό- το αντιμετωπίζουμε ως μεγάλο κακό, απειλή και κατάρα. Θλιβόμαστε με το παραμικρό διότι δεν έχουμε την χαρά που γεννάται στις ψυχές που ζούνε με τον Χριστό. Μπορεί να ζούμε χριστιανικά αλλά επιφανειακά, τηρώντας κάποιους κανόνες, όμως δεν ζούμε παραδομένοι πλήρως στην Πρόνοια του Θεού γι’αυτό και αντί να στηρίζουμε την χαρά μας στην παρουσία του Χριστού στην ζωή μας, στηρίζουμε την χαρά μας, στο κινητό μας, στο αυτοκίνητό μας, στην υγεία μας, στο παιδί μας, στην δουλειά μας, στα λεφτά μας, στην σχέση μας κτλ. Γι’αυτό κι αν κάτι απ’ όλα αυτά «στραβώσει» αγωνιούμε, θλιβόμαστε, τα χάνουμε, απελπιζόμαστε, πολλές φορές οργιζόμαστε που δεν μας ήρθαν τα πράγματα όπως θέλαμε.
———————
Κανείς και τίποτα δεν μπορεί να μας βλάψει εάν ζούμε έχοντας στο κέντρο της ζωής μας τον Χριστό, διότι τότε δεν είμαστε δέσμιοι από τίποτα το κοσμικό κι ας ζούμε μέσα στον κόσμο· είμαστε έτοιμοι να πεθάνουμε ώστε να ζήσουμε, είμαστε δούλοι Χριστού γι’αυτό και είμαστε πλήρως ελεύθεροι. Τίποτα δεν νιώθουμε ως απειλή, εκτός από τον εγωισμό μας που παραμονεύει να μας ρίξει στην αμαρτία, στο βόλεμα, στην κενοδοξία, στην ματαιοδοξία, στην τρυφή των επίγειων απολαύσεων. Η μεγαλύτερη απειλή είναι να ξεχάσουμε ότι είμαστε παροδικοί σ’αυτή τη ζωή.
———————
Γι’αυτό και κάποιοι μακάριοι άνθρωποι που αγάπησαν τον Χριστό, όχι με τα λόγια αλλά το απέδειξαν με την ζωή τους, καλωσόριζαν τους κλέφτες ως ανθρώπους που θα τους ξελαφρώσουν από τα περιττά πράγματα, αντιμετώπιζαν τους συκοφάντες τους ως κόλακές τους, βλέπανε τους δημίους τους ως ευεργέτες τους.
———————
Τίποτα δεν μπορεί να μας βλάψει. Κανείς δεν μπορεί να μας βλάψει. Αρκεί να ζούμε αυτό που λέγει και πάλι ο Άγιος Απόστολος Παύλος: «ου γαρ έχομεν ώδε μένουσαν πόλιν, αλλά την μέλλουσαν επιζητούμεν». Δηλαδή, αδελφοί μου τελικά δεν έχουμε… δεν είμαστε δέσμιοι καμίας επίγειας πόλης (οικογένειας, πατρίδας, υλικών πραγμάτων, προσώπων) αλλά ζητούμε την μέλλουσαν πόλην, δηλαδή ζητούμε, είμαστε δέσμιοι στην ελπίδα της αιωνίου Βασιλείας των Ουρανών. Εάν δεν το αποδεχτούμε αυτό, τότε πάντα θα νιώθουμε απειλούμενοι και θα στεναχωριόμαστε με το παραμικρό.
———————
Όλα είναι καλά και ευλογημένα στην ζωή μας. Όμως τίποτα δεν πρέπει να μπαίνει πάνω από τον Χριστό, πάνω από τον πόθο μας να ενωθούμε για πάντα μαζί Του. Μόνο τότε από τα χείλη μας, από την καρδιά μας θα βγαίνει ένα γνήσιο «Δόξα τω Θεώ», τότε που θα έρχεται στην ζωή μας κάποια ευλογία αλλά και τότε που θα έρχεται στην ζωή μας μια απρόσμενη δοκιμασία.
αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος
